Më thanë të dëgjoja prindërit e mi, të gjeja një burrë dhe të shpërfillja nevojat e mia. Por vendosa të marr rrugën time
Nga Sangeeta Pillai
Si një vajzë e re që rritej në një familje shumë tradicionale të Mumbait, e dija që pritej të rritesha për të qenë një lloj i caktuar gruaje.
Ja çfarë më mësuan.
Një grua e mirë indiane është e bindur dhe jeton ashtu siç i thonë prindërit dhe shoqëria të jetojë. Një grua e mirë indiane “martohet” herët dhe bëhet nënë shpejt, sepse ky është qëllimi i saj kryesor. Një grua e mirë indiane nuk zbulon asnjë pjesë të trupit të saj ose dëshirat e saj seksuale. Një grua e mirë indiane injoron nevojat e saj dhe e jeton jetën e saj duke u shërbyer të tjerëve. Nëna ime, gjyshja ime dhe shumë gra para tyre kishin jetuar pikërisht këtë jetë.
U bëra presion për t’u martuar me burrin e parë që ishte i interesuar, një “martesë e rregulluar” ku nuk dija pothuajse asgjë për “burrin tim të ardhshëm”. Më mësuan të gatuaj të gjitha gatimet tradicionale, sepse, sipas fjalëve të mamasë sime: “Çfarë do të thotë vjehrra nëse nuk gatuan mirë?” Më thanë se nuk duhet t’i zbuloja kurrë këmbët ose krahët e mi, të mbuloja dhe të mos tundoja shikimin ose duart e burrave rreth meje.
U përpoqa të bëhesha gruaja që donte familja ime. Kam studiuar shumë në shkollë, kam marrë nota të mira. Unë isha një vajzë e qetë, me sy të ulur, shumë e turpshme për të folur me djemtë. Nuk shkova në asnjë festë, nuk më lejuan të qëndroja jashtë pas orës 19:00.
Por unë kam lindur me një zjarr në bark. Me një zë në kokën time që vinte në dyshim gjithçka që më mësonte shoqëria dhe familja.
Ai zë në kokën time u kthye shpejt në një zë të lartë që doli nga goja ime. I thashë familjes sime gjëra të tilla si: “Pse duhet të jem gjithmonë i qetë?” Ose: “Pse burrat lejohen të bëjnë këtë e kështu dhe jo gratë?” Natyrisht që kjo nuk shkoi shumë mirë. Unë kisha shumë halla dhe xhaxhallarë që paralajmëronin familjen time të ngushtë se “kjo vajzë do t’ju shkatërrojë”.
Por kjo nuk e mbylli zërin tim. Sepse pashë se sa keq trajtoheshin gratë në kulturën time. Ishin gjithmonë gratë që gatuanin, pastronin dhe u shërbenin të tjerëve nga agimi deri në muzg. Grave u thuhej gjithmonë të “përshtateshin” me gjithçka, nga burri që të rrihte, te vjehrra që të trajtonte keq, e deri te të përqafuar nga burrat sa herë dilje nga shtëpia. Grave u tha se kjo ishte fati i tyre dhe ata thjesht duhej të mbyllnin gojën dhe ta duronin atë. Nuk doja të heshtja dhe të duroja.
Nuk kishte asnjë moment të vetëm kur vendosa që do të hiqja dorë nga të qenit “gruaja e mirë indiane”. Në vend të kësaj, një sërë momentesh, ditësh dhe vitesh më bënë që të hiqja dorë nga përshtatja me atë ideal tradicional.
Dyshoj se sa e pakënaqur ishte jeta e nënës sime (një grua që kishte një diplomë letërsie, por tani i kalonte ditët e saj pafundësisht duke gatuar dhe pastruar) kishte shumë të bënte me të. Mbaj mend që kur isha 18 vjeç, vendosa t’i pres flokët shumë shkurt, mu nën vesh. Kjo ishte e pafalshme në sytë e nënës sime, sepse bukuria e një gruaje indiane janë këlyshët e saj të gjata dhe të errëta. Më kujtohet gjithashtu se shkova në kolegj me një fund të shkurtër që më nxirrte në pah këmbët dhe fytyrën e zhurmshme të nënës sime ndërsa dola nga shtëpia jonë.
Kuptova se heqja dorë nga të qenit “gruaja e mirë indiane” do të thoshte se më në fund mund të bëhesha gruaja që duhej të isha.
Ky ishte fillimi i një rrugëtimi të gjatë, i shumë betejave. Gjeta një punë në Bengaluru, rreth një orë fluturim larg. Dhe mbaj mend që hyra në banesën time të re të marrë me qira, duke shijuar të qenit vetëm për herë të parë në jetën time. Më kujtohet qartë që i derdha vetes një gotë të vogël Baileys (pija ime e zgjedhur atëherë) dhe isha ulur në pantallonat e shkurtra (diçka që nuk më lejohej ta vishja kurrë në shtëpi) dhe ndjeja sikur kisha fituar lotarinë. Dhe që nga ajo ditë, unë vazhdova të bëja kaq shumë ndryshime në jetën time, duke u zhvendosur përfundimisht në MB në 2005. Shija e ëmbël e Baileys më kujton gjithmonë shijen time të parë të lirisë.
Kur e shikoj mbrapa atë grua të re sot, jam shumë krenare që ajo pati guximin të hiqte dorë nga ideja e gruas indiane. Që ajo mund të qëndronte e vetme në një botë që i thoshte se do t’i shkatërronte jetën dhe do t’i sillte turp familjes së saj – dhe ende kishte guximin të bënte atë që i ndihej mirë.
Pra, këtu është thelbi i saj. Heqja dorë nga ideja për të qenë një “grua e mirë indiane” më shndërroi në një “grua indiane të plotësuar të pavarur”. Lloji i gruas që vazhdoi të krijojë Podcast-in e vlerësuar me çmime Masala dhe platformën Soul Sutras, duke trajtuar tabutë kulturore dhe duke sfiduar normat tradicionale. Lloji i gruas që qëndron përpara audiencës në të gjithë botën, duke folur për gratë e Azisë Jugore që zotërojnë zërat tanë, trupin tonë, kënaqësinë tonë seksuale. Lloji i gruas që frymëzon mijëra gra të tjera – ato më shkruajnë pothuajse çdo ditë për të më falënderuar që i ndihmova të ndryshojnë jetën e tyre.
Jam shumë mirënjohëse që pata guximin të heq dorë nga ideali i “gruas së mirë indiane”. Sepse tani, unë jam pikërisht lloji i gruas që nuk mund ta imagjinoja ndonjëherë se do të isha. Lloji më i mirë i gruas: një feministe e ashpër që lufton për gratë e mia aziatike jugore.
*Sangeeta Pillai është një aktiviste feministe e Azisë Jugore dhe krijuese e Masala Podcast
Burimi: theguardian.com/ Përgatiti për botim: L.Veizi
