Ndërsa Rusia ka pushtuar Ukrainën për copa toke dhe bota po riarmatoset, klima përkeqësohet, planeti po vdes dhe askush nuk duket se i intereson më.
Nga Francesco Cancellato
Ku ishim ne? Oh po. Se në Glasgow udhëheqësit e planetit e kishin kuptuar më në fund se ndryshimi i klimës është urgjenca e madhe e epokës sonë. Kush kishte nënshkruar një pakt për (pothuajse) përgjysmimin e emetimeve deri në vitin 2030, për t’i thënë jo naftës dhe metanit, për të ndaluar shpyllëzimin. Dhe ata kishin premtuar alokime prej qindra milionësh në vit për tranzicionin e energjisë.
Ishte pak më pak se gjashtë muaj më parë, vetëm për të rifreskuar kujtesën tuaj. Dhe për atë botë, që për herë të parë të jepte përshtypjen se po marshonim së bashku drejt sfidës më të madhe të njerëzimit, asaj të mbijetesës së vetvetes, duket se nuk ka asnjë gjurmë.
Në gjashtë muaj, ne jemi kthyer gjashtëdhjetë vjet prapa. Aty ku kishte teknologji të reja për energjinë e rinovueshme, tani ka raketa hipersonike dhe mburoja hapësinore. Aty ku kishte një angazhim global për të shpëtuar Tokën, tani ka rripa toke të diskutueshme ku njerëzit vrasin njëri-tjetrin për një vijë kufitare të tërhequr dekada apo shekuj më parë. Aty ku kishte para për tranzicionin e gjelbër, tani po rriten shpenzimet ushtarake. Aty ku kishte fëmijë dhe të rinj që dolën në rrugë për të kërkuar një angazhim për të ndaluar ngrohjen globale, tani ka të rritur në dhomë duke luajtur ushtarë lodër, mbi lëkurën e atyre fëmijëve të dërguar për të vdekur në front.
Ndërkohë Toka po sëmuret gjithnjë e më shumë, edhe pse ne po e shpërfillim. Temperaturat në pole këtë dimër ishin mbi 20 gradë Celsius mbi mesataren. Dhe ndërsa armët po thyenin heshtjen në Kiev dhe Mariupol, Australia lindore u shkatërrua përgjysmë nga një përmbytje shkatërruese, ndërsa përmbytjet në Brazil vetëm në shkurt shkaktuan afro treqind vdekje. Dhe në Itali, sa jemi ne, ka rënë aq pak shi sa një tank gjerman i Luftës së Dytë Botërore ka dalë sërish nga fundi i Po.
E keqja është se ndërkohë që po ndodh e gjithë kjo, ne po flasim për rihapjen e impianteve të qymyrit, shpimin e shtratit të detit, importimin e gazit natyror nga SHBA, marrëveshjet me të gjitha vendet me naftë, për të shpëtuar ekonominë tonë të karbonit nga shantazhet e Vladimir Putin. Dhe ndërsa e bëjmë këtë, ne as nuk e kuptojmë se e njëjta varësi nga lëndët djegëse fosile që po shkatërron planetin është njëkohësisht shkaku i vërtetë i kësaj lufte, mbi të cilën po varemi përsëri për të dalë prej saj dhe burimi i të gjitha hallet tona të së ardhmes.
Kur ta tregojnë në librat e historisë, do ta kenë të vështirë ta besojnë. Përderisa do të ketë kush t’i shkruajë ato libra.
Burimi:fanpage.it/
