Nga Lira Gjika
Frika e pare, që njeh e konkretizon njeriu, sapo vjen në jetë, është frika se mos mbetet vetëm dhe nuk kujdeset njeri për të, pra frika nga braktisja. Duke qenë i paaftë të jetojë i vetëm, ai, fëmija, ka nevojë të vazhdueshme për prezencën, sigurinë e kujdesin e të rriturit. Mirpo braktisja, nuk është vetëm një mungesë fizike, por edhe kur është në krah të nënës apo zëvëndësuesve të saj. Braktisja ndodh edhe kur e gënjejmë fëmijën, kur e dhunojmë, kur e etiketojmë, e shajmë, e krahasojmë. Braktisja prek direkt vetëvlerësimin e njeriut. shkencëtarët e quajnë zhdukja e “autenticitetit emotiv”. Kjo zhdukje, siç e tregon dhe vetë fjala, nuk lejon njeriun të zhvillojë veten e tij personale. Të eksplorojë emocinet, ti njohë ato dhe ti zhvillojë nëpërmjet sigurisë dhe kureshtjes. Braktisja prek direkt vetëvlerësimin e njeriut. Njeriu i braktisur ndihet i pavlerë dhe mbi të gjitha i keq. Kur dëgjoni që dikush keqtrajton gruan apo një njeri tjetër apo edhe kafshën, këta individë kanë përjetuar shijen e hidhur të abandonimit apo braktisjes. Mekanizmat automatikë, që krijohen nga rritja e keqe e bëjnë njeriun të pandjeshëm, mosbesues apo dyshues, hakmarrës dhe mbi të gjiha të paaftë të shijojë jetën.
