Emin Duraku, një prej figurave të shquara të rezistencës antifashiste, lindi në vitin 1917 në qytetin e Gjakovës. Që në fëmijëri, ai tregoi pasion për arsimin dhe lirinë, duke nisur mësimet e para në vendlindjen e tij. Në vitin 1932, në një përpjekje për të ndjekur mësimet në gjuhën amtare, Duraku kaloi kufirin në mënyrë të paligjshme së bashku me disa shokë.
Pas mbërritjes në Tiranë, ai u regjistrua në shkollën e mesme të qytetit, ku vazhdoi përgatitjen e tij akademike. Megjithatë, situata politike në Shqipëri dhe më gjerë do të ndikonin thellësisht në rrugën e tij jetësore. Në vitin 1939, pas pushtimit italian të Shqipërisë, Duraku u kthye në Gjakovë, por nuk do të qëndronte gjatë. I angazhuar në lëvizjet antifashiste, ai kaloi sërish kufirin për të shkuar në Shkodër, ku u bë pjesë e demonstratave masive kundër pushtimit italian, të zhvilluara më 28 nëntor të atij viti. Gjatë këtyre protestave, guximi dhe angazhimi i tij e bënë një figurë të spikatur, por edhe një objektiv të forcave fashiste. Si pasojë, ai u arrestua dhe u internua në ishullin Ventotene, një kamp famëkeq për kundërshtarët politikë të regjimit fashist.
Pas lirimit nga internimi, Duraku nuk e ndali aktivitetin e tij. Në vjeshtën e vitit 1942, ai u lidh me grupet komuniste në rrethin e Lipjanit, ku bashkëpunoi me një rreth aktivistësh serbë për të organizuar rezistencën antifashiste. Megjithatë, ky aktivitet i rrezikshëm nuk kaloi pa pasoja. Përcjellësi i tij serb u kap nga karabinieria fashiste dhe, nën presion, zbuloi vendndodhjen e Durakut.
Më 5 dhjetor 1942, Emin Duraku ra heroikisht, duke mos i mbijetuar plagëve të marra gjatë një aksioni të forcave të Kuesturës. Sakrifica e tij mbetet një shembull frymëzimi për brezat e ardhshëm, ndërsa emri i tij është skalitur në historinë e popullit shqiptar si një simbol i rezistencës dhe luftës për liri.
