Albert DeSalvo, i mbiquajtur “Boston Strangler”, u akuzua për krime të shumta dhe u dënua me burgim të përjetshëm. Ai rrëfeu se kishte vrarë 13 gra të Bostonit mes viteve 1962 – 1964. Për këto vrasje debati vazhdon se cilat krime ka kryer ai në të vërtetë. I lindur më 3 shtator 1931, në Chelsea, Massachusetts, Albert DeSalvo ishte në telashe me policinë që në moshë të hershme, por asgjë nuk ishte më e tmerrshme se çështja “Mbytësi i Bostonit”.
Krimet fillestare
DeSalvo ishte 29-vjeç. Ai trokiste në dyert e zonjave, pretendonte se ishte një “skaut model” dhe vazhdonte të lajkatonte me pretendimin për të hyrë brenda. Dukej si një argëtim i padëmshëm, megjithëse shqetësues, dhe DeSalvo kaloi 18 muaj në burg për djallëzi të tilla me orientim seksual. DeSalvo pati një edukim të vështirë. Ai u rrit me katër vëllezër e motra dhe babai i tij ishte një alkoolist që rrihte gruan. Djali u bë problematik dhe kalonte kohë në burg për krime të vogla dhe dhunë. Vite pasi ishte liruar nga ushtria për mosbindje ndaj urdhrave, ai u martua me Irmgard Beck, një vajzë nga Gjermania. Ata jetuan në mënyrë modeste dhe pavarësisht se Irmgard solli në jetë një fëmijë me aftësi të kufizuara, familja arriti të mbante veten. Pas kësaj Irmgard u përpoq të shmangte marrëdhëniet seksuale nga frika se mos kishte një fëmijë tjetër me aftësi të kufizuara. Megjithatë, lindi një djalë i shëndetshëm dhe DeSalvo u duk se u bë një familjar i ndërgjegjshëm, i pëlqyer dhe i vlerësuar nga kolegët dhe shefi i tij.
Mbytësi i Bostonit
Midis qershorit 1962 dhe janarit 1964, një seri vrasjesh të tmerrshme ndodhën në Boston. Të gjitha viktimat ishin gra të mbytura. Vrasjet e Bostonit iu fajësuan një sociopat të vetëm dhe mister ende e rrethon çështjen. “Mbytësi i Bostonit” është mbajtur përgjegjës për rreth 11 nga 13 vrasjet. Askush s’u gjykua për vrasjet e Bostonit. Por DeSalvo – të paktën nga publiku – besohej se ishte njeriu përgjegjës. DeSalvo në fakt rrëfeu secilën nga 13 vrasjet zyrtare. Megjithatë, disa dyshime u hodhën mbi pretendimet e DeSalvo nga njerëz që e njihnin personalisht dhe punonin me të. Ajo që i bën këto vrasje të veçanta të dallohen në analet e vrasjeve serike është fakti se shumë prej viktimave ishin të pjekura apo të moshuar. Kombinimi i pleqërisë, vetmisë dhe cenueshmërisë, shton brutalitetin dhe tragjedinë e ngjarjeve.
-Anna Slesers, një rrobaqepëse dhe e devotshme që shkonte në kishë ishte viktima e parë që u vra në mbrëmjen e 14 qershorit 1962. Ajo jetonte e vetme në një apartament modest shtëpie me tulla në 77 Gainsborough St. në Boston. Djali i saj Juris duhej të vinte për ta marrë për një shërbim përkujtimor. Kur Juris zbuloi trupin e saj në banjë me një kordon rreth qafës të lidhur në një hark, supozoi se ajo kishte kryer vetëvrasje. Detektivët e gjetën Slesers në një gjendje të turpshme; nudo. Ajo ishte sulmuar seksualisht. Apartamenti dukej sikur ishte plaçkitur, me çantën dhe përmbajtjen e Slesers të shpërndara në dysheme. Pavarësisht asaj që dukej si një grabitje, bizhuteri ari nuk ishin cënuar. Policia dha hipotezën se ishte një vjedhje e gabuar.
-Pak më pak se tre javë më vonë, më 28 qershor 1962, 85-vjeçarja Mary Mullen u gjet gjithashtu e vrarë në shtëpinë e saj. Dy ditë më vonë, trupi i 68-vjeçares Nina Nichols u zbulua në zonën Brighton të Bostonit. Përsëri, dukej se ishte një vjedhje, pavarësisht argjendit të vlefshëm që dukej i paprekur. Grabitja nuk dukej se kishte kuptim për detektivët. Nichols u gjet gjithashtu në një gjendje të zhveshur, këmbët e saj të hapura dhe majat e çorape të lidhura në një hark.
Të njëjtën ditë, një trup i dytë u zbulua disa milje në veri të Bostonit. Helen Blake ishte një 65-vjeçare e divorcuar dhe vrasja e saj ishte më e tmerrshme. Ajo kishte pësuar plagë në vaginë dhe anus. Përsëri, marka tregtare e harkut ishte e dukshme; këtë herë e bërë nga lidhja e sytjena rreth qafës. Ashtu si krimet e mëparshme, vendi i ngjarjes dukej të ishte një vjedhje.
Pas kësaj vrasjeje brutale, ishte e qartë se Bostoni kishte një vrasës serial në mes të tij.
Hetimi i policisë
Komisari i policisë Edmund McNamara anuloi të gjitha lejet e policëve për shkak të situatës dhe foli në media. Gratë u këshilluan të mbyllnin dyert dhe të ishin të kujdesshme nga të huajt. Profilizimi i policisë kishte vendosur tashmë se po kërkonin një psikopat, urrejtja e të cilit ndaj grave të moshuara, mund të lidhet në fakt me marrëdhënien e tij me nënën e tij.
Nuk kaloi shumë kohë dhe frika e McNamara u kuptua. Një vrasje e katërt brutale ndodhi në 7 Grove Garden të Bostonit më 19 gusht. Viktima ishte e veja 75-vjeçare Ida Irga. Ajo ishte mbytur dhe ishte në shpinë në dysheme e veshur me një fustan nate kafe, e cila ishte grisur dhe ekspozuar trupin e saj. Këmbët e saj ishin të ndara dhe mbështeteshin në dy karrige dhe një jastëk i ishte vendosur poshtë të pasmeve. Sërish nuk kishte asnjë shenjë hyrje të detyruar.
Më pak se 24 orë më vonë, trupi i Jane Sullivan u gjet jo shumë larg viktimës së mëparshme në 435 Columbia Rd në Dorchester. Infermierja 65-vjeçare ishte vrarë një javë më parë dhe u gjet e pajetë në banjë. Ajo ishte mbytur nga najlonët e saj.
Terrori u përhap në të gjithë Bostonin pasi qyteti kishte frikë nga një sulm tjetër, por kaluan tre muaj para se “Mbytësi” të godiste përsëri. Këtë herë viktima ishte e re. 25 vjeçarja Sophie Clark një studente afrikano-amerikane ishte shumë e kujdesshme për sigurinë e saj dhe rrallë dilte. Trupi u gjet më 5 dhjetor 1962, disa blloqe larg viktimës së parë, Sleser. Clark u gjet nudo dhe ishte sulmuar seksualisht. Ajo ishte mbytur nga çorapet e saj dhe sperma u zbulua për herë të parë. Në njëfarë mënyre, pavarësisht masave të Sofisë, ajo e kishte lënë vrasësin të futej.
Edhe pse Clark nuk i përshtatej të njëjtit profil si viktimat e tjera, policia ishte e sigurt se ishte vepër e të njëjtit vrasës. Për më tepër, kësaj radhe ata kishin një mundësi identifikimi të vrasësit. Një fqinje njoftoi policinë se një burrë i kishte trokitur në derë, duke këmbëngulur se ishte dërguar për të lyer banesën e saj. Më në fund u largua pasi ajo i tha se burri i saj po flinte në dhomën tjetër. Tre javë më vonë, jeta e një tjetër të reje përfundoi tragjikisht. 23 vjeçarja Patricia Bissette ishte shtatzënë kur u gjet e vdekur në banesën e saj pranë zonës ku kishin jetuar Slesers dhe Clark. Bissette u zbulua nga shefi i saj kur ajo nuk u paraqit në punë. Trupi shtrihej në shtratin e saj, i mbuluar me çarçafë. Ishte sulmuar seksualisht dhe mbytur me çorapet e saj.
Ndërsa qyteti dukej se i kishte shpëtuar një sulmi tjetër për disa muaj, policia u përpoq me dëshpërim të gjente lidhje midis grave dhe njerëzve që mund të kishin njohur. Çdo dhunues seksual në dosjet e Policisë së Bostonit u kontrollua, por ende asgjë nuk doli. Pa kaluar shumë kohë, një seri vrasjesh filluan përsëri. Këtë herë trupi i 68-vjeçares Mary Brown u gjet i mbytur dhe i përdhunuar 25 milje në veri të qytetit në mars 1963.
Dy muaj më vonë, u gjet viktima e nëntë, Beverly Samans. Maturantja 23-vjeçare kishte humbur praktikën e korit në ditën e vrasjes së saj, 8 maj 1963. Samans u gjet me duart e lidhura pas shpine me një nga shallet e saj. Një çorape najloni dhe dy shami i kishin lidhur në qafë. Në mënyrë të çuditshme, një copë leckë mbi gojën e saj fshehu një leckë të dytë që i ishte futur në gojë. Katër plagë me thikë në qafë e kishin vrarë më shumë sesa mbytur. Kishte edhe 22 plagë të tjera me thikë në trupin e Samans, 18 në formën e një syri demi në gjoksin e saj të djathtë. Ajo ishte përdhunuar, por nuk kishte asnjë provë të spermës. Mendohej se për shkak të muskujve të saj të fortë të fytit, vrasësi duhej ta godiste me thikë në vend që ta mbyste.
Më 8 shtator 1963, në Salem u bë viktimë Evelyn Corbin, një 58-vjeçare e divorcuar. Corbin u gjet nudo dhe në shtrat me fytyrë lart. Të brendshmet i ishin futur në gojë dhe sërish kishte gjurmë sperme. Apartamenti i Corbin ishte plaçkitur në mënyrë të ngjashme.
Më 25 nëntor, Joann Graff, një dizajnere industriale 23-vjeçare u përdhunua dhe u vra në banesën e saj në seksionin Lawrence të qytetit. Disa përshkrime të sulmuesit të saj përputheshin me ato të burrit që kishte kërkuar të lyente banesën e fqinjit të Klarkut. Përshkrimi detajonte një burrë i veshur me pantallona të gjelbra të errëta, këmishë dhe xhaketë të errët.
Më 4 janar 1964, një nga vrasjet më të tmerrshme u zbulua kur dy gra hasën në trupin e shoqes së dhomës. Mary Sullivan u gjet e vdekur e ulur në shtratin e saj, me shpinën e saj në kokë. Ajo ishte mbytur me një çorape. Ishte sulmuar seksualisht me një dorezë fshese. Kjo u bë edhe më shqetësuese nga fakti se një kartolinë e Vitit të Ri ishte e ngulitur mes këmbëve të saj. Të njëjtat shenja dalluese të vrasësit ishin të dukshme; një apartament i plaçkitur, pak sende me vlerë të marra dhe viktimat e mbytura me të brendshmet ose shallet e tyre.
Gjyqi dhe vdekja
Në fakt vrasësi u gjet rastësisht, jo nga puna e policisë. DeSalvo kishte hyrë në banesën e një gruaje, e kishte lidhur në krevat dhe i kishte mbajtur një thikë në fyt para. Viktima i dha policisë një përshkrim të saktë. DeSalvo u arrestua. Ai pranoi se kishte grabitur qindra apartamente dhe kishte kryer disa përdhunime. Më pas pranoi se ishte “Mbytës i Bostonit”. Policia nuk e besoi por e dërgoi në psikiatrit për vlerësim.
Shteti i vuri një avokat në dispozicion. Avokati u trondit kur dëgjoi DeSalvo të përshkruante vrasjet me detaje të jashtëzakonshme. Pas shumë orësh pyetjesh dhe shqyrtimi të hollësive të vogla policia u bind se kishin vrasësin.
Ndërkohë, në burg, DeSalvo kishte lidhur një miqësi me një të burgosur tjetër, një vrasës inteligjent e shumë i rrezikshëm i quajtur George Nassar. Të dy me sa duket kishin arritur një marrëveshje për të ndarë paratë e shpërblimit që do t’i shkonin kujtdo që jepte informacion për identitetin e “Mbytësit”. DeSalvo kishte pranuar të qëndronte në burg për pjesën tjetër të jetës, veçse donte që familja të ishte e sigurt financiarisht.
DeSalvo u burgos në atë që tani njihet si burgu MCI-Cedar Junction në Massachusetts. Në nëntor 1973, ai mori fjalën te mjeku i tij se duhej ta vizitonte urgjentisht; DeSalvo kishte diçka të rëndësishme për të thënë në lidhje me “Mbytësin e Boston”. Një natë para se të takoheshin, DeSalvo u godit me thikë për vdekje në qeli. Për shkak të nivelit të sigurisë në burg, supozohet se vrasja ishte planifikuar me një shkallë bashkëpunimi midis punonjësve dhe të burgosurve. Sido që të ishte rasti, dhe megjithëse nuk pati më vrasje nga Strangler pasi DeSalvo ishte arrestuar, çështja Strangler nuk u mbyll kurrë.
Familja e DeSalvo beson në pafajësinë e tij për 13 vrasjet që rrëfeu; ata mbeten të bindur se vrasësi është ende gjallë.
