Nga Alessia Selimi
Jeta e diversantit Muhamet Hoxha, treguar nga një mik i hershëm, biznesmeni Apostol Goci. Dy meshkujt me realitete të kundërta u njohën me njëri-tjetrin kur Goci s’ishte veçse një 20-vjeçar, i cili punonte në ndërmarrjen e bonifikimit në Gjirokastër.
Në moshën 13-vjeçare, Apostoli do të linte familjen e tij në një nga fshatrat e qytetit të gurtë, për të qenë pjesë e një shkolle profesionale për ndërtim. Në fushat e Gjirokastrës, ai nis punën në vitin 1971.
Së bashku me shokët, kujdesej për kanalet e vaditjes e bonifikimit. Ditë të largëta nga ato të sotmet, e megjithatë, që mbartin një histori të vërtetë miqësie, të atij lloji që vendoset shpesh në pikëpyetje për ekzistencë dhe që jo më kot është bërë subjekt i librit “Unë, agjenti i CIA-s”, shkruar nga Pirro Loli.
Pas 25 vitesh në errësirë, i dënuar për përpjekjet për të rrëzuar regjimin e diktatorit Enver Hoxha, Muhameti porsa ishte liruar nga burgu. Sikurse u shkruhej e ardhmja e të gjithë të persekutuarve, atij iu ngarkua puna për bonifikim.
Aty u njoh me Apostolin. Një vendim i këtij të fundit, për t’u treguar njerëzor, do të bëhej shkëndija e miqësisë jetëgjatë. Duke i hapur dyert e dhomës së varfër, pa kuptuar, Apostoli fitoi një mik besnik, që asokohe ishte 61 vjeç.
“Kur erdhi dreka, hëngrëm bukë bashkë. Duke u nisur nga gjesti im, që e konsideroi si tepër human, nisi të më tregonte dhe nuk pati frikë”, – rrëfen Apostoli.
Duke u ndalur në figurën e Muhametit, si mbështetës i Mbretit Zog, Apostoli tregon po ashtu arratisjen e Muhametit drejt Mynihut, si dhe marrjen e tij nga ushtria sovjetike, për të punuar për rindërtimin e Stalingradit.
Këtu zë fill zhvendosja përtej brigjeve të Adriatikut, në Bari të Italisë, nga ku u nis për në Delvinë, së bashku me grupin që mbështeste Mbretin Zog, për të rrëzuar regjimin e diktatorit Enver Hoxha.
Biznesmeni Apostol Goci rrëfen se gjyqi i Muhametit iu bë në kinemanë “17 Nëntori” në kryeqytet. “Unë erdha që t’i jap demokracinë këtij populli, populli bërtet jashtë ‘në litar, në litar’”, – citon Apostoli fjalët e diversantit, i cili fillimisht u dënua me pushkatim, por pas reagimit të ashpër të organizatave ndërkombëtare për të drejtat e njeriut, dënimi i caktohet në 25 vite burg.
Më tej, Apostoli tregon se Hoxha u dërgua në burgun e Burrelit dhe qëndroi aty për 10 vite, ku u njoh me Pjetër Arbnorin, i cili do të bëhej pas rrëzimit të komunizmit Kryetar i Kuvendit.
“Unë mbarova shkollën, ndërsa Muhameti doli në pension. Kur kalova në një punë më të mirë, Muhametin e dërgova në azilin e pleqve në Gjirokastër. Asokohe, erdhi një shoqatë holandeze dhe e bëri më të mirë se shtëpitë tona…”, – vijon Apostoli, si për të lënë të kuptohet se miqësia kishte marrë trajtën e një marrëdhënieje më të ngushtë, të një biri me të atin.
Biznesmeni ndalet në jetën e diversantit edhe në vitet e tranzicionit, kur duket se kishte vendosur të linte një testament. “Unë i kam shërbyer dikujt dhe këtë shpërblim duhet të ma shpërblejnë”, – citon sërish fjalët e Muhametit, duke shtuar se nuk vonoi shumë kur Ambasada Amerikane i dha një shpërblim prej 50 mijë dollarësh.
Diversanti ndërroi jetë një vit më vonë, në shtëpinë e Apostolit, në 12 korrik të 1994-ës. Jo më kot ky i fundit zgjedh ta rrëfejë këtë histori ku gërshetohen virtytet dhe vlerat.
“Ne duhet të kujdesemi për ata që na rrethojnë, për të afërmit, prindërit… Duhet t’i eliminojmë ndarjet dhe zënkat, të cilat janë kaq masive në ditët e sotme”, – shprehet Apostoli, si për t’u drejtuar një mesazh të gjithë atyre udhëtarëve që e marrin jetën për të mirëqenë, jo kalimtare.
