Nga Dom Gjergj Meta
Një mësues udhëtonte me një nxënësin e tij, i cili kishte për detyrë të kujdesej për devenë me të cilën udhëtonin. Një mbrëmje, pasi kishin mbërritur te një bujtinë, nxënësi ishte aq i lodhur saqë nuk mundi as ta lidhë kafshën.
“O Zot, u lut duke u shtrirë për të fjetur, kujdesu për devenë: po ta besoj ty”
Të nesërmen në mëngjes deveja nuk ishte më aty.
“Ku është deveja?” – e pyeti mësuesi
“Nuk e di!” – u përgjigj nxënësi – “Duhet t’i kërkosh llogari Zotit! Mbrëmë isha aq i lodhur saqë ia besova atij devenë. Sigurisht nuk është faji im nëse ajo ka ikur apo e kanë vjedhur. Unë thjesht i kërkova Zotit që ta ruante. Ai është përgjegjës. Ti vetë më ke mësuar githmonë që të kem besimin maksimal në Zotin, apo jo?”
“Ki besimin maksimal në Zotin, por më parë lidhe devenë” – iu përgjigj mësuesi – “Sepse Zoti tjetër nuk ka përveç duarve të tua. Vepro sikur gjithçka të varej prej teje, edhe pse e di se gjithçka varet prej Zotit”.
Ditë të mbarë e të bekuar!
