Frrok Çupi
Bashkimi tani mund të quhet edhe një ‘baba’. Përderisa miqtë që i shkruajnë i thonë se ‘do të shihemi prapë në qiell’, nuk e tepron nëse thua ‘baba’. Babai është atje lart e nuk vritet
Jam çuditur hidhët kur kam lexuar nëpër rreshta disa të tjerë që i sulen.., s’e di kujt, ndoshta edhe këta i sulen hapësirës qiellore: ‘ça more, me Bashkim Finon, ditë zie kombëtare?!… Po për Pjetër Arbnorin pse nuk mbajtët?!’. I kam lexuar vetë dhe jam hidhëruar vërtet. Jo pse nuk e duan Bashkimin si ‘baba’ të kombit, por pse nuk e kemi edhe Pjetrin. Pjetrin, njeriun e pa cenueshëm, e vranë të bijtë.
Ja kaq e thjeshtë është:
Në hapësirën tonë politike nuk kemi thjesht dy parti, ose dy krahë idesh. Më duket se kemi dy grupe ‘fetare’, mes të cilave njëra e vret baballarët, ndërsa tjetra jo vetëm nuk i vret, por edhe i laton, i rikrijon, i thërret ‘papa’. Partia Socialiste, që tani prej tetë vjetësh ndodhet në maxhorancë, nuk e vrau Bashkimin; nuk ka vrarë asnjë nga të vetët. Partia Demokratike i ka vrarë të gjithë, edhe Pjetër Arbnorin; vrasjen e ka bërë rit.
Pse nuk u vra Bashkimi?
Po të ndodhte ky krim, fare lehtë mund të ndodhte në tre a katër herë. Hera e parë ishte ajo historia me helikopter, në 10 mars 1997. Bashkimi u nominua si kryeministër. Presidenti ishte në dy mendje: A për t’u larguar nga vendi, a për të gjetur një rrënjë ku të mbahej!?. Plot gëzim i tha Bashkimit me telefon nga Tirana në Gjirokastër se ‘po të dërgoj helikopter, ata rebelët mund të të vrasin’. Në atë moment Bashkimit i erdhi afër frika: Berisha mund ta vriste në ajër, ndërsa do të fajësonte ‘rebelët’. Por ia kishte nevojën ta kishte të gjallë në Tiranë… Hera e dytë ishte kur hyri në presidencë; të gjitha zyrat ishin kthyer në fjetore të luftëtarëve privat që mbronin presidentin; çdo gjë mund të ndodhte me njerëz të nxehtë. Hera e tretë- kur i zunë pritë po banditët e shtetit në hyrje të Shkodrës, maj 1997…
Por sidoqoftë, Bashkimin nuk e vrisnin të tijtë, domethënë Socialistët. Vrasja nga kundërshtari nuk quhet në këtë rast.
Po demokratët pse i vranë baballarët e vet?
Baballarët demokratë që u kositën menjëherë pas fitores së PD, në fakt, ishin kolosë; kolosë të mendimit, të guximit, të intelektualizmës. Por u qëruan nga brenda, që nga 4 dëshmorët e 2 prillit deri te Jozefina Topallli. Cila ishte arsyeja? Arsyeja vjen nga frika. Frika vjen nga posti, posti dhe frika janë bashkë që në epokën e Shekspirit ose që nga Republika Romake. Por në epokën moderne të vrasin edhe disa njerëz ‘të egjër’ që i çojnë studio më studio. Në Romën e lashtë vrasja e babait quhej ‘patricide’ (që vjen nga fjala latine ‘pater’ dhe fjala tjetër ‘suffix-cida) konsiderohej si krimi i vetëm për të cilin civilët mund të dënoheshin me vdekje.
Po pse ndodh dallimi te ne mes dy grupimeve ‘fetare’, ku njëra e kryen aktin e vrasjes së babait, ndërsa tjetra jo. Partia Socialiste, e cila e ka origjinën te Partia Komuniste, ku pa pushim janë ekzekutuar ‘baballarët’, tani nuk vret më. Kjo duket se vjen nga reflektimi; PS e ndjen se duhet ndryshuar në thelb dhe prandaj nuk vret. Ndërsa PD (feja që vret babanë) ka guximin që të zgjasë në kohë ritin e partive staliniste.
Kohët e fundit, brenda Partisë Demokratike, madje edhe mes udhëheqësve më të përkëdhelur nga Berisha, ka nisur të ligjërohet ‘vrasja e babait’, duke nënkuptuar vetë Berishën, i cili ka mbetur i vetmi ‘baba’ që i ka qëruar të gjithë të tjerët. Atëherë, çfarë është kjo? A mos vallë është aplikimi i ligjit të zhdukjes, i aplikimit mbi vetë autorin?
Po ndodh ‘patricide’, kjo duket qartë.
