Në një replikë në distancë, ish-deputeti Edmond Spaho me Ilir Alimehmetin, ka pohuar për herë të parë një fakt që prej vitesh opozita ka tentuar ta fshehë.
Krizën, ose më mirë shkatërrimin progresiv të strukturës aktive të opozitës, ku siç e bëri të ditur vetë zoti Spaho, ka gjithnjë e më pak cilësi, pore dhe sasia është në rënie të lirë.
Një argument që prej vitesh është ngritur në mjaft qëndrime politike pore dh ekomente që janë bërë ndër vite. Por që asnjëherë opozita nuk e ka pranuar këtë situatë, madje janë marrë me emrat e autorëve dhe sulmet personale.
Rënia apo kriza e një opozite, është problem struktural për një demokraci, ngaqë në këtë sistem, partitë janë institucione demokratike. Në të gjithë botën prej vitesh, sistemi i partive po kalon një krizë të rëndë strukturale. Krizë që vjen edhe nga një tranzicion i paqartë i ndryshimit të natyrs së komunikimit me anë të teknologjisë.
Megjithatë rrjeti i aktivistëve të një opozite, sidomos në situatën kur kemi të bëjmë me një qeverisje të gjatë të një partie është më shumë se problem. Psi kthehet në një krizë endemike, jo vetëm për opozitën, por në radhë të parë për shoqërinë.
Protestat që mund të nxiten nga aktorë social apo të shoqërisë civile, si për shembull sindikaa apo organizata të nryshme, nuk mund të krijojnë zinxhirin e suksesshëm regues, nëse atyre nuk i vjen në ndihmë trupi funksional organizativ i një opozite.
I cili shërbën si një firzamonikë sociale, pore dhe në një fuqi politike e qytetare e reagimit civik. Ja të marrim protestat në serbi. Ata në pjesën bazike të tyre janë marrë ërsipër nga disa organizata shoqërore. Por asnjëherë nuk do të kishin suksesin që kanë, nëse në krah të tyre nuk do të ishte opozita e bashkuar e Serbisë, e drejtuar nga Dragan Gjilas.
Gjilas, është një koordinues politik i opozitës së bashkuar, por edhe një emër i njohur në tregun mediatik në vend. Kështu që ka aftësinë dhe mundësinë për ta shpërndarë mesazhin e duhur të frymës opozitare.
Por ai mesazh nuk do të ketë asnjëherë peshën e tij, nëse nuk do të ketë faktorin njerëzor që vjen direkt nga strukturat opozitare.
PD e Sali Berishës, ndër vite i ka keqpërdorur strukturat fantastike që ka pasur ndër vite, sipas tureve apo planifikimeve të paqarta taktike të politikës së tij. Ndërkaq, në zgjedhje, këto strutkura janë kthyr shpesh në një makineri fantastike lufte, që ka arritur suksese të rëndësishme ndër vite. Suksese, që kanë peshën e tyre në territory, nëse maten në zgjedhje pas zgjedhje, jo vetëm parlamentare, por mbi të gjitha vendre.
Sot kjo makineri nuk është më, pasi u shkatërrua me koshiencë të plotë. i ndjeri Sokol Olldashi, në një nga fjalimet e tij më të rndësishme në Kuvend, theksonte pikërisht dramën e zëvendësimit të aktivistëve nga mercenarë që paguhen dhe shërbehen me fushata. Por historia e vendit dhe ajo botërore ka treguar se askush nuk fiton dot me mercenar.
PS-ja, së paku kur ishte në opozitë e ka treguar efikasitetin e aktivistëve të saj. Në 10 vitet e fundit, natyrisht që afrodiziaku i funksionimit është pushteti me përfitimet e tij, por gjithsesi nuk duhet të jetë vetëm ky. Dalja në opozitë, do ta vërtetojë sa është reale kjo makineri lufte, Veçse problemi është se kush do ta rrëzojë. M.P.
