Artur Ajazi
Dy ditë më parë, u vra me thikë në zemër një djalosh 14 vjeçar në Bilisht. U vra nga shoku i tij, po ashtu 14 vjeçar. Kishin thika, dhe vajtën për tu “sqaruar”.
Eshtë e vërtetë që, pas 1990 në Shqipëri ndryshuan shumë, shumë gjëra, që lidhen me familjen, shoqerinë, shkollën, mentalitetin e çdo moshe.
Ndryshuan gjithashtu mirëkuptimet, keqkuptimet, bisedat mes shokëve, miqve, farefisit, ndryshuan njerëzit e shkollave, komunave, bashkive, ndryshoi institucioni i shtetit, ashtu siç ndryshoi edhe mënyra e jetesës.
Ndryshoi mënyra dhe metodat e shkollimit të fëmijëve, gjimnazistëve, studentëve, ndryshoi procedura e pranimit të mësueve në shkolla, e petagogëve në universitete, e nënpunësve në institucione, etj.
Dhe sot mund të pyesim vehten, a fituam apo kemi humbur nga ndryshimi i sistemit? Kemi fituar apo humbur nga reformimi i sistemit arsimor, shëndetsor, policor, ushtarak, politik? Mendoj se në 35 vite ndryshim sistemi, ne sot ndjehemi se kemi humbur shumë vlera njerëzore, vlera familjare, vlera institucionale, vlera që lidhen me bashkësinë ku jetojmë dhe punojmë.
Sot jemi bërë më të ftohtë me njerëzit, me familjarët, vëllain, motrën, djali apo vajza me babain e nënën, dhe i jemi turrur pronave, parasë, duke harruar shkollimin dhe edukimin e fëmijëve. Sot kemi më shumë analfabetë se në 1945, për 1001 arsye, si emigrimi, kushtet ekonomike, gjakmarrja, etjjj.
Sot jemi 10 fish, më agresivë me njerëzit e familjes, farefisin, komshiun, mikun, shokun, zihemi dhe vritemi për një mur, gardh, pronë, për një fjalë goje. Sot kemi egërsi ndaj atij që “na shikon”, ndaj atij që na qorton, dhe jemi gati ti hidhemi dhe ta vrasim.
