Një retorikë e tillë e dëmshme thjesht nuk pasqyron përvojën time. Po, ka pasur një rritje të frikshme të antisemitizmit në MB, por kjo nuk duhet të përdoret si pretekst për ndalimin autoritar të marshimeve
Nga Natasha Walter
Gjatë rrugës për në një marshim të fundit, e gjeta veten duke u ndjerë nervoz. I ulur në tub me pankartën time, sloganin e saj të pikturuar që bënte thirrje për lirimin e pengjeve si dhe një armëpushim, kuptova se po shmangja sytë e njerëzve dhe se zemra ime po rridhte. Kur dola nga nëntoka dhe dëgjova daullet dhe brohoritjet, mendova nëse duhej të qëndroja në shtëpi. Si çifut, a isha i sigurt?
Nëse do të kisha marrë këshilla nga Robin Simcox, komisioneri i qeverisë për luftën kundër ekstremizmit, do të kisha qëndruar në shtëpi. Ai deklaroi javën e kaluar se Londra kthehet “në një zonë të ndaluar për hebrenjtë çdo fundjavë”. Ai po ndjek shumë të tjerë, si Allison Pearson i Telegrafit, i cili tha se hebrenjtë ishin “shumë të frikësuar për të hyrë në zemër të kryeqytetit të tyre”, ose Simon Schama, i cili tha se marshimet ishin “thirrje publike javore për [hebrenjtë” e tyre. ] asgjësimi”, ose Stephen Pollard i The Jewish Chronicle, i cili gjithashtu e quajti Londrën të shtunave një “zonë e ndaluar për hebrenjtë”. Komente të tilla me të vërtetë ngjallin një ndjenjë cenueshmërie.
Atë ditë, sapo u futa në demonstratë, kuptova se nuk kishte nevojë të ndihesha nervoz. U takova me një grup miqsh – me prejardhje hebreje, myslimane dhe të tjera – dhe marshova me ta nën rrezet e diellit. Ishte shumë si çdo demonstrim tjetër i madh në Londër, paqësor në kuptimin e të qenit jo i dhunshëm, por i zhurmshëm, i mbushur me njerëz dhe pasionant. Nuk ishte argëtuese, por askush nuk do të priste që një marshim me një qëllim të tillë të ishte argëtues. Dhe kishte disa pankarta revoltuese që pashë më pas në rrjetet sociale. Por shqetësimi im fillestar se mund të hyja në një situatë ku do të isha i pasigurt ishte krejtësisht i pabazuar.
Kjo nuk do të thotë se ankthet që ndiejnë hebrenjtë janë të pavend. Aspak. Edhe para kësaj lufte, ka pasur një rritje të tmerrshme të antisemitizmit mes të rinjve në MB. Teoritë konspirative antisemitike të pambrojtura (përshëndetje lazer hapësinorë hebrenj) po forcohen në internet. Në shkollën e tij në Londër, djali im adoleshent ka dëshmuar një lloj sjelljeje antisemitike – ai e quan shaka, unë e quaj racizëm – që besoj se nuk do të kishte ndodhur një dekadë më parë.
Duke e ditur këtë, ne kemi nevojë për diskutim të qetë, prova dhe edukim për të siguruar që situata të mos përkeqësohet. Ajo që nuk na nevojitet është lloji i retorikës që ndez ndarjen. Komentet e Simcox më bëjnë të ndihem shumë më pak i sigurt. Kjo jo vetëm sepse deklaratat e tij janë të pabaza, por edhe sepse ai po përdor pretekstin e frikës hebreje për të bërë presion për një shtypje të mëtejshme të së drejtës për të protestuar, e cila tashmë është aq e gërryer nga legjislacioni i fundit. Fjalia e tij e plotë ishte: “Ne nuk do të jemi bërë një shtet autoritar nëse Londra nuk lejohet më të kthehet në një zonë të ndaluar për hebrenjtë çdo fundjavë”. Zgjedhni negativin e trefishtë dhe ajo që ju ka mbetur është qëllimi për të ndaluar protestat, por për shkak se gjoja po bëhet për mbrojtjen tonë, nuk duhet ta quajmë autoritare.
Le te jemi te sinqerte. Një dëshirë e tillë për të heshtur mospajtimin është gjithmonë autoritare, qoftë në Britani apo në Izrael, ku protesta mund të rezultojë në humbje të mjeteve të jetesës, arrestime dhe burgime.
Imazhet e grave dhe fëmijëve palestinezë të vrarë dhe të uritur i ndjekin ëndrrat tona ashtu si ndodhin tregimet e pengjeve
Në të vërtetë, duke parë situatën me të cilën po përballen protestuesit në Izrael, mendoj se është edhe më e rëndësishme që hebrenjtë në Londër jo vetëm të mbrojnë të drejtat tona të çmuara për të protestuar, por edhe t’i ushtrojnë ato të drejta. E di që disa hebrenj britanikë kanë folur me guxim kundër krimeve të Izraelit për dekada. Por për një kohë të gjatë, shumë hebrenj të diasporës kanë qenë shumë të qetë. Vërtet, më vjen turp që kam qëndruar kryesisht i heshtur deri më tani. Për mua, si për shumë hebrenj, kjo heshtje shpesh rrjedh nga roli që Izraeli ka luajtur në sigurimin e familjes sime.
Gjyshja ime Eva doli nga Hamburgu në kohën e duhur, në vitin 1939, me një vizë të çmuar për punëtore shtëpiake. Ajo u shtrëngua përmes një porte mbyllëse. Vëllezërit e Evës kishin arritur tashmë, disa vjet më parë, në Palestinë. Dhe nëse nuk do të kishin? Padyshim që ata do të kishin fatin e prindërve të Evës, të cilët u deportuan në Treblinka në vitin 1942. Ajo njohuri e brendshme e Izraelit si një strehë e nevojshme për popullin tim ka mbytur kritikat e mia për kaq shumë kohë. Kush jam unë, pasardhës i privilegjuar i atij që iku nga perëndimi dhe jo nga lindja, për të gjykuar hebrenjtë e tjerë që morën të vetmen rrugë të sigurtë që ishte në dispozicion?
Por vjen një kohë kur heshtja nuk është më e qëndrueshme. Ka një kohë kur, edhe nëse jemi të pikëlluar për ata të vrarë, të rrëmbyer dhe të sulmuar më 7 tetor, ne nuk mund të qëndrojmë pranë ndërsa shohim Izraelin duke grumbulluar tmerr mbi tmerr. Imazhet dhe zërat e grave dhe fëmijëve palestinezë të vrarë dhe të uritur ndjekin ëndrrat tona, ashtu siç bëjnë përrallat e pengjeve. Heshtja ndihet më pak si neutralitet, dhe më shumë si bashkëpunim.
E di që po hyj vonë në debat dhe po bëj pak, por nëse gjithçka që mund të bëj është të ngre një zë ose një pankartë, dua ta bëj. Dhe unë njoh hebrenj të tjerë që po përjetojnë gjithashtu një ndryshim të madh dhe të dhimbshëm në marrëdhëniet e tyre me Izraelin, dhe ose flasin, ose dërgojnë privatisht mbështetje për ata që po flasin, ose mendojnë të flasin.
Hapësira ku ne jemi në gjendje ta bëjmë këtë në mënyrë të sigurtë është një hapësirë e çmuar. Të mos e heqim dorë. Le ta mbrojmë – dhe jo vetëm ta mbrojmë, le ta përdorim, le ta zgjerojmë. Le të themi se si hebrenj nuk do të lejojmë që frika jonë të përdoret për të shtypur të drejtat për të protestuar. Dhe se nuk do të lejojmë më që ndjenja jonë e cenueshmërisë të përdoret për të çnjerëzuar të tjerët, as këtu, as atje, as tani, as kurrë.
*Natasha Walter është autorja e: “Përpara se drita zbehet: Një histori familjare e rezistencës”
