Nga Leonard Veizi
Mëngjes. E dua ata të shkretë kafeje. Por jo në kushte shtëpie. Hedh pallton krahëve dhe ngjesh kapelën në kokë. Sa hapet dera e ashensorit shoh një pusullë të ngjitur mbi pasqyrë. Lexoj: “Jeni njerëz??? Mos pështyni përtokë”… etj.
Kjo do të thotë që komuniteti po shtrëngon radhët. Po ndërgjegjësohet.
Që jemi popull i çuditshëm kjo është vënë re që nga prehistoria. Por vitet e fundit e kemi thelluar ca më tepër brazdën. Koronavirusi po bën namin në botë. Njerëzit kanë marrë masa ekstreme. Qeveritë përkatëse po ashtu. Por edhe në Shqipëri, nuk mbetemi pas, mos kujtoni të kundërtën. Masa të papara. Ca nga ana e qeverisë, ca nga vetë njerëzit që janë bërë të ndjeshëm sa më s’ka. Në farmaci nuk gjen asnjë maskë për be. Por në rrugë të gjithë janë fytyrëzbuluar. Duket se nuk i ka ngenë njeri ta vendosi maska mbi hundë. Nuk është halli se mos i marrin për terroristë. Po pse, çfarë jemi ne…? Le që na humbet bukuria, por dhe identiteti.
Shkoj në një lokal nja 300 metra poshtë apartamentit ku banoj. Dritaret janë të hapura që të qarkullojë ajri. Qëndroj tek banaku. E bëj këtë punë sa herë që jam vetëm e s’më detyron njeri të ulem në tavolinë. Banakieri kërkon të ma ofrojë kafen në gotë plastike. E shoh me dyshim.
-Je në vete, ma hidh në filxhan, byrazer, se kështu nuk e shijoj dot. Nga ata kinezët mundësisht, po të ka mbetur ndonjë komplet.
Banakierit i hapen sytë më shumë se filxhani.
-Mos na kujto kinezët se na ngrihet tartakuti. Çfarë pret nga njerëz që hanë lakuriq nate.
E drejtë. Nuk duhet t’ia kisha lejuar vetes këtë romuz. Situatë e trishtë. Më dhimbsen kinezët.
-Besoj se janë të dezinfektuar? – e pyes unë sa për muhabet.
-Pa merak fare. Fli i qetë.
Sa isha çuar nga gjumi në fakt. Po edhe mund ta merrja sërish një sy.
-Masa kundër “Covid 19”.
Makina e ekspressit ndaloi së punuari. Banakieri më servir kafenë.
-Ça osht ky, detektiv privat?
Ohu… fajin e kam unë që jap muhabet vend e pa vend. Ec e t’ia shpjegoja banakierit që koronavirusi është pagëzuar me një emër të ri fringo. Fajin e kanë dhe shkencëtarët që i certifikojnë me emra të bukur. Leri shqip o të keqen, “gripi i pulave…, i derrave… … Ore se u kujtova unë. Thanë që plasi dhe “gripi i derrave” në Shqipëri. S’po bëjmë hiç gjumë vape. Mbetëm alert tërë kohën. Tërmeti nga njëra anë, gripi nga ana tjetër… Duhet me ndez ndonjë qiri.
Në lokal hyn një klient tjetër. Kërkon një dopjo raki në gotë plastike. Hudhrat, një kokërr vezë të zierë dhe një copë djathi të bardhë, e nxjerr nga xhepi. Shqiptar 400 derhemsh.
-Masa kundër epidemisë, – pëshpërit banakieri. – Kështu po ma kërkojnë të gjithë tani. Një përdorimshme. Përveç teje.
Hedh sytë nga klienti. Mustaqet e futen në gotën e rakisë, kafshon hudhrat dhe fshin fytyrën me pëllëmbë. Këtë se ha as gjarpri, jo më koronavirusi, mendova. Te e fundit mirë e kishte. Kështu thoshte dhe literatura popullore. Madje dhe Arqile Boti, i ndjeri.
Dëgjohet një e shfryrë e fortë hundësh. Një tjetër që kalon rrugën kruan gurmazin e pështyn përtokë. Ama masa kundër gripit. Edhe të mos e ketë në plan, me kaq mundësi sa i japim ne…
Zorrët më vijnë te goja. E le kafenë përgjysmë dhe shtyj filxhanin me neveri. Banakieri më sheh vëngër. Një tringëllimë mesazh në celular më nxjerr nga situata.
-Mirë jeni? Jo se këtej nga ne është bëra hataja. Nuk sheh njeri në rrugë. Masa ekstreme.
Është një miku im i vjetër, jeton në veri të Italisë.
-S’na gjen gjë ne, – i shkruaj shpejt e shpejt. – Na siguroi kryeministri. Deklaroi që virusi nuk ka shkallë të lartë vdekshmërie. E tha në televizor.
Vjen mesazh i dytë.
-Kush, Sala?
Joooo, duhet me e mbyll fare celularin. Sa i mirë është, aq edhe i keq.
-Rama, vëlla. Se ke marrë vesh akoma kush i ka fituar zgjedhjet.
-Mendova se ishe piktor. Se unë “Doktorin” njoh për mjek.
Pirdh, vëlla, pirdh.
Ngjitëm për të apartamentin tim. Sa hapet dera e ashensorit, shoh një tjetër pusullë, këtë herë letër formati A4, të ngjitur:
“Ju kërkojmë me përulje të tregoni kujdes për shëndetin e fëmijëve tuaj
Mos pështyni në ashensor!
Mos pështyni përtokë…” etj
Në qoshe flinte një qese me plehra.
