Ndërsa mbetet e paqartë nëse do të ketë përparim drejt paqes në Ukrainë, çështja e garancive të sigurisë dhe vendosja e trupave po e shqetëson Evropën.
“Disa kanë thënë se edhe një herë evropianët ‘e kanë vënë qerren para kalit’.” Ndërsa ata vetë nuk duket se besojnë shumë në perspektivën e një paqeje të shpejtë në Ukrainë, për shkak të ngurrimit të Putinit, ata megjithatë janë hedhur në thellësitë e diskutimit rreth garancive të sigurisë dhe dërgimit të një force paqeruajtëse në vendin e goditur.
Kjo do të ndodhë pasi armët të heshtin, por kjo nuk i ka penguar përleshjet verbale të fillojnë tashmë. Si brenda vendeve që kanë shprehur qëllimin e tyre për të mbështetur projektin, ashtu edhe midis atyre që janë “të gatshëm” dhe atyre që nuk janë brenda BE-së.
Shembulli më i fundit, dhe sigurisht më ekstremi, është konflikti midis Francës dhe Italisë, me “heroin” qendror që është Zëvendëskryeministri i qeverisë italiane dhe Ministri i Infrastrukturës, Matteo Salvini i Lidhjes. Duke folur në një aktivitet në Milano, ai iu drejtua Presidentit francez Emmanuel Macron me frazën “vish përkrenaren, jelekun, pushkën dhe shko në Ukrainë”. Meloni vlerësoi edhe një herë Donald Trump për përpjekjet e tij për paqe dhe komentoi me përçmim mbi “ushtritë evropiane, riarmatim evropian, borxhet e përbashkëta evropiane për blerjen e raketave”.
Rezultati ishte një incident diplomatik, me Ministrinë e Jashtme Franceze që thirri ambasadorin italian në Paris për shpjegime. Salvini në të kaluarën e ka tallur ose edhe e ka kritikuar me fjalë të ashpra dëshirën e deklaruar të francezit për të dërguar trupa në Ukrainë.
Kryeministrja Giorgia Meloni mund të mos përdorë tone të tilla, ajo mund të ketë udhëtuar me Macronin dhe evropianët e tjerë në Shtëpinë e Bardhë të hënën e kaluar, por edhe ajo është kategorikisht kundër dërgimit të ushtarëve në tokën ukrainase. Ajo madje është pyetur publikisht se çfarë do të ndodhte nëse një raketë ruse do të godiste ushtarët italianë dhe nëse kjo do të sillte angazhim të drejtpërdrejtë ushtarak me Moskën. Italia, së bashku me Spanjën, “udhëheqin” kështu grupin e vendeve që nuk e shohin me sy të mirë të gjithë idenë që e ka ndarë Evropën në dysh.
Një “jo” e qartë nga polakët
Sigurisht, nuk janë vetëm “jugorët” që kanë rezerva të tilla. Vetëm dje, një sondazh nga Polonia tregoi se 61.1% e qytetarëve janë kundër dërgimit të trupave në vendin e tyre fqinj. Vetëm 17.3% pajtohen me një opsion të tillë. Pjesëmarrja ushtarake e Polonisë është përjashtuar si nga kryeministri i qendrës së djathtë Tusk ashtu edhe nga presidenti nacionalist Nawrotski, të cilët përndryshe nuk pajtohen për shumë gjëra. Kjo ishte arsyeja pse Polonia, ndryshe nga Finlanda, nuk u përfaqësua në takimin në Uashington nga asnjëri prej tyre, megjithëse të dy do ta kishin dëshiruar.
Në thelb, shumica e 27 vendeve nuk kanë ndonjë dëshirë të veçantë për t’u përfshirë ushtarakisht në Ukrainë, edhe kur armët të jenë heshtur. Përjashtim bëjnë vendet baltike, të cilat janë të vogla në madhësi dhe për këtë arsye në numër ushtarësh, dhe të cilat vetë ndihen të kërcënuara nga Rusia për të dërguar forca të mëdha jashtë vendit.
Estonezët, për shembull, folën për dërgimin e afërsisht 1,000 njerëzve, kur llogaritjet për totalin e një force të tillë flasin për 150,000 personel.
Gjithçka tregon se barrën kryesore të një operacioni të tillë do ta mbajnë francezët dhe britanikët, ndërsa gjermanët duken të disponueshëm, por edhe ata do të duhet të mbulojnë së pari mangësitë e ushtrisë së tyre në aspektin e fuqisë punëtore.
Megjithatë, edhe në Gjermani, diskutimi përkatës është përçarës dhe shpesh jashtëzakonisht i tensionuar. Sigurisht, nëse formohet një forcë e tillë, “flamuri” nën të cilin do të zhvillohet një mision i tillë, si dhe mandati i saj, do të luajnë një rol në vendimin përfundimtar. Për momentin, grindjet kanë të bëjnë me një skenar virtual./kb
