Esmeralda Birçaj*
Papritur, rrugët ’vdiqën’, qytetet heshtën, shtëpitë u bënë burgje. Papritmas të gjitha ato që menduam se ishin të shkëlqyera, e që na japin vlerë, prestigj, arsye për ekzistencë, u bënë të vogla, të parëndësishme.
Papritur, shëndeti ynë, të cilin e konsideruam të mirëqenë pasi nuk kishim asnjë problem, na shqetëson, është bërë pjesa më e çmuar e ekzistencës sonë.
Papritur njerëzit që ne duam, familja, të afërmit, miqtë, të dashurit na tmerruan, aq më tepër besimi.
Papritur humbi liria dhe koha e çmuar me të, tashmë nxitojmë. Papritur maska që ne veshëm në përpjekjen tonë për të qenë dikush tjetër u zëvendësuan nga të tjerët, aq të përulur, por aq të rëndësishëm.
Shikoj dollapët e mi plot me gjëra që i konsideroj të vlefshme. Shikoj këpucët, çantat, aksesorët, kozmetikën, parfumet, tualetet e panumërta, ka kaq shumë. Por vështrimi im ndalet te një shishe me alkool me çmim të lirë, në një higjenizues duarsh, janë më të vlefshmet. Çfarë do të vesh sot? Mendoj ndërsa shikoj në veshjet e mia të papërcaktuara.
Ç’rëndësi ka ajo që unë vesh, pasi askush nuk është në rrugë të më admirojë?
Çfarë buzëkuqi duhet të zgjedh? I shikoj me radhë, ato janë aq shumë, të ndryshme e me ngjyra të bukura. Por syri im është gozhduar në një maskë kirurgjikale prej 0.50 minutëshe dhe e kuptoj se pa marrë parasysh se çfarë buzëkuq vesh, maska do të fshehë gjithçka, ajo është më e vlefshme.
Me të vërtetë çfarë fotografie do të postoj në mediat sociale sot? Të përfaqësohem e gëzuar, e suksesshme, e zgjuar, e bukur, e lumtur, e shumanshme, e pasur, e famshme apo të tregoj sa e bukur është shtëpia ime, sa miq, që argëtohem në vendet më të bukura, se jam elegante? Cilin prej tyre të postoj? Maska është më e vlefshme. Maska i rrëzon të gjitha.
Jam e burgosur, nuk mund të dal, të më shohin, të më admirojnë, mbase edhe të më zilepsin. A nuk është ky qëllimi? Por tani është e padobishme, nuk kanë asnjë vlerë, nuk më duhen, jam e kënaqur me një formë të thjeshtë, mjafton të jenë te pastra, me pizhamat e mia, ndjehem rehat me antiseptikun tim, me termometrin tim, jam e lumtur që tregon gjithmonë 36.5, që nuk kollitem, që nuk ndjehem keq, që jam mirë. Nuk ka më asnjë arsye për të bërë foto dhe për t’i postuar ato, askujt nuk i intereson sesi dukem, çfarë vesh, sa mirë kaloj. E shumta të postoj një foto me një maskë që fsheh gjysmën e fytyrës time që përcjell mesazhin “Po, unë kujdesem, bëj të njëjtën gjë edhe ti!” dhe jo “Po, shiko sa jam e ndritshme, e bukur dhe e lumtur jam!”
A erdhi pandemia për të kujtuar vlerat e jetës, për të dhënë mësime?
A erdhi ajo të na tregojë se sa gabim bëjmë të mendojmë apo besojmë se konsumimi i tepërt është lumturia, se statusi ynë shoqëror në shkallët më të larta është gjëja që duam, se të jesh e famshme është një shenjë suksesi, se pasuria është qëllimi, se kur ke shumë ndjekës në instagram je një person shumë i rëndësishëm?
Papritur miliarderët dhe të varfërit kanë diçka të përbashkët. Ata ndajnë të njëjtën frikë, të njëjtën mungesë lirie, të njëjtën pasiguri.
Papritur nuk ka rëndësi se ku jetoni, në një vilë, në një jaht, në një apartament, në bregdet, ju jeni në rrezik, jeni i burgosur.
Papritur nuk ka rëndësi nëse je mbret apo qytetar, pavarësisht nëse jeni kryeministër apo qytetar i thjeshtë, politikan, aktor i famshëm, model, biznesmen, punonjës, lypës, një person i arsimuar, i paarsimuar. Ju rrezikoni njësoj.
Je i burgosur.
Ti papritmas rishikon. Gjithçka që mendonit se ishte e rëndësishme nuk është. E rëndësishme është një shishe alkooli, një maskë kirurgjikale. E rëndësishme është që të kesh njerëz që kujdesen për ty. E rëndësishme është që të jesh në gjendje të dalësh nga shtëpia, të jesh në gjendje të përshëndetni njerëzit, të përqafoni më shumë, është e rëndësishme të shijoni të mirën, dashurinë.
Nuk ka rëndësi se çfarë vishni, çfarë hani, kush jeni, është e rëndësishme që të ekzistoni, të jeni të shëndetshëm, të jeni të lirë.
A erdhi virusi për të na dhënë mësim? A erdhi të na kujtojë se çfarë është me të vërtetë e vlefshme? A erdhi ai të na tregojë se jemi kalimtarë, se nuk do të jetojmë përgjithmonë, se nuk jemi Universi?
A erdhi ai të na tregojë se ne po adhurojmë njerëz që përtej demonstrimit – tipi Kardashian – nuk ofrojnë asgjë aq thelbësore sa të gjithë këta mjekë dhe staf infermierësh që janë heronjtë e vërtetë dhe ia vlen të përulemi?
A është koha të përqëndrohemi te vlerat e jetës reale, njerëzit e denjë, të urtët, mendimtarët, intelektualët dhe jo ata që portretizojnë të mëdhenjtë sepse kanë shumë ndjekës ose sepse ata dalin në televizion?
A është kultivimi i të qenit tepër i rëndësishëm për vetveten fantazitë e suksesit të pakufizuar, fuqisë, inteligjencës, bukurisë ose dashurisë që kërkojnë admirim të jashtëzakonshëm dhe trajtim të veçantë?
A shkakton konsumimi i tepërt dhe induksioni i tepërt nga çrregullimi Narçistik që është një formë e Psikopatisë?
A jemi ne psikopatë potencialisht?
A është virusi përveçse “vrasës”, në fund të fundit edhe “mësues”?
A erdhi të na bëjë të rishqyrtojmë?
A nuk është në fund të fundit asgjë aksidentale?
Papritur, ne nuk jemi mbretërit që kemi besuar”. Apo më të mirët që kam lexuar në internet…!
*Eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlorë, Terapiste EMDR 1
