Bija e heshtjes
Autorja Kim Edwards ka shkruar një roman kaq intrigues, që e përpin me një frymë. Personazhet e saj do t’ju lënë pa fjalë. Në romanin “Bija e heshtjes”, rrëfimi i Kim Edwards-it të tregon për keqardhjen dhe shpëtimin, për ndjenjat e ndershme të personazheve që jetojnë në varësi të së kaluarës së tyre. I shkruar me një gjuhë shumë prekëse, ju do të rilexoni pjesëza të këtij romani, vetëm që ta rishijoni përsëri… Ky roman i shkruar bukur i ka të gjitha. Pak ditë pas botimit, libri filloi të ngjitej në klasifikim. Është një rast i jashtëzakonshëm i artit të fjalës. Ka diçka magjike e misterioze në këtë roman, dhunti të rrallë për t’i folur drejtpërdrejt zemrës së njerëzve.” për familjen, zgjedhjet, sekretet dhe shpëtimin. Ky është një roman i mrekullueshëm zemërthyes, zemërshërues. Çdokush do të mbetet thellësisht i prekur nga ky libër. Ka një forcë të jashtëzakonshme, është në gjendje të të ngashërejë dhe të të emocionojë.
Për hir të emrit
Në qendër të romanit “Për hir të emrit” është familja indiane Ganguli. Fatin e mëtejshëm të kësaj familjeje, e cila emigron në SHBA e vendos burri, profesor në një nga universitetet më në zë të Bostonit. E ngarkuar emocionalisht dhe thellësisht e mprehtë, proza e Jhumpa Lahirit na ofron pamje të përsosura të jetëve dhe karaktereve të personazheve të saj. Jhumpa Lahiri është një shkrimtare instinktive … dhurata që na ka bërë me këtë libër, e bën edhe më simpatike. E shkruar me elegancë, “Për hir të emrit”, edhe gjatë rileximit nuk mund t’i shtosh a t’i heqësh asgjë këtij romani shumë tërheqës, duke dëshmuar se autorja e këtij romani, Jhumpa Lahiri, është një romanciere e pakrahasueshme, e rangut të parë dhe një zë i fuqishëm dhe origjinal.
E pasqyruar tek ti
Gidion Krosi. Po aq i bukur dhe i përkryer në pamje të jashtme, sa ishte edhe i rrënuar e i torturuar në shpirt. Ai ishte një flakë e ndritshme, përvëluese, që mua më zhuriste me kënaqësitë më të errëta. Nuk mund t’i qëndroja larg. Nuk doja. Ai ishte dëshira ime më e madhe. E shkuara ime ishte po aq e mbushur me dhunë sa e tij dhe unë isha e lënduar. Ne nuk mund të funksiononim kurrë si çift. Ishte shumë e vështirë, shumë e dhimbshme… me përjashtim të çasteve kur çdo gjë ishte e përkryer, çaste kur dashuria e dëshpëruar dhe pasioni i tërbuar ishin çmenduria jonë më e madhe. Neve na mbante bashkë nevoja për njëri-tjetrin. Dhe pasioni do të na çonte përtej limiteve tona, në tehun më të ëmbël e më të mprehtë të fiksimit…/Nga Leonard Veizi/Fjala.al/
