Nga Fejzo Subashi.
Nuk ka pushtet të përkryer. As qeveri ideale. Por ka momente që nuk mund të kalohen në heshtje. Ky është një nga ato momente. Ku më shumë se për qeverinë, duhet të flasim për qytetarin dhe për të emëruarit e tij, të përkëdhelurit e politikës, të pazotët e emëruar si zotërinj mbi qytetarët.
Unë nuk jam gjithmonë dhe nuk ka se si të jem, aq më pak të jem dakord me Kryeministrin Rama. E kam thënë dhe e them. Ka shumë që nuk më bindin në qasjen, stilin dhe vendimmarrjen e tij. Por këtë radhë, kur ai ka vendosur të shkundë administratën dhe pushtetin vendor, e mbështes pa mëdyshje. Jo sepse është ai që e bën, por sepse duhej bërë prej kohësh. Dhe askush tjetër nuk e bëri.
Nuk mund të mbajmë më mbi supe një sistem të kalbur nga brenda, ku drejtuesit vendorë sillen si agallarë e bejlerë, agallar, apo më e keqja si bajraktar, si bashibozukë politikë pa asnjë din e iman, që ulen në kolltuqe jo për të shërbyer, por për t’u rehatuar dhe pasuruar…
Në vend që të ishin urë mes qytetarit dhe shtetit, u bënë roje të interesave të tyre dhe të ndonjë deputeti që i solli në karrige. Nuk kanë ide, nuk kanë vizion, nuk kanë guxim. Sillen si administratorë të një province private, ku nuk u kërkohet llogari dhe nuk japin llogari.
Ndaj po, kjo shkundje është e vonuar, por e domosdoshme. Dhe nuk mjafton. Duhet të thellohet. Deri te rrënjët. Me këtë domosdoshmëri duhet të pajtohen të gjithë dhe opozita, jo të merret se kë heq dhe vë Rama, po me fenomenin dhe nevojën e këtij procesi.
Por përveç kësaj, ka një tjetër përgjegjësi që nuk mund të anashkalohet: vetë qytetari. Aty ku është në fshat apo qytet, i punësuar apo pensionist, me shkollë apo pa shkollë, duhet të fillojë të sillet si qytetar europian, jo vetëm kur merr shërbime, por kur voton, kur reagon, kur kërkon llogari, kur dhe ku punon e si punon , apo si vepron në qasje, sjellje me të drejtat dhe detyrimet si i till.
Nuk mund të kërkojmë të bëhemi pjesë e Bashkimit Europian, kur nuk jemi të gatshëm të respektojmë jo vetëm detyrimisht ligjin, por as rregullin në radhë, as të drejtën e tjetrit për të mos qenë dakord.
Nuk ka më justifikime. Vetëkorigjimi nuk është luks, por detyrë. E sidomos kur ai fillon nga qeveria, në një moment ku nuk është as e detyruar ta bëjë, atëherë duhet të kuptojmë se ka ardhur koha që gjithsecili të bëjë “voting” për veten.
Jo votim në kuti, por gjykim për sjelljen, qëndrimin dhe raportin me ligjin e përbashkët. Kush je ti në këtë vend? Çfarë bën për vendin tënd? A je qytetar, apo thjesht banor që pret të përfitojë?
Që në ditët e para të qeverisjes së tij, i kam thënë, në cilësinë dhe statusin që kam publikisht Ramës: “Vendos ministra kë të duash dhe kë ke të preferuar nga familja jote politike, po drejtorët zgjidhi nga më të mirët!”
Por, u bë e kundërta. U vendosën drejtues pa bosht, pa aftësi, pa ndjesi shërbimi. U ulën në kolltuqe si në fron, jo si në detyrë. U sollën me qytetarët si me vasalët, jo si me bashkëqytetarë.
Dhe sot, nuk u japin dot as urdhra drejtorëve të institucioneve, jo më të mbajnë mbi supe barrën e një qyteti. Janë drejtues me emër, por pa ndikim. Me zyrë, por pa autoritet. Me rrogë, por pa përballje.
Ndaj ky nuk është vetëm një moment qeveritar, por është një moment kombëtar ndërgjegjësimi. Të ndalemi, të reflektojmë, të vetëkorrigjohemi. Dhe të kuptojmë: nëse nuk e bëjmë tani, do jetë tepër vonë më pas…
Tiranë më 15.07.2025./kb
