Përgatiti: Leonard Veizi
Në një ditë të nxehtë korriku, kur ajri mbi qytetet përvëlonte rrugët dhe njerëzit kërkonin hijet e pakta që mbeteshin në mes të verës, muzika u ngjit mbi zhurmën e zakonshme të botës jo si zbavitje, por si britmë e shpirtit njerëzor. Ajo nuk trokiti në veshë për të kënaqur, por për të zgjuar ndërgjegje. Ishte një ditë ku kitarat nuk tingëlluan për lavdi personale, por për jetë të shpëtuara. Ku mikrofonët nuk kërkuan duartrokitje, por ndihmë…
…Më 13 korrik 1985, bota ndaloi për një çast dhe dëgjoi veten. Live Aid, koncerti që do të linte gjurmë në historinë e njerëzimit, shpërtheu njëherësh në Londër dhe Philadelphia, duke lidhur dy kontinente në një himn universal humaniteti. Ishte më shumë se një ngjarje muzikore – ishte një akt global dashurie, një bashkim zërash për ata që s’kishin më zë, një përpjekje për të zbutur dhimbjen e fëmijëve që vdisnin nga uria në Etiopi dhe në cepa të tjerë të harruar të Afrikës Sub-Sahariane. Në atë ditë korriku, muzika nuk foli për dashuritë e humbura apo ëndrrat personale. Ajo foli për mbijetesë. Dhe për herë të rrallë, njerëzimi i përgjigj tingullit të vet me një “po” të thellë dhe të dhembshëm.
Një ide që lindi nga zemërimi dhe ekrani
Ideatori i koncertit ishte Bob Geldof, frontmeni i grupit “The Boomtown Rats”, i tronditur nga pamjet televizive të fëmijëve që vdisnin urie në Afrikë. Pas suksesit të këngës bamirëse “Do They Know It’s Christmas?” në vitin 1984, Geldof e kuptoi se kishte nevojë për një gjest më të madh, më të fortë, më të ndjeshëm për të zgjuar ndërgjegjen botërore.
Kështu lindi Live Aid, një koncert i përmasave planetare që zhvillohej në dy kontinente njëkohësisht: në Wembley Stadium të Londrës dhe në John F. Kennedy Stadium të Filadelfias, duke u transmetuar drejtpërdrejt në më shumë se 150 vende dhe u ndoq nga rreth 1.9 miliardë njerëz – afro gjysma e popullsisë së globit në atë kohë.
Performancat
Skena e Live Aid përfshiu yjet më të mëdhenj të muzikës botërore:
Queen, me një performancë që konsiderohet ndër më të mirat në historinë e rokut.
U2, David Bowie, Elton John, The Who, Led Zeppelin (në një ribashkim të rrallë),
Mick Jagger & Tina Turner, Paul McCartney, Madonna, Phil Collins (i cili performoi në të dy kontinentet të njëjtën ditë, falë fluturimit me Concorde).
Koncerte të tjera më të vogla u mbajtën njëkohësisht në Sydney, Moskë, Toronto, e qytete të tjera, duke e shndërruar ditën në një simfoni botërore solidariteti.
Çfarë u arrit?
Live Aid mblodhi më shumë se 125 milionë dollarë amerikanë, që u përdorën për ndihma emergjente, logjistikë dhe furnizime në zonat më të goditura nga uria. Por më shumë se shifra, ai ndryshoi mënyrën se si arti ndërhynte në kauzat humanitare, duke dëshmuar se muzika kishte fuqi për të ndryshuar botën.
Trashëgimia
Live Aid nuk ishte fundi, por fillimi. Frymëzoi lëvizje të reja ndërkombëtare për zhvillimin, fushata të të drejtave të njeriut dhe bamirësi të strukturuara si Live 8 në vitin 2005. Ishte prova e parë që ndjeshmëria globale mund të ndizet nga tingulli i kitarës dhe zëri i njeriut.
Në një botë ku shpesh uria dhe varfëria janë të padukshme për sy ndërkombëtar, 13 korriku 1985 shënoi ditën kur muzika nuk heshti – por foli fort, për ata që nuk kishin zë.
