Nga Fernada Cenko
Për ardhjen e qytetarëve afganë në Shqipëri, që u rrezikohej jeta nga talebanët, vendimin e mori kryeministri Edi Rama me argumentin: “më ka mandatuar populli”; “është çështje humane dhe i gjendemi në krah SHBA-ve”; “kemi detyrime si vend anëtar i NATO-s”. Më pas gjithçka ishte procedurë dhe “katrahurë” komentesh, reagimesh, memesh dhe “lufte verbale” mes atyre që nuk i “pyet kush” dhe nuk kanë as të drejtë firme e vule për kësi rastesh. Orët shkuan dhe tashmë është fakt i kryer. Mbi 600 qytetarë afganë janë vendosur në vendin tonë në pritje të një kalimi të mundshëm drejt SHBA-ve. Nga ana tjetër, kryeministrit i është dashur të qëndrojë me orë të gjata nëpër mediat e huaja që kanë rendur të shkëpusin intervista me të për këtë nismë. Rama është munduar që të tregohet “human” në këtë drejtim, duke theksuar se “edhe shqiptarët shiheshin si afganë para 30 vitesh”. Po a është kjo vetëm një çështje humane? Në fakt duket një miks nga të gjitha. Së pari qeveria shpreson se me një nismë të tillë është futur edhe më thellë në “zemrën e SHBA-ve”, për të bërë politikë dite një çështje vërtetë ndërkombëtare. E dyta është siguruar për disa kohë edhe përqëndrimi i vëmëndjes tek ata njerëz fatkeqë që herë pas here vizitohen nga kryeministri me duart plot me dhurata për fëmijët, apo edhe duke bërë një ndarje: “ne humanët” në qeveri dhe ata “konspiracionistët” e shpërndarë kudo edhe në opozitë. Në Shqipërinë që shumëçka është dukje dhe fare pak thelb, çështja afgane, qeveria e re, drejtësia e re dhe opozita e re me “lajme të vjetra”, përmbushin me garanci të paktën gjashtë muaj tollovi. Në fillim u tha se do ishin disa qindra që do vinin, më pas deri në 4 mijë, por shifrën e saktë askush nuk e di, madje as ata që kanë të drejtën e vendimarrjeve, pasi gjithçka varet nga situata mjaft kaotike që është në Afganistatn pas largimit të trupave ushtarake amerikane dhe marrjes së pushtetit nga forcat talebane.
