Epopeja e napolitanit Che Guevara, i cili, nga peshkatar, u bë udhëheqësi i revoltës napolitane të vitit 1647. Derisa u çmend dhe vdiq në duart e njerëzve që i mendonte miq.
Giuliana Rotondi
Ai nuk pinte puro, nuk ishte argjentinas dhe aq më pak i diplomuar, por prapë mund ta konsideronim Che Guevara-n e napolitanëve. Ashtu si revolucionari i famshëm, në fakt, Masaniello arriti të ngrinte popullin falë karizmës së tij, ashtu si Che, ai u tradhtua nga pikërisht njerëzit që u besonte dhe, përsëri si ai, u bë një mit për brezat e ardhshëm.
Një i ri me një shpirt pasionant dhe një karakter të zjarrtë, Tommaso Aniello d’Amalfi, i njohur më mirë si Masaniello, lindi në Napoli në vitin 1620, në një shtëpi jo shumë larg sheshit shumë të njohur të tregut.
Të varfër dhe nënshtetas
Shumica e 350,000 napolitanëve të kohës ishin një masë e të privuarve nga trashëgimia, të varfëruar nga taksat, të margjinalizuar nga çdo detyrë publike dhe viktima të një sistemi qeverisjeje të bazuar në abuzimin e shtatë kastave fisnike që ishin të pranishme në atë kohë: princa, dukët, markizët, kontët, baronët, patricët dhe lordët.
Zëvendësmbreti që qeveriste Napolin në emër të mbretit të Spanjës, Filipi IV, i dominonte të gjithë. Masaniello, si të gjithë të tjerët, e donte mbretin, por i konsideronte të padrejta kushtet në të cilat ndodhej populli i tij.
Burimi i tij, përveç indinjatës, ishte një tezgë peshku në sheshin e tregut dhe i fortë në shpirtin e tij nxitës, në moshën 27 vjeç ai udhëhoqi revolucionin: ishte 7 korriku 1647. Atë mëngjes, kopshtarët e tregut mbërritën me karrocën e tyre dhe refuzuan të paguanin taksën e re të sapo futur nga Duka i Arcos.
Ne brohorasim për një revoltë
Pasuan britma, shtytje dhe kërcënime. Për të qetësuar gjërat, u thirr një përfaqësues (i korruptuar) i popullit dhe ai u rreshtua me taksambledhësit. Dhe ky ishte fillimi i revoltës. Me britmën ” Rroftë Mbreti i Spanjës, fund qeverisjes së keqe !”, pallatet fisnike dhe zyrat e taksave u sulmuan. Burgjet e zbrazura u mbushën nga gratë dhe fëmijët e dukëve dhe kontëve. Dhuna vazhdoi për ditë të tëra dhe Masaniello u emërua “kapiten gjeneral i popullit më besnik napolitan”.
Profesioni, udhëheqës popullor. Legjenda thotë se ai e kishte zhvilluar zemërimin e tij si udhëheqës popullor gjatë qëndrimeve në burg që e fitoi me punën e tij të dytë si kontrabandist. Në burg ai u lidh nga një mik i agjitatorit politik Giulio Genoino, mendjes së vërtetë të revolucionit: njeriut që i dha atij sloganet dhe objektivat politike të revoltës.
Falë karizmës dhe dhuratës së tij të të folurit pa fjalë, Masaniello arriti të imponohej deri në atë pikë sa ata që ishin në pushtet u detyruan të pajtoheshin me të: udhëheqësi popullor shkoi deri aty sa të vinte veton ndaj urdhrave të dhënë nga mëkëmbësi i Napolit dhe u prit në pallat me shumë pompozitet së bashku me gruan e tij Bernardina.
Jam i çmendur
Megjithatë, diçka nuk shkonte. I fiksuar pas idesë së një komploti kundër tij, Masaniello filloi të humbiste kontrollin e veprimeve të tij. Ai mezi flinte më, hante pak dhe pinte shumë, duke përfunduar duke bërë gjëra të palogjikshme dhe duke urdhëruar ekzekutime të kundërshtarëve të tij. Disa historianë tani besojnë se ai mund të ketë vuajtur nga çrregullimi bipolar.
I çmendur apo jo, fakti është se Masaniello nuk kishte gabim në lidhje me komplotin. Revolucionari vdiq më 16 korrik me pesë të shtëna me armë zjarri të shkaktuara me miratimin e “mikut” të tij Genoino, i cili ishte i shqetësuar për qëndrimet e tij gjithnjë e më radikale (dhe u shpërblye me një ngritje në karrierë në shoqatën e avokatëve napolitanë). Trupi i tij i prerë u zvarrit më pas nëpër rrugët e qytetit dhe u hodh midis mbeturinave.
Megjithatë, si një hero, ai hyri menjëherë në mit dhe trupi i tij u bë madje objekt i një forme nderimi fetar nga gratë e kohës, të cilat e thirrën atë si shpëtimtar.
Burimi: focus.it/ Përgatiti për botim: L.Veizi
