Sipas një simulimi të prodhuar nga disa shkencëtarë, Hëna do të ishte formuar brenda pak orësh (dhe jo shekujsh) pas përplasjes midis Tokës dhe një trupi me madhësinë e Marsit.
Ndërsa shkencëtarët dhe shikuesit presin me padurim që të rifillojë numërimi mbrapsht i misionit Artemis, i cili do të na kthejë në orbitën hënore, ne kthehemi për të folur për origjinën e satelitit tonë. Shumica e planetologëve pajtohen se Hëna u formua nga përplasja me Tokën e një objekti afërsisht të njëjtë me Marsin, të quajtur Theia, pikërisht në fillimin e lindjes së planetit tonë. Në realitet mbeten ende disa të panjohura për detajet e kësaj ngjarje.
NUK FUNKSIONON!
Përbërja kimike e shkëmbinjve hënorë të studiuar deri më tani, në fakt, nuk është plotësisht në përputhje me këtë hipotezë. Një përparim në të kuptuarit e asaj që ndodhi u bë kohët e fundit nga shkencëtarët në Institutin për Kozmologji Kompjuterike në Universitetin e Durham (MB) dhe Qendrën Kërkimore Ames të NASA-s në Silicon Valley të Kalifornisë.
Studiuesit përdorën simulime të bëra me një superkompjuter të pranishëm në laboratorët e universitetit, falë të cilave ata morën një pamje më të detajuar të asaj që ndodhi. Në veçanti, shkencëtarët simuluan qindra “variante” të mundshme të ngjarjes, duke ndryshuar çdo herë këndin e goditjes, shpejtësinë e përplasjes, si dhe masat dhe rrotullimet e dy trupave që u përplasën: me fjalë të tjera, ata u përpoqën për të eksploruar një numër të madh skenarësh të mundshëm që çuan në përplasjen Tokë-Theia.
PËRFUNDIM
Ekipi i studimit arriti në përfundimin se shumica e simulimeve me rezolucion të ulët që ishin kryer nga planetologët deri më tani, kishin lënë pas dore aspekte të rëndësishme të përplasjes; vetëm me një superkompjuter ishte e mundur të nxirreshin elementë që nuk ishin shfaqur në studimet e mëparshme.
Në fakt, vetëm simulimet me rezolucion të lartë kanë çuar me të vërtetë në formimin e një sateliti shumë të ngjashëm me Hënën.
Sipas studimit të ri, të botuar në Astrophysical Journal Letters, pjesa më e madhe e Hënës u formua menjëherë pas goditjes, gjatë orëve dhe jo në shkallët kohore të shekujve apo dhjetëra shekujve. Kjo mund të nënkuptojë se ajo u shkri më pak gjatë formimit sesa teoritë standarde sugjerojnë se Hëna u rrit ngadalë brenda një disku mbeturinash që rrotullohej rreth Tokës.
TANI SHPJEGON
Një hënë që u formua shpejt do të shpjegonte për shembull (në kundërshtim me hipotezat e mëparshme) se si mund të mbante shumë nga uji i shkëputur nga Toka. Do të justifikonte gjithashtu faktin që në shumë zona të satelitit përbërja është kaq e ngjashme me atë të Tokës.
Prandaj, ky skenar hap rrugë të reja në interpretimin e të dhënave të disponueshme dhe misionet e ardhshme hënore mund të konfirmojnë më tej të dhëna të reja mbi llojin e ndikimit që çoi në formimin e Hënës dhe të tregojnë detaje të reja rreth historisë së vetë Tokës.
