Rreth 100 njerëz janë evakuuar nga fabrika e rrethuar e çelikut Azovstal në qytetin jugor të Mariupolit. Natalia Usmanova, e cila kaloi javë të tëra në bodrumin e fabrikës, flet për tmerret nëpër të cilat kaloi familja e saj.
“Isha e tmerruar. Më dukej se fabrika është vendi më i sigurt”, kujton Natalia. Ajo thotë se në fillim ishin rreth 50 persona në strehën e bombave dhe rreth 40 në atë fqinje.
Natalia tregon se nuk kishte oksigjen të mjaftueshëm dhe njerëzit duhej të ngjitnin shkallët drejt daljes për të gjetur një vend për të marrë frymë siç duhet.
“Kisha frikë të dilja jashtë dhe të thithja pak ajër të pastër”, kujton ajo. Natalia thotë se njerëzit erdhën në strehën e bombave me vullnetin e tyre të lirë “për të shpëtuar veten”.
Por ndërsa dëgjuan granatimet që po afroheshin, u frikësuan më shumë dhe u përpoqën të largoheshin nga streha. “Kur predhat filluan të zbarkonin atje, mendova se zemra ime do të ndalonte”.
Natalia shprehet se rreth 11 persona dolën nga streha, por u ndaluan në dalje nga njerëz të cilët u thanë se nuk mund të largoheshin sepse ushtarët rusë do t’i qëllonin.
“Vetëm imagjinoni… në rrezikun e tyre, me fëmijët e tyre të vegjël, nën granatimet, ata shkuan në pikën e daljes dhe atje u thanë – ‘jo, nuk do t’ju lëmë të dilni, nuk mund të rrezikojmë jetën tuaj ashtu. ‘.”
Natalia kujton lehtësimin e saj kur arriti në autobusin e evakuimit me bashkëshortin. “Vasya, nuk do të duhet të shkojmë në tualet me elektrik dore dhe nuk do të kemi nevojë të përdorim një çantë”.
