Lajmi që askush nuk deshi të vinte: Sinisha Mihajlovic është larguar nga ne. Ai vdiq në një klinikë të Romës në moshën 53-vjeçare. Ish-trajneri i Bolonjës kishte njoftuar zbulimin e sëmundjes në një konferencë për shtyp më 13 korrik 2019:
“Kam leuçemi, por do ta mposht duke luajtur sulmues”. Më 29 tetor 2019 transplanti i palcës së eshtrave në Sant’Orsola të Bolonjës, më 22 nëntor dorëheqja, në fillim të 2022 kambanat e reja të alarmit. Sot njoftimi i familjes që shuajti edhe shpresën e fundit.
Ky është njoftimi për shtyp nga familja: “Gruaja e tij Arianna, me fëmijët e tyre Viktorija, Virginia, Miroslav, Dusan dhe Nikolas, mbesa Violante, nëna Vikyorija dhe vëllai i tyre Drazen, në pikëllim komunikojnë vdekjen e padrejtë dhe të parakohshme të bashkëshortit, babait të një djali dhe vëllai shembullor Sinisha Mihajlovic.
I vetmi njeri profesionist i jashtëzakonshem i disponueshëm dhe i mirë per te gjithe.Me guxim luftoi kunder nje semundjeje te tmerrshme. Falenderojme mjeket dhe infermieret qe e kane ndjekur nder vite me dashuri dhe respekt sidomos Dr.Françeska Bonifazi, Dr.Antonio Curti, Prof.Alessndro Rambaldi,dhe Dr.Luca Marchetti. Sinisa do të mbetet gjithmonë me ne. Jetoj me gjithë dashurinë që na ka dhuruar”.
Në vitin 1990 kapërcimi i madh i fenomeneve drejt Yllit të Kuq të Beogradit, ai i Savicevic, Prosineckit, Stojanoviçit, Jugoviçit, me të cilët fitoi Kupën e Kampionëve duke mposhtur Olympique Marseille në finale në San Nicola di Bari. Ai mbërriti në Itali në vitin 1992 duke nënshkruar me Romën. Italia do të bëhej atdheu i tij i dytë. Pastaj Roma, Sampdoria, Lazio dhe Inter. Gjithmonë duke fituar diçka ose duke lënë gjurmë gjithsesi. Ndoshta me një nga dënimet e tij vdekjeprurëse. Doli në pension në vitin 2006. Ai shënoi 69 gola dhe pati 55 asistime në 455 ndeshje.
Palmares është mbresëlënëse: 3 tituj kombëtarë me Vojvodinën (89) dhe Yllin e Kuq (91 dhe 92), dy kampionate me Lazion (2000) dhe Inter (2006), 4 Kupa të Italisë me Lazion (2000 dhe 2004) dhe Inter ( 2005 dhe 2006), 3 Superkupa italiane me biancocelesti 98 dhe 2000) dhe nerazzurri (2005).
Me Yllin e Kuq, përveç Kupës së Kampionëve, Interkontinentali mbërriti edhe në vitin 1990. Një Kupë e Fituesve të Kupës me Lazion në 1999, një Superkupë Evropiane në të njëjtin vit përsëri me Biancocelesti.
Ai e filloi karrierën e tij si trajner si asistent i Mancinit tek Inter, përpara se të kalonte në pozicionin e tij të parë dhe të fundit të trajnerit, Bologna. Më pas Catania, Fiorentina, Sampdoria, Milan, Torino, një paraqitje në Sporting Lisbonës që zgjati vetëm 9 ditë (për ndryshimin e presidentit) para se të kthehej në Emilia. Ai gjithashtu ka një përvojë në pankinën serbe në periudhën 2012-2013.
