Nëse keni vizituar ndonjëherë një muze, me siguri keni vënë re se një nga tiparet e përbashkëta të skulpturave është fakti se shumicave u mungojnë hundët — ato që i mungojnë zakonisht janë të thyera në gjysmë ose të copëtuara. Kjo vihet re në të gjitha kulturat dhe periudhat kohore të historisë antike.
Nuk është aspak një veçori e kufizuar në skulptura të ndonjë kulture apo epoke të veçantë. Madje edhe hunda e Sfinksit të Madh, në Piramidat e Gizës në Egjipt, dihet se mungon. Dhe nëse keni vënë re diçka të tillë, me siguri keni pyetur veten: “Çfarë ka ndodhur me hundën?”
Është e vërtetë që disa skulptura të lashta u ndryshuan qëllimisht nga njerëzit në periudha të ndryshme për arsye të ndryshme. Për shembull, sipas mentalfloss.com, ekziston një kokë mermeri greke e perëndeshës Afërditë nga shekulli i parë pas Krishtit, e cila u zbulua në Agora Athinase.
Mund të thuash që kjo kokë e veçantë prej mermeri u vandalizua në një moment me qëllim nga të krishterët, sepse ata gdhendën një kryq në ballin e perëndeshës. Kjo kokë mermeri, megjithatë, është një rast që nuk është përfaqësues i shumicës së skulpturave antike të cilave u mungon hunda.
Për shumicën dërrmuese të skulpturave antike që u mungojnë hundët, arsyeja e mungesës së tyre nuk ka të bëjë absolutisht me njerëzit. Në vend të kësaj, arsyeja e mungesës së hundës ka të bëjë thjesht me konsumimin natyral që skulptura ka pësuar me kalimin e kohës.
Fakti është se skulpturat e lashta janë mijëra vjet të vjetra dhe të gjitha kanë pësuar konsumim të konsiderueshëm natyror me kalimin e kohës. Statujat që shohim sot në muze janë pothuajse gjithmonë të goditura dhe të dëmtuara nga koha dhe ekspozimi ndaj elementeve.
Pjesët e skulpturave që dalin jashtë, të tilla si hunda, duart, kokat dhe shtojcat e tjera, janë pothuajse gjithmonë pjesët e para që thyhen, ndërsa pjesët e tjera që janë të lidhura më fort, si këmbët dhe bustët, në përgjithësi kanë më shumë gjasa të mbeten të paprekura.
