Giorgia Meloni ishte e vetmja kryetare shteti e pranishme në inaugurimin e presidencës së Trump. Është e qartë se ajo është pra e “zgjedhura” e së djathtës amerikane dhe se vlerësimi ndaj figurës së saj po rritet.
Ky sukses është për shkak të disa virtyteve të pamohueshme dhe të një afiniteti ideologjik me lëvizjet e djathta të vendeve të tjera. Megjithatë, asgjë nuk është e përjetshme: vlerësimi i huaj, pa vlerësim të brendshëm, nuk mjafton.
Suksesi ndërkombëtar
Muajt e fundit, është bërë gjithnjë e më e qartë se Giorgia Meloni po bëhet një figurë e respektuar dhe e vlerësuar jashtë vendit: gazeta online Politico madje e quajti atë “personi më i fuqishëm në Evropë”.
Këtë e dëshmojnë edhe vizitat e fundit në SHBA, njëra pak para inaugurimit të Trump në vilën Mar-a-Lago, tjetra më 20 janar, me rastin e inaugurimit zyrtar të presidencës së re amerikane.
Është e qartë se Meloni po arrin të ngjitet në majat e qeverisjes globale, falë një sërë karakteristikash që e bëjnë atë jashtëzakonisht të admirueshme: Qeveria Meloni është një nga më të qëndrueshmet që ka pasur Italia vitet e fundit dhe po bëhet gjithnjë e më e mundshme që ajo të zgjasë deri në fund të legjislaturës.
Kjo situatë, nëse krahasohet me vendet e tjera të G7, e vendos atë në një pozicion shumë të favorshëm: Franca, Gjermania dhe Kanadaja po përjetojnë kriza të forta qeveritare dhe janë në pritje të zgjedhjeve;
Partitë e djathta të vjetra dhe të reja
Giorgia Meloni, përveçse kreu i një qeverie të qëndrueshme dhe plotësisht të besuar, ka edhe një cilësi tjetër të madhe: ajo përfaqëson ‘të djathtën e re ‘, pra linjën e mendimit që po ndikon në shumicën e partive të konsideruara si ekstreme të djathta, edhe pse ka ende dallime mes tyre. Këto parti janë në kontrast me partitë më tradicionale dhe shpesh të përfshira në krizë, siç janë golistët francezë ose konservatorët anglezë.
Ndër përfaqësuesit e së djathtës së re, Meloni duket të jetë më e forta: partia spanjolle Vox dhe partia AfD në Gjermani janë ende larg nga të qenit në gjendje të qeverisin, edhe nëse është e qartë se ata do të mirëpriteshin nga qeverisja e re amerikane (siç mund të kuptohet nga biseda sociale e Elon Musk me lideren e AfD, Alice Weidel).
Një tjetër përfaqësuese e madhe e së djathtës evropiane mund të jetë vetëm Marine Le Pen , liderja e Kuvendit Kombëtar Francez: shansi i saj zgjedhor megjithatë mund të vijë vetëm në vitin 2027, dhe për më tepër marrëdhëniet mes Le Pen dhe Trump nuk kanë qenë kurrë miqësore; Preferenca e Trump në tokën franceze priret drejt Éric Zemmour, lider i një partie pakicë të ekstremit të djathtë.
Detyrat e qeverisë Meloni
Prandaj është e qartë pse udhëheqja e re amerikane ka zgjedhur Melonin si aleatin e saj kryesor në Evropë: liderët e tjerë ose janë shumë larg nga të qenit në gjendje t’i afrohen qeverisë kombëtare, ose janë ende të rrethuar nga shumë të panjohura. Nga ana tjetër, Giorgia Meloni e ka bërë të qartë, prej më shumë se dy vitesh, orientimin e saj atlantist dhe proamerikan pa lënë vend për dyshime.
Pikat e dobëta
Meloni dhe qeveria e saj do të mund të ndryshojnë perceptimin e punës së tyre nëse arrijnë të veprojnë në kohë në lojërat ende të hapura, por në fronte të tjera duhet të pranojmë humbjet e dukshme. Para së gjithash, imigracioni, i cili me gjithë rëndësinë e madhe që mund të pritej nga kontributi që dha në fitoren e koalicionit, pothuajse është zhdukur nga deklaratat dhe synimet e qeverisë.
Kjo sigurisht shërben për të fshehur faktin se në vitin 2023, 158,000 emigrantë mbërritën në Itali, shifra më e lartë e regjistruar deri më tani që nga viti 2016, kur ishin 181,000. Në atë kohë, Meloni denoncoi me zë të lartë “numrat e pushtimit ”, por duket qartë se tani ajo nuk preferon të flasë për këtë.
“Suksesi ” i vetëm i vërtetë i qeverisë në fushën e emigracionit kanë qenë akuzat e opozitës dhe gjyqësorit për hapjen e qendrës së emigrantëve në Shqipëri, e cila përveçse do të ketë një kosto të pritshme prej rreth 650 milionë euro në pesë vitet e ardhshme, është kryesisht e paligjshme dhe për këtë arsye mbetet, për momentin, e pashfrytëzuar.
Gafat e ndryshme që mund të shmangeshin lehtësisht nuk mbarojnë këtu, duke filluar me menaxhimin mediatik të Matteo Salvinit, pa harruar edhe paraqitjen shumë të pakëndshme të ish-ministrit të Kulturës Gennaro Sangiuliano, e cila bëri bujë edhe në gazetat ndërkombëtare.
Aktualisht ministrja më e diskutueshme është Daniela Santanché , e cila mban Ministrinë e Turizmit, për shkak të stuhive gjyqësore që e detyrojnë çdo ditë të mohojë dorëheqjen e kërkuar me zë të lartë nga opozita.
E fundit, por jo më e rëndësishmja, është PNRR, një projekt investimi i madh i financuar nga Bashkimi Evropian që do të kishte shërbyer për t’i dhënë një shtysë shtesë ekonomisë së prapambetur të vendit tonë. Fatkeqësisht, duket se këto 200 miliardë janë harruar nga të gjithë: një tjetër mundësi e humbur për të modernizuar një vend që është gjithnjë e më i prapambetur në krahasim me konkurrentët evropianë .
Jo gjithçka që shkëlqen është flori
Meloni ka treguar se mund të gëzojë njëfarë respekti në Evropë dhe Amerikë. Por është koha që ajo dhe qeveria e saj të angazhohen për të përmirësuar këtë vend, që ai të jetë në gjendje të vazhdojë muajin e tij të mjaltit ndërkombëtar.
Në rast të një ndryshimi të papritur të drejtimit të SHBA-së, vendi ynë në fakt do ta gjente veten fort të izoluar në skenën botërore dhe evropiane. / S,M
