Fatkeqësia e aeroportit të Mynihut më 6 shkurt 1958 mori 21 jetë. Është një tragjedi e tmerrshme që ende ndjek zemrat e atyre që janë të lidhur me klubin. Disa dekada më vonë, tifozët ende ëndërrojnë se si mund të ishte nëse skuadra do të kthehej i sigurt në Mançester pas çerekfinaleve të Kupës Evropiane. Është një histori e frikshme…
…Avioni i marrë me qira nga Mançesteri u ndal në Mynih për t’u furnizuar me vajguri. Ai duhej të largohej disa minuta më vonë. Për fat të keq, pas dy ngritjeve të ndërprera, ishte e qartë se diçka nuk shkonte me njërin nga motorët.
Ngjarja
Ekipi i Manchester United, ishte duke u rrikthyer në Angli pas një ndeshje të zhvilluar kundër ekipit jugosllav të Cervena Zvezdës në Beograd për Kupat e Evropës, dhe ishte ndalur në Airportin Riem të Mynihut për t’u furnizuar me karburant. Në përpjekjen e tretë për të ngritur avionin, piloti u përplas me një shtëpi dhe më pas me një ndërtesë tjetër, dhe në fund shpërtheu në flakë. Menaxheri i ekipit, Matt Busby, pësoi plagë të rënda dhe u dërgua me urgjencë në spital. Edhe sulmuesi kryesor i ekipit, Bobby Charlton, u trajtua për dëmtime të lehta në kokë. Sipas Drejtorit Ekzekutiv të “British Airways”, A.H.Milward, Mynihu ishte përfshirë atë ditë nga një stuhi e madhe dëbore, ndaj dhe piloti e vonoi nisjen, pasi ishte i shqetësuar me mënyrën e funksionimit të njërit prej motorëve. Ai ishte aksidenti i parë fatal për këtë lloj avioni, që kishte transportuar nga fillimi i shërbimit më 1952-in mbi 2.340.000 pasagjerë në 86.000 fluturime.
Përpjekja e dështuar
Piloti, kapiteni James Thain, kishte fluturuar ambasadorin e shpejtësisë ajrore të klasit “Elizabethan” në Beograd, por ia dorëzoi kontrollet bashkëpiloti, kapiteni Kenneth Rayment për kthim. Në orën 14:19 GMT, kullës së kontrollit në Mynih iu tha se avioni ishte gati për t’u ngritur dhe u dha leja për ngritje. Rayment braktisi ngritjen pasi Thain vuri re se matësi i presionit të rritjes së portit luhatej ndërsa avioni arriti fuqinë e plotë dhe motori dukej i çuditshëm ndërsa përshpejtonte. Një përpjekje e dytë u bë tre minuta më vonë, por u anulua 40 sekonda pas përpjekjes sepse motorët po punonin në një përzierje tepër të pasur, duke shkaktuar që ata të mbi-përshpejtonin, një problem i zakonshëm për avionin tip “Elizabethan”. Pas dështimit të dytë, pasagjerët u tërhoqën në sallën e aeroportit. Në atë kohë, kishte filluar të binte borë e madhe dhe dukej e pamundur që avioni të bënte udhëtimin e kthimit atë ditë. Pasagjerët u thirrën përsëri në aeroplan 15 minuta pasi u larguan prej tij.
Disa nga lojtarët nuk ishin të sigurt, veçanërisht Billy Whelan i cili tha: “Kjo mund të jetë vdekje, por unë jam gati”. “Ne do të vdesim,” bërtiti Johnny Berry. Të tjerë, duke përfshirë Edwards, Tommy Taylor, Mark Jones, Eddie Colman dhe gazetarin Frank Swift, u zhvendosën në pjesën e pasme të aeroplanit, duke e besuar atë më të sigurt. Pilotët ranë dakord të tentonin ngritjen, por ata do të vëzhgonin instrumentet për të ngritur motorët. Në orën 15:03, ata i thanë kullës së kontrollit vendimin e tyre.
Në shpejtësinë180 kilometra në orë, motori i portit filloi të ngrihej përsëri, dhe ai u tërhoq pak në mbytjen e portit përpara se ta shtynte përsëri përpara. Sapo avioni arriti shpejtësinë 217 km/h, ai shpalli “V1”, në të cilin nuk ishte më i sigurt të ndërpriste ngritjen, dhe Rayment dëgjoi thirrjen e “V2” në 220 km/h, minimumi i nevojshëm për t’u ngritur nga toka. Thain priste që shpejtësia të rritej, por ajo luhatej rreth 217 kilometra përpara se të binte papritmas në 207 km/h, dhe më pas në 194 km/orë.Rayment bërtiti, “Krisht, ne nuk do t’ia dalim!”
Në vend që të largohej nga toka, avioni në fakt u rrëzua, goditi pengesën në fund të pistës, kaloi një rrugë dhe përfundoi në një shtëpi. Krahu dhe një pjesë e bishtit të avionit u thyen. Sa i përket avionit, ai e përfundon udhëtimin e tij në një hangar plot goma dhe naftë. Menjëherë çdo gjë shpërthen në flakë.
Shtatë futbollistë të ekipit mirënjohur anglez të futbollit Manchester United, humbën jetën. Në bord ishin 38 pasagjerë dhe 6 pjesëtarë të ekuipazhit. Mosha mesatare e futbollistëve që humbën jetën ishte 24 vjeç. Futbollistët ishin Roger Byrne – kapiteni – Mark Jones, Eddie Colman, Tommy Taylor, Liam Whelan, David Pegg dhe Geoff Bent. Në këtë aksident gjetën vdekjen edhe 8 gazetarë sportivë britanikë, si dhe disa zyrtarë të klubit gjithashtu, gjithësej 21 persona. Mbretëresha Elisabet, reagoi menjëherë, duke u shprehur se ishte “thellësisht e tronditur”, nga ajo që kishte ndodhur.
Epilogu
Tanimë pamja e pllakës Përkujtimore të Mynihut e varur jashtë tribunës perëndimore është një moment emocionues i çdo vizite në Old Trafford. Në ditën e përvjetorit, mbështetësit mblidhen dhe këndojnë “lulet e Mançesterit”.
Pas tragjedisë së Mynihut, Old Trafford u bë një vend pelegrinazhi për besimtarët e klubit dhe jo vetëm ata nga qyteti i Mançesterit. Lojtarët që vijnë gjatë kësaj dekade më pas zbulojnë peshën e kësaj të shkuare. Disa mund ta përballojnë këtë presion dhe të bëhen heronj të rinj, të tjerët nuk mund të zgjasin shumë.
