Në mesnatën mes 14 dhe 15 gushtit 1947, pas gati dy shekujsh sundimi kolonial britanik, India shpalli pavarësinë nga Britania e Madhe. Kryeministri i parë i vendit, Xhavaharlal Nehru, mbajti fjalimin e famshëm “Takim me fatin” (Tryst with Destiny), duke shpallur hyrjen e Indisë në një epokë të re lirie dhe sovraniteti.
Por pavarësia nuk erdhi e vetme. Si pjesë e procesit të dekolonizimit, territori indian u nda në dy shtete sovrane mbi baza fetare:
India – me shumicë hindu, por me një popullsi të konsiderueshme myslimane.
Pakistani – me shumicë myslimane, i ndarë fillimisht në dy rajone gjeografikisht të largëta: Pakistani Perëndimor (sot Pakistani) dhe Pakistani Lindor (që më 1971 do të bëhej Bangladeshi).
Emri Pakistan u krijua në vitet ’30 nga aktivisti Çaudhry Rahmat Ali dhe do të thotë “Tokë e Pastër” (Pak = i pastër, stan = tokë, vend, nga persishtja). Ideja ishte që ky shtet të ishte një atdhe i sigurt për myslimanët e nënkontinentit.
Ndarja dhe pasojat tragjike
Përveç festës së lirisë, ndarja e Indisë u shoqërua me një nga shpërnguljet më të mëdha dhe më të dhunshme në historinë moderne. Mbi 14 milionë njerëz u detyruan të zhvendosen nga njëra anë e kufirit në tjetrën për t’u bashkuar me bashkësinë e tyre fetare. Ky proces solli masakra, dhunë seksuale dhe vrasje masive. Numri i të vrarëve llogaritet të ketë qenë nga 200 mijë deri në mbi 1 milion.
Trashëgimia historike
Pavarësia e Indisë dhe krijimi i Pakistanit ndryshuan përgjithmonë hartën politike të Azisë Jugore. Marrëdhëniet midis dy vendeve mbetën të tensionuara, sidomos për çështjen e Kashmirit, duke çuar në disa luftëra dhe në një armiqësi të vazhdueshme që ndikon ende rajonin.
Megjithatë, 15 gushti në Indi dhe 14 gushti në Pakistan (dita kur u bë transferimi zyrtar i pushtetit në këtë vend) mbeten simbole të fuqishme të vetëvendosjes dhe çlirimit nga sundimi kolonial.
Përgatiti L.Veizi
