Një 15-vjeçar shqiptar, Florjan Dibra i ka bërë thirrje bashkëmoshatarëve të tij që të mos emigrojnë drejt Britanisë. I veshur me bluzën e zezë që shkruan ‘Para’, i riu që qëndronte në Tiranë zgjodhi që të udhëtonte ilegalisht drejt Britanisë me gomone për një jetë më të mirë.
Në një intervistë për ‘Daily Mail’, Dibra u dërgoi mesazh të rinjve shqiptar duke i thënë: “Mos shkoni në Britani”. Po ashtu rrëfeu se 5 muajt e tij të parë ishin katastrofikë. Në gushtin e vitit të kaluar, tejksa vijonte shkollën, gënjeu prindërit se po shkonte jashtë vendit për pushime.
Por në fakt kishte marrë borxh 4500 paund dhe shkoi në Belgjikë me autobus për të shkuar më pas në Francë ku pagoi udhëtimin me gomone për në Dover. Ai nuk dinte anglisht, përveç fjalëve “po” dhe “jo”, ndaj ditët e tij në Britani ishin periudha më e vështirë.
“Isha i tmerruar dhe i trishtuar në vendin tuaj”, tregon ai i dëshpëruar. Florjani ishte një emigrant tipik i ri ekonomik nga Shqipëria dhe nuk kishte ndërmend të kërkonte azil. Gjithçka shpresonte ishte të punonte si mekanik makinash në të zezë dhe të fitonte para. Media britanike ‘Daily Mail’ zbuloi emrin e tij në dosjet e policisë shqiptare pasi familja dyshohej se kishte shkelur ligjin duke e braktisur dhe duke e dërguar qëllimisht për të fituar para në Britani.
Familja pranoi të fliste me gazetarët britanikë në Tiranë, duke thënë se 99 për qind e të rinjve shqiptarë që largohen për në Angli janë djem që besojnë në tregimet e trafikantëve se mund të pasurohen shpejt në Britani dhe shumë e bëjnë këtë pa pëlqimin e prindërve të tyre.
Në fund të periudhës së shkollës verën e kaluar, Florjani planifikoi largimin e tij. Ai i gënjeu prindërit e tij, Sulejman dhe Valentina, duke thënë se do të shkonte në pushime për 10 ditë me kushërirën e tij 18-vjeçare për të parë të afërmit në Belgjikë.
“Shumë nga shokët e mi të shkollës kishin shkuar tashmë në Angli për të gjetur punë. Doja të largohesha nga Shqipëria dhe të bëja të njëjtën gjë. Kemi marrë një autobus nga Tirana për në Bruksel dhe kemi rezervuar një dhomë hoteli në vendin e quajtur Marigold Apartments. ‘Më duhej të merrja hua 4,500 paund nga të afërmit në Belgjikë për të blerë vendin tim në varkë. Unë ende i kam borxh paratë dhe u kam premtuar se do t’ua kthej një ditë,” thotë Florjani.
Me 44 të tjerë brenda në bord, gomonia e tyre e zezë u nis në javën e dytë të gushtit. Ai kujton: “Ishte plot. Kishte shqiptarë, iranianë dhe shumë arab.”
Ai kujton se anija e dobët u shoqërua nga një anije luftarake franceze. Ajo u ndesh në mes të kanalit nga një varkë e Forcave Kufitare Britanike, oficerët e së cilës i ngritën pasagjerët në bord për t’i transportuar në Dover. Në portin e Kentit, oficerët e policisë intervistuan emigrantët.
“Më morën në një anë pasi isha nën 18 vjeç. Më morën telefonin, rrobat dhe i futën në një qese plastike blu. Më dhanë një tuta gri. Më vendosën një rrip dore me një numër, në vend të emrit, sepse kishte shumë persona.”
Florjani ishte bashkuar papritur me dhjetëra mijëra të huaj në sistemin e emigracionit në Mbretërinë e Bashkuar. Për shkak se ai ishte ende fëmijë, policia i kërkoi atij numrin e telefonit të babait për ta njoftuar për vendndodhjen e tij.
“Kam marrë një telefonatë të papritur. Një oficer tha se djali im ishte në Angli dhe ata do të kujdeseshin për të. Unë u tmerrova”, tregon Sulejman, i cili drejton bar-kafe në Tiranë.
Pa celularin e tij, Florjani nuk ishte në gjendje t’i tregonte babait të tij anën e tij të historisë,
“Isha shumë i shqetësuar se prindërit e mi do të ishin të zemëruar me mua. I thashë policisë se nuk po kërkoja azil. Thashë se doja të bëhesha mekanik makinash, të kisha një arsim të duhur dhe të fitoja paratë që është e pamundur në Shqipëri,” kujton ai.
Ai qëndroi në hotel për 17 ditë, së bashku me 15 të rinj shqiptarë dhe shumë të tjerë nga kombe të ndryshme.
“Ata kishin roje sigurie rreth hotelit sepse ne ishim fëmijë. Nuk mund të dilje. Na lanë të luajmë futboll në plazh. Por rojet ishin gjithmonë aty. Kishte ëi-fi që të mundja të flisja në ËhatsApp me prindërit e mi gjatë gjithë kohës. Nëna ime ishte shumë e mërzitur dhe qante gjatë telefonatave tona”, thotë ai.
Më pas, një punonjës social i tha se do të vendosej te një nënë kujdestare. Ai, u fut në një taksi dhe e zbritën në një shtëpi në një fshat dy orë larg.
“Mbeta jashtë. Dera ishte mbajtur hapur dhe më priste një zonjë e quajtur Christine, rreth të 60-ave. Ajo më tregoi dhomën time. Ishin dy djem të tjerë, të dy adoleshentë anglezë”.
Ai tha se komunikoi me ta përmes Google Translate dhe luajtën PlayStation së bashku.
“Nuk kishte asgjë tjetër për të bërë. Gjatë gjithë shtatorit qëndrova në dhomën time duke parë telefonin tim”.
Policia i telefonoi babait të tij të shqetësuar për të thënë se djali i tij ishte në fshatin Goathurst, pranë kodrave Quantock në Somerset.
“Christine më dha një kartë SIM për telefonin tim dhe disa para. Pas disa javësh, në fillim të tetorit, ajo tha se do të shkoja në shkollë. Më dhanë një uniformë të zezë dhe ajo më çoi atje të premten në mëngjes”.
Shkolla kishte filluar tashmë dhe Florjani thotë se u përshëndet me dashamirësi.
“E pyeta nëse kishte ndonjë shqiptar tjetër. Përgjigjja ishte ‘jo’, megjithëse kishte disa nxënës refugjatë të kombësive të ndryshme që kishin ardhur me gomone”.
Më vonë atë ditë, kujdestarja e mori atë. Gjatë fundjavës, Florjanin e pushtoi paniku për kthimin në shkollë të hënën. Ai iu shkroi në WhatsApp të afërmve në Leeds, ku ka një komunitet të madh shqiptar, duke u lutur për ndihmë.
Edhe pse ai refuzon të përmendë të afërmit, për t’i mbrojtur ata nga ndjekja penale, të hënën në mëngjes ai doli nga shtëpia e tij kujdestare dhe hipi në një makinë të drejtuar nga një kushëri dhe u dërgua në Leeds. Christine dha alarmin dhe nisën kërkimet për të.
“Isha duke ndenjur me njerëz. Duke luajtur futboll në rrugë. Nuk dija çfarë të bëja më pas. Isha shumë i pakënaqur”, thotë Florjani.
Ai më në fund i telefonoi babait të tij, i cili iu lut të dorëzohej në një komisariat. Siç tha Sulejmani me lot në sy: “Unë i thashë se duhet të kërkojë të kthehet në Shqipëri pasi nuk i pëlqente Anglia. Djali im ishte i frikësuar për vdekje nga kthimi në Somerset dhe nga vetmia. Ai nuk donte të kthehej në atë shkollë ku nuk njihte askënd”.
Përfundimisht, Florjani shkoi në një komisariat dhe oficerët thirrën sërish familjen e tij.
Babai i tij tregon: “U luta ta ndihmonin. Thashë se është fëmija im i dashur. Dërgojeni atë tek ne në shtëpi. Ai po qan. Ai është në vështirësi. Ai thotë se nuk e di se çfarë do të bëjnë anglezët me të”.
Më në fund, Florjani pranoi pa dëshirë të kthehej. Por fillimisht policia tha se ai duhej të kthehej në Somerset. Nga nëntori deri në janar, ai priti me Christine në Goathurst. Ndërkohë, ai nuk pranoi të shkonte në shkollë. Në Krishtlindje, Christine i bleu atij disa rroba të reja, duke përfshirë bluzën e zezë “Money” dhe disa atlete si dhuratë.
Ajo mori gjithashtu një uniformë policie lodër që ai t’i jepte si kujtim vëllait të tij të vogël katërvjeçar në Tiranë. Dy herë, fluturimet e tij u anuluan nga Ministria e Brendshme, e cila pagoi biletën e tij. Më pas, më 14 janar, ai u dërgua nga një punonjës social në Heathroë dhe e hipi në një aeroplan të British Airëays.
Ai u prit në aeroportin e Tiranës nga babai i tij, i cili thotë se ishte një moment emocionues kur ata u përqafuan me njëri-tjetrin pasi policia shqiptare kishte intervistuar djalin e tij.
“Anglia ishte një zhgënjim i madh. Djem të tjerë që shkojnë me varka kanë të afërm që i marrin në shtëpitë e tyre. Fillojnë të punojnë për para në tregun e zi. Nuk kishte kush të më ndihmonte. Isha vetëm. Kur u zhduka në Leeds, babai më tha përmes telefonit që të mos përfshihesha në asnjë aktivitet kriminal. Më urdhëroi të mos punoja ilegalisht në fermat e kanabisit apo lavazhe”, pranon Florjani, i cili bën 16 vjeç në qershor.
Gjatë kohës së djalit të tij në Britani, babai i tij pësoi një atak në zemër, për të cilin fajëson stresin.
Përveç kujtimeve të këqija, e vetmja gjë e mirë për familjen që ka ardhur nga udhëtimi i dështuar i Florjanit në Britani është një kartë krediti e ngarkuar me 3000 paund që i është dhënë nga Home Office për t’i shpenzuar në Shqipëri.
Është një pagesë që jepet nga qeveria për të gjithë migrantët, pavarësisht nga mosha e tyre, të cilët kthehen vullnetarisht në vendet e tyre. Paratë, për të ndihmuar njerëzit të rivendosen, të gjejnë strehim ose të marrin trajnime, i nevojiten shumë familjes dibrane.
Adoleshenti nuk mund të kthehet në shkollë deri në shtator, sepse ka humbur shumë nga ky vit shkollor. Për momentin, ai po ndihmon babanë e tij me punë të rastësishme.
