Dhe kjo ndodh edhe sot…
“Fëmija narkotizohet me opium dhe zhytet i ulur në një banjë me ujë shumë të nxehtë, derisa bie në gjendje të pavetëdijes së plotë. Më pas hapet skrotumi dhe hiqen testikujt”. Kështu, Traktati mbi Eunukët i vitit 1707 shpjegoi se si të vazhdohej me kastrimin, një praktikë e asaj kohe aktuale në Itali për të rritur këngëtarë me cilësi të jashtëzakonshme. Por ajo i kishte rrënjët në antikitet. Një rit i rrezikshëm (dy në tre fëmijë vdiqën nga infeksionet dhe hemorragjitë) i lidhur thellësisht me fenë dhe, sado e pabesueshme që mund të duket, ende nuk është zhdukur.
LAMTUMIRË SEKS. Heqja e testikujve para pubertetit pengon diferencimin e seksit mashkull, sepse mungon testosteroni, hormoni i prodhuar nga testikujt që ka këtë funksion. Pasojat? Penisi dhe prostata mbeten të vogla, zëri ngrihet në vend që të ulet, flokët dhe muskujt nuk rriten. Dhe duke qenë se testosteroni ka edhe funksionin e stimulimit të dëshirës seksuale, kastrato nuk është vetëm jopjellor por edhe impotent.
Megjithatë, ekziston mundësia që hormone të tjera me origjinë mbiveshkore të kryejnë, por vetëm pjesërisht, funksionin e testosteronit dhe në këtë rast kemi një eunuk që deri diku mund të kryejë marrëdhënie seksuale. Duket se Farinelli, një këngëtar i famshëm kastratos i viteve 1700, ka fjetur vërtet me femra, të cilat çmendeshin pas tij, por që në momentin e fundit e zëvendësoi vëllain e tij Riccardo, i cili ishte gjithçka veç eunuk.
Megjithatë, nëse kastrimi ndodh pas pubertetit, efektet janë më pak dramatike: flokët pakësohen, lëkura bëhet më e hollë dhe madje mund të ndodhë që zëri të rifitojë tonet femërore. Dhe, sa i përket marrëdhënieve seksuale, në këtë rast ajo që mungon është dëshira, jo mundësia teknike. Sa i përket versionit femëror të kastrimit, pra heqjes së vezoreve, përveç infertilitetit ka pasojë edhe menopauzën e menjëhershme.
E SHPIKUR NGA KINEZËT. Me sa dimë, kastrati është një “shpikje” kineze e të paktën 5 mijë viteve më parë. Pastaj u prodhuan kastrati për t’i bërë roje të pushtetit. Së bashku me maskulinitetin ata humbën mundësinë e marrëdhënieve normale familjare dhe shoqërore dhe jetuan në një gjendje psikologjike që luhatej midis urrejtjes ndaj vetvetes, melankolisë dhe dëshpërimit. Pa e humbur as agresivitetin e tij, sepse, pasi ishte shuar në nivel fizik nga mungesa e testosteronit, ai u rivendos në planin psikologjik.
E vetmja mundësi shpengimi ishte besnikëria absolute ndaj zotit, prej të cilit ata morën në këmbim jo vetëm nderime dhe tituj si roje haremi apo tempujsh, mjeshtër ceremonish, por edhe poste të rëndësishme politike dhe administrative.
Midis 1505 dhe 1510 eunuku Liu Chin ishte regjent i fronit për perandorin Witsu, në atë periudhë ai shtypi me dhunë ekstreme një revoltë aristokratësh, u preu koka shumë prej atyre që mbanin poste publike dhe i zëvendësoi me shokë në fatkeqësi.
TISTIKUJT NË KUTI. Por eunukët mbetën ende të pakënaqur: shumë fetar i mbanin testikujt e tyre në një kuti, duke rekomanduar që ata të varroseshin me ta, për të qenë burra të plotë të paktën në jetën e përtejme.
Nga Kina, praktika u përhap në Perëndim. Romakët importuan nga Hititët kultin e Kubabës, hyjninë e pjellorisë dhe tokën të cilën e quajtën Cybele. Kushdo që donte të bëhej prift i saj, duhej t’i ofronte penisin dhe testikujt e tij perëndeshës duke i prerë ato vetë me një thikë guri gjatë një ceremonie orgjiastike që zhvillohej çdo vit më 24 mars.
Por më pas romakët zbuluan se kastrati mund të përdorej edhe për argëtime shumë profane, duke qenë se lëkura e tyre mbetej e lëmuar dhe pa qime dhe trupi i tyre mori një pamje femërore.
Sepse kishte eunuk dhe eunuk. Në fakt, bëhej dallimi mes kastrimit “të zi”, që përfshinte edhe heqjen e penisit dhe që e bënte eunukun edhe më të ngjashëm me një grua, dhe tredhjes “të bardhë”, që shpëtoi penisin. Çmimi i një skllavi eunuk mund të ishte deri në 250 herë më i lartë se ai i një skllavi të punës, në varësi të cilësisë: kishte semivirin, gjysmën e njeriut, eviratusin, tërësisht të tredhur, mollisin, vetëm pak feminate dhe malacus. , i pajisur me tipare dhe lëvizje aq femërore sa mund të kalonte për një balerin.
KATRIMI NË SERI. Arabët e mësuan dobinë e eunukëve vonë, sepse Muhamedi e kishte ndaluar tredhjen e njerëzve dhe kafshëve. Ata i zbuluan rreth vitit 750, kur pushtuan Persinë, ku zakoni kishte mbërritur nga Kina. Ata jo vetëm që e harruan menjëherë porosinë e profetit, por krijuan një sistem të gjerë dhe efikas prodhimi dhe shpërndarjeje, pasi ishin veçanërisht të përshtatshëm si roje të haremeve të kalifëve, sulltanëve dhe sheikëve. Skllevërit nga Bizanti, Kina, Nubia, Etiopia dhe Evropa u dërguan në qendrat e specializuara të tredhjes të vendosura në Samarkand, në qytetin egjiptian të Assiut ose në qytetin armen të Derbentit për t’u shitur më pas në tregjet e Bagdadit ose Kajros.
TREDHJE PËR TË KËNDUAR. Pastaj ishte një kohë kur zërat e bardhë këndonin në vend të grave. “Mulier taceat in ecclesia”: gruaja duhet të heshtë në kishë.
Dhe nëse nuk mund të flasë, lëre më të këndojë. Për të përmbushur këtë kërkesë dhe për të pasur ende këngëtare që mund të interpretonin rolet e femrave, mijëra fëmijë u përulën në Itali midis shekujve 17 dhe 18 dhe madje në mesin e shekullit të 19-të. Përdorimi i tyre u përhap më pas edhe në shfaqjet muzikore laike.
Kastrimi bëhej para pubertetit, pra para se të ndryshonte zëri. Teorikisht rezultati mund të ishte i shkëlqyer: megjithatë, një zë femër u lëshua nga gjoksi mashkullor, i cili mund të përmbajë shumë më shumë ajër, dhe përmes kordave vokale mashkullore të cilat kanë nevojë për më pak ajër për të dridhur dhe për këtë arsye mund të mbajnë një notë për më gjatë. Ata madje mund të mbulonin tre oktava e gjysmë, një gamë vokale e jashtëzakonshme.
ZËRI I FUNDIT I BARDHË. Praktika e përdorimit të eunukëve në korin e Vatikanit u ndalua vetëm në 1878. Kastrati i fundit ishte ende duke kënduar në Kapelën Sistine në vitin 1922. Ai quhej Alessandro Moreschi dhe një kritik muzikor gjerman shkroi: «Nuk besoja se zëri i njeriut mund të bëhu më i jashtëzakonshmi nga të gjitha instrumentet muzikore, derisa dëgjova Moreschi-n.”
ENDE KA NË INDI. Dhe sot, a ekzistojnë ende? Aktualisht nuk ka asnjë ekuivalent me eunukët e së kaluarës, nëse nuk shikoni në ndonjë pushim feudal të Lindjes së Mesme. Për më tepër, ne nuk mund të konsiderojmë askënd që i nënshtrohet ndryshimit të seksit si të tillë. Kjo është një zgjedhje e lirë, e cila përfshin një transformim total të organeve gjenitale për ta bërë subjektin tërësisht femëror, ndërkohë që eunukët e kohës prireshin të mos fshinin qënien e tyre mashkullore.
Në Indi, megjithatë, është ende e mundur të takosh eunukë. Ligji indian e ndalon kastrimin dhe kështu ata që e shkelin atë e rrethojnë veten me fshehtësi. Ata janë hixhrët, një milion ndjekës të perëndeshës Bahuchara Mata, kulti i të cilëve kërkon që ata të çlirohen plotësisht nga çdo gjurmë mashkullore. Ata dalin hapur vetëm në ceremonitë e dasmave dhe të lindjes, në të cilat marrin pjesë duke festuar rite për të promovuar fat dhe prosperitet.
Dhe një gazetare amerikane, Zia Jaffrey, tha në 1995 se ajo kishte mbledhur personalisht prova të ekzistencës në Goa, në bregun perëndimor të Indisë, të një tregu sekret për skllevër eunukë, të cilët shiten për të shërbyer në haremet e Lindjes së Mesme. .
