Andrei Çikatilo, ishte një vrasës serial që vrau të paktën 50 njerëz midis 1978 dhe 1990. Rasti i tij vlen jo vetëm për shkak të numrit të madh të viktimave të tij, por për shkak se përpjekjet e policisë sovjetike për të lëshuar paralajmërime për publikun gjatë hetimit të tyre u penguan nga ideologjia zyrtare e vendit, e cila pohoi se vrasja seriale ishte e pamundur të kryheshin nga një komunist në shoqërinë sovjetike…
…Fotot e njohura të tij nuk janë aspak qetësuese. Me sa duket, kështu donte t’u sillej viktimave të tij të gjora, të joshur në mënyrat më të këndshme dhe të sjellshme. Gjithashtu sepse shumë prej tyre nuk ishin gjë tjetër veçse fëmijë të varfër të pambrojtur. Fatkeqësisht për ta, ata nuk mund ta imagjinonin që zotëria i “mirë” me të cilën përballeshin, fatkeqësisht do të hynte në histori si një nga vrasësit serialë i njohur si më monstruozi.
I lindur në Ukrainë më 16 tetor 1936, djali i dy fshatarëve, Andrei Çikatilo u rrit në një fshat të vogël. Çikatilo u rrit pas urisë së madhe ukrainase të viteve 1930, gjatë së cilës miliona njerëz vdiqën dhe shumë iu drejtuan kanibalizmit për të mbijetuar. Me shpërthimin e Luftës së Dytë Botërore, babai i tij kapet nga gjermanët: ai do të kthehej në shtëpi vetëm shumë vite më vonë. Megjithatë, dihet shumë pak për fëmijërinë e Andrei Çikatilo dhe pyetjet që bën mjekësia për të sillen si një disk i çmendur në kërkim të mënyrës se ku mund të kishte origjinën një personalitet kaq i shqetësuar.
E vetmja pikëmbështetje përfaqësohet nga thashethemet sipas të cilave Çikatilo do të ishte shqetësuar tej mase nga historia e vdekjes së vëllait të tij Stepan, fillimisht i vrarë dhe më pas i ngrënë nga turma e uritur, gjatë një episodi të urisë së madhe që ndodhi në vitin 1930 në Ukrainë.
Gjatë fëmijërisë së tij, nëna i thoshte vazhdimisht se kishte një vëlla më të madh, të cilin e kishin rrëmbyer dhe ngrënë fqinjët. Historia, e cila nuk mund të verifikohet, me sa duket e motivoi Çikatilon të kanibalizojë disa nga viktimat e tij.
Megjithatë, asnjë dokument nuk ka mundur të vërtetojë ekzistencën e vëllait të pakapshëm. Kjo tragjedi e supozuar, e vërtetë për të, e shënjoi thellë dhe ndoshta e bëri të besonte se duhej të shlyente një farë faji. Krahas këtij makthi familjar, Andrei vuante nga një mosfunksionim seksual që e bëri atë të pafuqishëm.
Të tjerë, nga ana tjetër, e interpretojnë historinë e tij si produkt i sëmurë i glasnostit sovjetik dhe si pasojë e shpërbërjes së idealeve të besuara gjatë gjithë jetës siç mund të shihet, për shembull, nga filmi i fundit i bazuar në jetën e tij, tmerruesi “Evilenko”. Çikatilo nuk e përçmoi angazhimin politik, duke qenë një anëtar aktiv i Partisë Komuniste.
Çikatilo ishte një lexues i zjarrtë me një interes të veçantë për historitë që përshkruanin se si të burgosurit gjermanë u torturuan nga robëruesit e tyre sovjetikë gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Duke rigjurmuar etapat e jetës së tij, sigurisht që gjejmë një sërë dështimesh që mund të kenë dëmtuar ekuilibrin e brishtë psikik, por që në dritën e racionalitetit nuk duken aq serioze.
Në 1954 Andrei Çikatilo aplikoi për t’u regjistruar në Fakultetin Juridik të Universitetit të Moskës, por nuk u pranua. Më pas, pasi u zhvendos në një qytet të vogël në veri të Rostovit, ai gjeti punë si operator telefonik, por integrimi i tij me bashkëfshatarët e tij ishte i vështirë dhe i pasigurt. Megjithatë, imazhi i tij është i paqortueshëm, siç është përshtatja e tij besnike ndaj praktikës partiake.
Në vitin 1963 ai u martua me Fayina, një mike e motrës së tij Tatiana, me të cilën pati dy fëmijë (Lyudmilla në 1965 dhe Yuri në 1969). Në vitin 1971, pas shumë sakrificash, Çikatilo më në fund merr një diplomë në letërsinë ruse nga Universiteti i Lirë i Artit në Rostov dhe mund të fillojë kështu një karrierë mësimore më të kënaqshme.
Për fat të keq, marrëdhëniet e tij me studentët janë menjëherë kritike. Ai është i tallur nga vetë nxënësit e tij, pak i dashuruar siç u ndodh shumë mësuesve, por asgjë nuk do të sugjeronte se pas atij personi që është, në fund të fundit, i integruar, fshihet një vrasës.
Çikatilo filloi vrasjet e tij në vitin 1978, duke prerë viktimat e në moshë të re të cilat i takoi në stacionet hekurudhore dhe depot e autobusëve rreth Rostov-na-Donu dhe qyteteve të tjera në të cilat ai udhëtoi në punët e tij të ndryshme. Për shkak se të gjitha viktimat shfaqnin gjymtime karakteristike, policia shpejt e kuptoi se një vrasës serial ishte aktiv në rajon. Megjithatë, Çikatilo ishte në gjendje t’i shmangej zbulimit për shumë vite, sepse krimet e tij shfrytëzuan dobësitë në shoqërinë e kalbur të Bashkimit Sovjetik.
Megjithatë, ky anonim dhe i parëndësishëm, i fshehur në palcën gri të shoqërisë ku jetonte, ishte një maniak që vrau më shumë se pesëdhjetë e dy njerëz, kryesisht fëmijë, pasi i torturoi dhe i gjymtoi. Në disa raste ai tërbohej mbi viktimat e tij edhe pas vdekjes, duke kryer episode kanibalizmi.
Në vitin 1984, Çikatilo u arrestua nga një oficer policie, i cili ishte dëshmitar teksa po ngacmonte një vajzë në një stacion treni. Ndonëse në çantën që mbante u gjet një thikë e gjatë dhe instrumente të tjera të dyshimta, policia identifikoi gabimisht grupin e tij të gjakut, për të cilin analizat e treguan se nuk përputheshin me llojin e treguar nga sperma e gjetur në një nga skenat e krimit. Çikatilo u akuzua më pas për vjedhje të materialeve nga një ish-punëdhënës dhe u dënua me një vit burg. U lirua pas tre muajsh.
Pas lirimit të tij, Çikatilo rifilloi vrasjen dhe hetimi i mëpasshëm i policisë, i cili përfshinte vëzhgimin 24-orësh të stacioneve të autobusëve dhe trenave në një rreth, ishte intensiv. Në vitin 1990 ai u identifikua si i dyshuari kryesor për krimet dhe u arrestua. Në çastin e arrestimit ai mbante një çantë ku kishte futur sende të ngjashme me ato që posedonte kur u ndalua gjashtë vite më parë. Ndërsa ishte në paraburgim, Çikatilo rrëfeu krimet e tij. Më pas u transportua në skena të ndryshme krimi për t;i demonstruar policisë metodat e tij. I akuziar për 52 vrasje dhe i dënuar me vdekje, ai u ekzekutua në një burg në Moskë, më 16 shkurt 1994.
Dy institute mendore kërkuan kufomën e tij si bursë, duke ofruar shuma të mëdha parash. Thashetheme të pakonfirmuara thonë se eshtrat e tij tani prehen në ndonjë institucion për t’u vlerësuar nga shkenca.
Burimi: biografieonline.it/ Përgatiti për botim: L.Veizi
