Kufijtë e së keqes
Nga cikli biografik i njerëzve më të rrezikshëm jashtë ligjit
Fjala e ish-shefit të Comasina-s, i famshëm për mbjelljen e terrorit në Milano dhe rrethinat e tij gjatë kohëve të zjarrta të viteve ‘70. Fjala e Renato Vallanzasca, një personazh kompleks dhe kontradiktor me sharm të padiskutueshëm. Një bukuri e turbullt dhe e neveritshme, por e dëshmuar edhe nga qindra letrat që “bel Renè”, siç e kanë mbiquajtur, i merr ende në burg…
…I lindur në kryeqytetin Lombard në ditën e të dashuruarve, 14 shkurt 1950, në mesin e viteve ’60 ai është tashmë një capetto i respektuar në Comasina. Në një kohë të shkurtër, falë grabitjeve dhe vjedhjeve, ai është plot me para sa për të përballuar një standard të lartë jetese dhe një shtëpi prestigjioze në zemër të Milanos, të cilën e ndan me partneren e tij.
Prej këtu, duke përdorur një karizëm të njohur nga të gjithë, ai drejton bandën e tij, e cila që nga fundi i viteve 1960 kishte shkaktuar telashe dhe kishte kryer vrasje në të gjithë Lombardinë.
Në atë kohë, Vallanzasca ishte një 20-vjeçare me pamje të këndshme, të cilës i ishte dashur të merrej herët me ligjin. Në fakt, në moshën 8-vjeçare ai u bë protagonist i një episodi të pakëndshëm, pasi kishte lëshuar për inat kafshët e një cirku, duke shkaktuar një rrezik serioz për komunitetin.
Më pas trimëritë e tij i kushtuan burgun e të miturve (famëkeqja “Beccaria”), kontakti i parë me atë që do të jetë shtëpia e tij e ardhshme.
Perdja mbi të fillon të bjerë ngadalë më 14 shkurt 1972 kur ai arrestohet vetëm rreth dhjetë ditë pas një grabitjeje në një supermarket. Ai qëndron në burg për katër vjet e gjysmë. Ndërkohë që partnerja e tij, në liri, sjell në jetë një djalë.
Por sigurisht që nuk mund të thuhet se është një i burgosur model. Ai merr pjesë në trazira të shumta, por padyshim obsesioni i tij është evazioni. Duke mos gjetur asnjë mjet tjetër, ai merr hepatitin nëpërmjet një konsumi masiv të vezëve të prishura dhe injeksioneve të urinës (i quajtur edhe gjak i infektuar), në mënyrë që të shtrohet në spital.
Më 28 korrik 1976, falë bashkëpunimit me një polic, Renato Vallanzasca, arratiset nga pylli.
I lirë përsëri kthehet në jetën e vjetër. Ka mundur të ngrejë një bandë, me të cilën ikën në jug në kërkim të një jete të re.
Gjurma e gjakut që ai kishte me vete ishte mbresëlënëse: së pari vrasja e një polici në postbllokun e Montecatini: askush nuk e pa, por ekzekutimi mbante pa mëdyshje firmën e tij. Më pas bien një punonjëse bankare (Andria, 13 nëntor), një mjek, një polic dhe tre policë të tjerë.
I lodhur nga grabitjet, Vallanzasca mendon më shumë, kërkon të ardhurat më të majme që do ta rregullonin përgjithmonë.
Më 13 dhjetor 1976 Emanuela Trapani bie në rrjetën e tij. Atëherë fatmirësisht u lirua më 22 janar 1977 me pagesën e një miliard lireta. Ndërsa Renato Vallanzasca i ndjekur nga policia, lë në tokë dy agjentë në një postbllok në Dalmine.
Të lodhur dhe të plagosur në ijë, më në fund e kapin të fshehur në një strofull më 15 shkurt 1977.
Këtë herë ai mbërthehet në burg dhe qëndron atje.
Emri i tij është tashmë jo vetëm një simbol i krimit, por edhe i një jete heroike dhe të pamatur, i aventurave shumë përtej kufirit të ligjshmërisë, ashtu siç i pëlqen imagjinatës popullore të ngjyros ngjarjet e banditëve.
Prandaj ishte e pashmangshme që emri i Renato Vallanzasca të përfundonte në titullin e ndonjë filmi italian, gjë që ndodhi menjëherë me “La banda Vallanzasca” (1977), një film që mban firmën e regjisorit Mario Bianchi.
Më 14 korrik 1979, në burgun Milanez të San Vittore, ai u martua me Giuliana Brusa, një premisë “sentimentale” për arratisjen e tij të dytë dhe të dështuar, e cila ndodhi më 28 prill 1980.
Dinamika e tentativës për arratisje është, të paktën, e guximshme. Duket se gjatë orës së ajrimit janë shfaqur tre armë që kanë lejuar të arrestuarit të marrin peng një brigadier. Të çuar deri në portën e hyrjes, ata filluan me të shtëna të furishme, e cila vazhdoi edhe në rrugë dhe në tunelin e metrosë. Vallanzasca, i plagosur dhe nëntë të tjerë kapen menjëherë, të burgosurit e tjerë do të mund të fshihen.
Nuk dihej kurrë se kush i furnizoi banditët me armë.
Më 20 mars 1981, ndërsa është i burgosur në Novara, Renato Vallanzasca është autori i një akti që, për shkak të brutalitetit të tij, shqetëson sërish opinionin publik: gjatë një trazire i pret kokën një djali dhe luan futboll me të. Për të janë hapur dyert e burgut të vështirë.
Ish-bosi i Comasina-s është një burrë plot burime dhe më 18 korrik 1987 arrin të arratiset përmes një vrime nga trageti Flaminia, i cili nën eskortë po e çon në Asinara: pesë karabinierët që e shoqëronin i kishin caktuar një kabinë të gabuar.
Ai shkon në këmbë nga Genova në Milano ku jep një intervistë për “Radio Popolare” dhe zhduket.
Ndërkohë, pret mustaqet, zbardh flokët dhe bën një pushim të shkurtër në Grado, te pensioni Uliana, ku flitet si një person i dashur dhe qesharak.
Më 7 gusht ai u ndalua në një postbllok ndërsa po përpiqej të arrinte në Trieste. Ishte i armatosur, por nuk bëri rezistencë.
Pasi kthehet në burg ai divorcohet nga gruaja e tij Giuliana, por shpirti i tij nuk është zbutur ende. Obsesioni i tij është liria. Ai është i gatshëm të bëjë gjithçka për të shpëtuar.
Më 31 dhjetor 1995 ai provon përsëri nga burgu Nuoro, por nuk arrin ta realizojë një gjë të tillë.
Ndërkohë ai mbledh admirues, dhe jo vetëm ata që lexojnë veprat e tij në gazetat e njohura: një nga “kujdestarët” e tij, ndoshta i dashuruar pas tij, akuzohet për dëshmi të rreme, ndërsa avokati i tij me të cilin arrin të krijojë një marrëdhënie shumë të thellë i dyshuari, akuzohet se e ka ndihmuar në tentativën e arratisjes Nuorese.
Në total ai ka mbledhur katër dënime të përjetshme dhe 260 vite burg. Ai akuzohet për shtatë vrasje nga të cilat katër i atribuohen drejtpërdrejt dorës së tij.
Në vitin 1999 u botua një biografi e tij e shkruar në bashkëpunim me gazetarin Carlo Bonini.
Që nga viti 2003 Renato Vallanzasca është i burgosur në burgun special të Voghera me roje speciale.
Në fillim të majit 2005, pasi kishte përfituar nga një leje e posaçme tre orëshe për të takuar nënën e tij 88-vjeçare, banuese në Milano, Renato Vallanzasca zyrtarizoi kërkesën për falje, duke i dërguar një letër Ministrit të Drejtësisë dhe magjistratit të mbikëqyrjes së Pavias.
Burimi: biografieonline.it/ Përgatiti për botim/ L.Veizi
