Pink Floyd në funeral. Fëmijët: ‘Të tërhequr nga forca e saj’
Nga Marzia Apice
Asnjë retorikë, vetëm dashuri e madhe në funeralin e Eleonora Giorgi më 5 mars në Kishën e Artistëve në Piazza del Popolo në Romë, sikur për t’i kthyer asaj pak nga drita dhe dinjiteti që aktorja kishte treguar gjatë muajve të fundit të kalvarit të saj me sëmundjen.
Për t’i dhënë lamtumirën e fundit artistes, e cila u nda nga jeta më 3 mars në moshën 71-vjeçare pas një beteje me kancerin e pankreasit, ishin në rreshtin e parë dy djemtë e saj, Andrea Rizzoli dhe Paolo Ciavarro, që nuk u larguan kurrë prej saj gjatë sëmundjes, dhe e gjithë familja e saj, përfshirë nusen Clizia Incorvaia, ish-bashkëshortin Massimo Ciavarro, si dhe miqtë e saj të vjetër Carlo Verdone dhe Christian De Sica, Sergio Castellitto, Rita Rusic, Massimo Ghini, Barbara Palombelli, bashkë me kolegë dhe nxënës të Akademisë së Artistëve, ku ajo jepte mësim.
Por përqafimi më i madh erdhi edhe nga njerëzit e thjeshtë, shumë prej tyre, të cilët që në mesditë, shumë përpara fillimit të funeralit të planifikuar për në orën 16:00, kishin mbushur sheshin. Publiku i saj e thërriste me zë të lartë “Eleonora”, mbante pankarta dhe fotografi, dhe e priti arkivolin me duartrokitje të emocionuara në momentin e mbërritjes së tij, për t’u futur më pas në kishë nën tingujt e Wish You Were Here nga Pink Floyd, ashtu siç kishte kërkuar vetë aktorja.
“Ishte një moment i mrekullueshëm të shihje këtë përqafim të njerëzve, diçka që të bën të kuptosh se në një farë mënyre, nëna ime arriti të prekë secilin prej tyre. Ndoshta dikush e kishte njohur personalisht, ndoshta të tjerët vetëm përmes personazheve të filmave apo televizionit, por të gjithë ndien se duhet t’i jepnin diçka pas, sepse ishin të gjithë aty jo për t’u dukur, por për të thënë: ‘Edhe ne e donim Eleonorën’. Kjo të mbush zemrën me gëzim,” tha i biri Andrea.
“Mamaja tregoi guxim, dhe për mua, si i biri i saj, të di se me dëshminë e saj ajo arriti të ndihmojë të tjerët, është krenaria më e madhe,” shtoi i biri tjetër, Paolo. Edhe përballë një humbjeje që erdhi kaq shpejt, në funeral nuk pati hapësirë për zemërim; përkundrazi, ajo që shkëlqeu ishte kujtimi i shembullit të saj, i asaj force të paepur dhe të lehtë njëkohësisht, i buzëqeshjes së saj të hapur dhe plot diell, me të cilën muajt e fundit ajo tregoi një sëmundje të pamëshirshme si kanceri, duke ftuar të gjithë “të mos e humbasin asnjë çast të jetës”.
Një qetësi e vërtetë, që kjo yll i kinemasë italiane arriti ta komunikojë me sinqeritet dhe thjeshtësi, duke prekur zemrat e shumë njerëzve. Pikërisht për këtë arsye, në momentin e dëshmive pas ceremonisë, i biri Andrea refuzoi sërish retorikën e zakonshme të kancerit si një betejë ku pacientët shihen si luftëtarë. “Luftëtar është ai që zbret në fushë për të luftuar me armë, ai që është i sëmurë i besohet mjekimit dhe besimit,” tha ai. “Nëna vendosi të ndihmonte të tjerët duke e ndarë publikisht dhimbjen e saj, dhe e mori këtë vendim që në momentin e parë të PET-it të saj, kur para saj ishte një fëmijë 6-vjeçar. Kush e di, ndoshta edhe ai ishte i sëmurë, por nga ai çast ajo vendosi ta përballonte gjithçka me buzëqeshje. Unë dhe Paolo nuk ishim të fortë, ne u tërhoqëm nga forca e saj”.
Pas ceremonisë mortore, e udhëhequr nga peshkopi Antonio Staglianò, arkivoli doli sërish mes duartrokitjeve, ndërsa nga altoparlantët kumbonin tingujt e A Whiter Shade of Pale nga Procol Harum, një tjetër dëshirë e fundit e aktores. Pasuan lot, por mbi të gjitha buzëqeshje nga familja, përballë dashurisë dhe respektit të madh për një grua që arriti t’u japë të tjerëve një shembull të rrallë dinjiteti, edhe në vuajtje, në ndërgjegjësimin e dhimbshëm se nuk kishte më një të ardhme përpara.
Për “një qetësi filozofike të rrallë” foli Carlo Verdone, i cili në kishë lexoi për të Lutjen e Artistëve. Regjisori, i lidhur me një miqësi të thellë me Eleonora Giorgi, kujtoi vlerën e një gruaje “që u dha forcë atyre që vuanin si ajo”, duke pranuar me emocion se “për mua, ajo do të jetë gjithmonë Nadia”, protagonistja e bukur e filmit të tij Borotalco.
I mallëngjyer deri në lot ishte edhe Massimo Ciavarro, babai i Paolos dhe një nga dy dashuritë e mëdha të aktores (tjetri ishte Angelo Rizzoli, babai i Andreas), i cili i la një mesazh të fundit plot ëmbëlsi: “Dua të them se në ditët e fundit në klinikë, ajo ishte e mrekullueshme: kurrë, kurrë në këto vite nuk e kam parë kaq të bukur”.
