Si mësues i shkollës fillore ai u bë Duce, duke pushtuar Italinë mes kërcënimit të dhunës dhe duke krijuar konsensus.
Zjarret gjatë marshimit në Romë të organizuar më 28 tetor 1922 nga Benito Mussolini, themeluesi i “Fasci di Combat”. Mijëra fashistë u dyndën në kryeqytet dhe kërcënuan të merrnin pushtetin me forcë, por Musolini tashmë e kishte në xhep zyrën e kryeministrit. “Unë mund ta kisha bërë këtë sallë shurdh e gri. Mund të kisha mbyllur parlamentin dhe të krijoja një qeveri të përbërë ekskluzivisht nga fashistë. Mund ta bëja, por nuk doja, të paktën në këtë periudhë të parë. ” Kështu Benito Musolini shkoi në Dhomën e Deputetëve më 16 nëntor 1922 për të fituar besimin e saj. Pas disa muajsh dhune kundër partive të majta dhe sindikatave, i ashtuquajturi marshimi në Romë filloi më 26 tetor e përfundoi më 30 tetor, pasi rreth 25.000 këmisha të zeza, të armatosura pjesërisht, kishin rrjedhur të patrazuar në kryeqytet. Në fund të fundit, kreu i fashizmit kishte mbërritur nga Milano në Romë për të formuar një qeveri koalicioni.
SHKOPI DHE KARROTA
Ardhja e fashizmit, siç argumenton historiani anglez Donald Sassoon në librin “Si lind një diktator”, ishte rezultat i një kombinimi midis përdorimit të forcës, të ekspozuar me mobilizimin teatror të skuadristëve, dhe respektimit të ligjit formal. Dhe edhe nëse në retorikën e mëvonshme të regjimit se marrja e pushtetit festohej gjithmonë si një “akt padiskutueshëm revolucionar”, Musolini u betua para sovranit dhe Kushtetutës dhe u paraqit në parlament, nga i cili kërkoi dhe mori kompetenca të plota. “Thuaj të vërtetën, ne kemi bërë një revolucion unik në botë”, intimoi ato ditë 39-vjeçari Benito (kryeministri më i ri në historinë e Italisë së bashkuar), duke iu drejtuar gazetarit të “Corriere della Sera”.
I VETËM NË KOMANDIM
Për herë të parë, në Evropën Perëndimore të demokracive, pushteti i ishte besuar kreut të një partie policore që ai themeloi, e cila deklaronte se shteti liberal ishte i vjetëruar dhe se parlamentarizmi, me deputetë të zgjedhur në mënyrë demokratike, ishte praktikisht i vdekur. Megjithë shpalljet antidemokratike, ushtrimin e pushtetit me metoda të dhunshme dhe pa respektuar rregullat, data e fillimit të regjimit diktatorial duhet të shtyhet gjithsesi me rreth dy vjet, në 3 janar 1925. Vetëm atëherë Musolini supozoi, në një fjalim drejtuar Dhomës së Deputetëve, përgjegjësia morale dhe politike “për atë që kishte ndodhur gjatë mandatit të tij (me referencë eksplicite për vrasjen e Matteotti, deputetit socialist që kishte denoncuar në parlament dhunën dhe frikësimin e kryer nga partia fashiste) duke u deklaruar i gatshëm të lëshojë dhunë për të eliminuar të gjithë opozitën. Masat “në mbrojtje të shtetit” të nisura më 5 nëntor 1926, pasi sindikatat dhe partitë ishin shpërbërë dhe të gjitha gazetat jofashiste ishin mbyllur ose pezulluar, shënuan mbylljen përfundimtare të të gjitha fushave të lirisë. Që nga ai çast, kundërshtimi i Musolinit, qeverisë dhe partisë së tij nënkuptonte të qenit jashtë ligjit. Megjithatë, jo të gjithë historianët kanë rënë dakord në përcaktimin e Italisë fashiste si një shtet totalitar.
DIKTIMI UNIK Për shembull, pozicioni autoritar i shkencëtares politike Hannah Arendt, e cila, duke identifikuar thelbin e totalitarizmit me terrorin dhe shfarosjen masive, e ka kufizuar zonën e regjimeve totalitare në nazizëm dhe komunizëm midis historianëve të pasluftës. Sipas studiuesit gjerman, mendimi i të cilit ndahej mes të tjerëve nga historianët e fashizmit Alberto Aquarone dhe Renzo De Felice, Musolini ishte i kënaqur me “diktaturën e partisë së vetme”, të imituar nga qeveritë e krahut të djathtë që u ngritën midis dy luftërave në Rumani, Poloni, Hungari, Spanjë, Portugali dhe shtetet baltike.
APO 100% TOTALITARIZËM?Sot Emilio Gentile ka një mendim tjetër, i cili, duke bërë dallimin midis një faze autoritare (deri në vitin 1929, viti i plebishitit, në të cilin u votua “po” ose “jo” në një listë të vetme) dhe një faze totalitare pasuese, beson se fashizmi ka parashikuar Hitlerin dhe Stalinin, duke imponuar një shoqëri nën kontroll total në vendin tonë. Me pak fjalë, ishte një diktaturë e vërtetë dhe ishte edhe shembulli i parë i totalitarizmit, ku partia, shteti dhe lideri ishin shtyllat e pazgjidhshme.
FASHIST.
“Një parti që qeveris plotësisht një komb është një fakt i ri në histori. Asnjë referencë apo krahasim nuk është e mundur” shkroi vetë Musolini në Doktrinën e Fashizmit (1932). Operacioni fashistizues i shtetit nëpërmjet partisë nisi qysh në vitin 1923 me krijimin e Milicisë Vullnetare për Sigurinë Kombëtare, e cila vendosi forcat e armatosura të partisë drejtpërdrejt nën krye të qeverisë. Por ajo filloi të prekë italianët duke filluar nga viti 1926, kur fashat u bënë emblema zyrtare e shtetit. Në vitin 1928 Këshilli i Madh, organi suprem i partisë, u bë gjithashtu organ i shtetit. Dhe që nga viti 1932, karta Pnf kërkohej për të marrë pjesë në garat publike. Pesë vjet më vonë u deklarua ekuivalente me kartë identiteti.
MONOPOLI SOCIALE.
Partia, në organizatat e së cilës, gjatë viteve 30, u bashkuan të gjitha kategoritë e qytetarëve, pa dallim gjinie dhe moshe, nga fëmijët e vegjël të ujkut deri te amvisat fshatare, duhej të kryente funksionin e “pedagogut të madh”. duke ndjekur, siç lexojmë në një broshurë me titull Ushtari qytetar (1936), qytetarët “në të gjithë zhvillimin e tyre, madje edhe para daljes në dritë dhe formimit të tyre, duke mos i braktisur kurrë, duke i dhënë të gjithëve një ndërgjegje dhe vullnet unitar dhe thellësisht të centralizuar”. Monopoli i veprimtarisë politike, i veprimtarisë sociale dhe i kohës së lirë (nga kampet verore e deri tek puna pas punës), organizimi dhe mobilizimi i brezave të rinj, nga balilla deri te avantgarda, ishin baza e atij regjimi totalitar, të përbërë nga shtrëngim i dhunshëm, por edhe i pranuar gjerësisht. Që në moshë të re, sipas doktrinës së Musolinit, “njeriu i ri”, qytetari ushtar i ardhshëm, duhej të ishte zbrazur nga individualiteti i tij për të lejuar që të zhytej plotësisht në komunitetin totalitar. Dhe votoni për kultin e liderit suprem.
ADHURIMI I PERSONALITETIT.
Në vitin 1932, me rastin e dhjetëvjetorit të marshimit në Romë, u përurua ekspozita e revolucionit fashist. Tema kryesore e pikturave, skulpturave dhe fotomontazheve ishte Musolini: kulti i tij u bë elementi qendror i “fesë” së re politike, risia tjetër, përsëri sipas Emilio Gentile, e rrugës italiane drejt totalitarizmit. Liturgjia fashiste, me dëshmorët dhe shenjtorët e saj (heronjtë e luftës atdhetare dhe luftëtarët këmisha të zeza që ranë gjatë bëmave të çetave), vendet e saj të kultit (Case del Fashist dhe ekspozita e lartpërmendur e Revolucionit Fashist. ), ritet e fillimit dhe kungimit të tij (thirrja e të vdekurve, procesionet e varrimit, betimi fashist), asambletë e tij të mëdha të besimtarëve (mbledhjet në të cilat Altare della Patria ishte mjedisi për shumë herë në Romë), themelimi miti në kohën e lashtë romake (Musolini e bëri Romën vitrinën e regjimit që e imagjinonte si një kryeqytet universal), kishte perëndi-priftin e tij në personin e Duçes. Ai ishte lideri i padiskutueshëm që besonte se ishte i aftë për të ngjallur një besim të ri të aftë për të transformuar masat në një “bashkësi morale të organizuar totalitare”, duke arritur kështu unitetin e kombit dhe të racës. Vetëm vrasja e Matteottit, në vitin 1924, sanksionoi fundin e mbështetjes liberale për fashizmin.
FABRIKA E PËLQIMIT.
Kulti i Musolinit, “i vetmi shef, nga i cili buron gjithë pushteti. Piloti, i vetmi pilot që asnjë ekuipazh nuk mund ta zëvendësojë”, u zhvillua nga viti 1926 me iniciativën e Augusto Turati, sekretar i Partisë Nacional Fashiste deri në vitin 1930. dekadën e ardhshme, gjatë sekretariatit të gjatë të Achille Starace, shpikësit të ceremonialit që urdhëroi të shoqërohej çdo dalje publike e Musolinit me përshëndetjen romake për Duce, ish-mësuesi i shkollës fillore u shndërrua në një hero dhe pothuajse një shenjtor, një ” njeriu i Providencës”, siç ishte përcaktuar nga Papa Piu XI pas nënshkrimit, në 1929, të Pakteve Laterane.
PUNËTORI PRESIDENT.
Mendimtar dhe burrë shteti, shkrimtar, artist dhe themelues i perandorive, por edhe punëtor i tokës, i aftë në trajtimin e hekurit dhe zjarrit si dhe një sportist i shkëlqyer në të gjitha disiplinat, “më i bukuri, më i forti, më i miri i fëmijëve tanë. nënë Itali” (përkufizimi, nga viti 1928, është nga Turati) dhe shumë më tepër. Musolini nuk e humbi kurrë mundësinë për t’u përmirësuar para fotografëve dhe kameramanëve: tani shfaqet në orbitë për fjalimet para popullit, tani pa këmishë për punët e të korrave, duke marrë kazmën për ndërtimin e Romës së re, duke luajtur me fëmijët e tij në Villa Torlonia ose noti pa frikë në Mare Nostrum.
SHTYPJA E REGJIMIT.
Duheshin mjete të fuqishme për të përhapur këtë imazh të tij. Me të gjitha mediat opozitare të shtypura në vitin 1926, Musolini siguroi që gazetat e mëdha kombëtare të mbaheshin gjallë, por me redaktorë dhe redaktorë besnikë ndaj tij. Nënsekretariatit për Shtypin dhe Propagandën, i cili u bë një ministri në vitin 1935 nën drejtimin e dhëndrit të tij Galeazzo Ciano dhe u shndërrua në 1937 në Ministrinë e Kulturës Popullore (shkurtuar Minculpop), iu besua detyra e orkestrimit të propagandës dhe informacion: nxjerrja e direktivave, filtrimi dhe përzgjedhja e lajmeve, censurimi i gjithçkaje që mund të dëmtonte në një farë mënyre moralin e italianëve, duke përfshirë foton e ish-kampionit botëror në peshën e rëndë, Primo Carnera, i nokautuar në vitin 1935 nga Joe Louis, një boksier jashtë shtetit në atë kohë. i panjohur dhe për më tepër “negro”.
PROPAGANDË.
Radioja dhe kinemaja gjithashtu luajtën një rol specifik në fabrikën e konsensusit. E para u vu nën kontrollin e drejtpërdrejtë të shtetit me krijimin e Eiar-it në vitin 1927 dhe u përdor në mënyrë shumë inovative në tubimet masive oqeanike, me rastin e të cilave fjalët e diktatorit jehonin me altoparlantë nga njëri shesh në tjetrin. të Italisë: ndodhi më 2 tetor 1935 me shpalljen e luftës ndaj Etiopisë, më 9 maj 1936 me rastin e shpalljes së perandorisë dhe më në fund më 10 qershor 1940, me rastin e hyrjes në luftë përkrah nazistëve aleatë.
Burimi: focus.it/ Përgatiti për botim: L.Veizi
