Lëvizja për të drejtat e grave në Norvegji lindi nga fundi i shekullit XIX, si pjesë e valës europiane që kërkonte barazi politike, sociale dhe ekonomike.
Në fillim, shoqëria norvegjeze ishte mjaft konservatore. Të drejtat politike, si vota, ishin të rezervuara për burrat që plotësonin disa kushte, kryesisht të ardhurash dhe prone.
Fillimet e lëvizjes feministe
1880-1890: Grupet e para feministe, si Shoqata Norvegjeze për të Drejtat e Grave (Norsk Kvinnesaksforening), filluan të organizoheshin. Ato bënin fushatë për të drejtën e arsimit, të punës, të trashëgimisë, dhe natyrisht për të drejtën e votës.
Pas formimit të shoqatës, u organizuan konferenca, peticione dhe fushata ndërgjegjësuese që nënvizonin rolin e grave si shtetase të barabarta.
1907- E drejta e kufizuar e votës
Në 1907, Parlamenti norvegjez (Storting) vendosi që grave që paguanin taksa dhe që kishin pasuri të caktuar t’u jepej e drejta e votës.
Kjo ishte një kompromis, që linte jashtë shumicën e grave që s’përmbushnin kriteret, por ishte një fillim i rëndësishëm, që tregonte që parimi i votës universale po fitonte mbështetje.
1913 – E drejta e plotë e votës
Beteja e lëvizjes feministe vazhdoi me peticione, fjalime, mitingje dhe presion parlamentar.
Më 11 qershor 1913, Stortingu norvegjez vendosi njëzëri që e drejta e votës t’u shtrihej të gjitha grave, pavarësisht nga pasuria, të ardhurat apo gjendja martesore.
Norvegjia u bë kështu vendi i dytë europian (pas Finlandës, që e kishte dhënë të drejtën që më 1906) që u njohu grave të drejtën e plotë të votës.
Rëndësia historike
Dhënia e votës për gratë ishte një nga momentet më të rëndësishme të democratizimit të shoqërisë norvegjeze.
Ajo shënoi fundin e pabarazive formale që i përjashtonin gratë nga vendimmarrja politike.
Njëherazi, kjo vendosi edhe bazën që gratë të merrnin role më të gjera sociale, si deputete, ministre, dhe lidere, duke kontribuuar vendosmërisht në formësimin e shoqërisë moderne norvegjeze.
Përgatiti: L.Veizi
