Mund të ndihet e pashpresë të shohësh shtete mbështetëse që vazhdojnë të mbështesin Izraelin, por të dëshmosh çështjet për llogaritjen e ardhshme
Nesrine Malik
Konsensusi po ndërtohet. Më 5 dhjetor, Amnesty International arriti në përfundimin pas një hetimi se “Izraeli ka kryer dhe po vazhdon të kryejë gjenocid kundër palestinezëve në Rripin e pushtuar të Gazës”. Disa ditë më vonë, Qendra Evropiane për të Drejtat Kushtetuese dhe të Njeriut (ECCHR) deklaroi se pas hulumtimeve dhe analizave, arriti në përfundimin se “ekziston një argument ligjërisht i shëndoshë që Izraeli po kryen gjenocid kundër palestinezëve në Gaza”.
Disa ditë pas kësaj, Human Rights Watch (HRW) deklaroi se “autoritetet izraelite janë përgjegjëse për krimin kundër njerëzimit të shfarosjes dhe për aktet e gjenocidit”, dhe Médecins Sans Frontières raportoi se “ekipet e saj mjekësore në veri të Gazës po shohin shenja të qarta të spastrimit etnik”. Më herët në nëntor, HRW gjithashtu arriti në përfundimin se veprimet e Izraelit në Gaza përbënin “krime lufte” dhe “krime kundër njerëzimit” dhe dukej se “përputheshin gjithashtu me përkufizimin e spastrimit etnik”.
Pas lëshimit të urdhrave të arrestit për Benjamin Netanyahu dhe Yoav Gallant nga Gjykata Penale Ndërkombëtare (ICC), gjithashtu në nëntor, për krime të dyshuara lufte dhe krime kundër njerëzimit, të gjitha këto vendime të fundit e mbyllin vitin me një kategorizim të theksuar të sulmit në Gaza. si shkelje e të drejtës ndërkombëtare. Ata i bashkohen Komisionit Ndërkombëtar të Juristëve dhe OKB-së në dënimin e luftës së Izraelit. Vendi dhe kreu i tij i shtetit, janë tani, sipas gjykatave dhe organizatave të të drejtave të njeriut që përbëjnë autoritetet ligjore dhe morale të botës, të jashtëligjshëm.
Por gjykimet, gjuha e fortë dhe masat e sugjeruara jehojnë në vakum: nuk ka zbatim. SHBA vazhdon të mbrojë Izraelin kundër një konsensusi global në zhvillim dhe ta armatos atë. Mbështetësit e tjerë përdorin gjuhën e zbrazëtirave dhe gjëegjëzave me të cilat jemi mësuar aq shumë që nga fillimi i luftës. Mbretëria e Bashkuar pezulloi një pjesë të vogël të eksporteve të saj të armëve, por këmbëngul se mbetet një “aleat i vendosur” i vendit dhe do të angazhohej ende me Netanyahun, por gjithashtu do të përmbushte disi detyrimet e saj ligjore. Franca doli me një lexim mbresëlënës ligjor, duke deklaruar se Netanyahu në fakt gëzonte imunitet pasi Izraeli nuk ishte nënshkrues i ICC-së (lexim që do t’i zgjeronte gjithashtu imunitetin Vladimir Putin dhe Omar al-Bashir).
Ndërkohë, shtohen më shumë prova se Gaza po i nënshtrohet jo vetëm një sulmi që shkel ligjin dhe shkel të drejtat e njeriut, por një sulm historik. Sipas Airwars, një organizatë që monitoron viktimat civile: “Pothuajse në çdo metrikë, dëmi i civilëve që nga muaji i parë i fushatës izraelite në Gaza është i pakrahasueshëm me çdo fushatë ajrore të shekullit të 21-të.” Pamja nga përpjekjet disamujore kërkimore plotësohet nga rrëfimet dhe dëshmitë e personelit ushtarak izraelit. Gazeta izraelite Haaretz paraqiti rrëfime nga ushtarët e IDF që shërbenin në Gaza, duke deklaruar se civilët, madje edhe fëmijët, po trajtohen si luftëtarë. Regjimi i vrasjeve arbitrare, madje edhe konkurruese, u përshkrua si “perëndimi i egër mbi steroid”.
Këto përshkrime nuk kapin vetëm metodat ligjore dhe militariste të angazhimit, ato detajojnë vrasjen, urinë, gjymtimin, torturën dhe traumat psikologjike që është e pamundur të kuptohen.
Këto hetime zbulojnë ndryshimet e dhimbjes që mund t’i shkaktohen një popullsie civile. Trupa të vegjël të thyer, foshnja të kalbura, kufoma të rrafshuara, varre masive, lagje të rrafshuara dhe pikëllimi i egër dhe i egër i të vdekurve. Është një spektakël therjeje. Të gjitha shpalosen në pamje të qartë, të transmetuara drejtpërdrejt dhe të postuara nga qytetarë dhe gazetarë palestinezë, të dëshmuar nga të huajt dhe të përshkruara nga vetë izraelitët.
Pavarësisht provave dërrmuese që shohim para nesh, ende asgjë nuk ndryshon. Lufta vazhdon. Gjërat që dukeshin si përparime, të tilla si seanca e parë nga gjykata ndërkombëtare e drejtësisë (GJND), tani duken si ushtrime vëzhgimi. Është thellësisht çorientuese, madje dërrmuese, të fillosh të ndjesh se aktorët, pavarësisht se çfarë pragjesh kriminale shkelin, nuk do të ndalen ose do të mbahen para drejtësisë.
Por dështimi nuk është në përshkrimet e asaj që po ndodh në Gaza. Dështimi, siç shkroi Lina Mounzer, është “i nënstrukturës së kalbur të botës brenda së cilës kjo gjuhë është menduar të funksionojë”. Rreziku tani është se palestinezët vdesin dy herë, një herë në realitetin fizik dhe e dyta në atë moral, ku të fuqishmit zvogëlojnë vetë standardet që formësojnë botën siç e njohim ne. Duke refuzuar as të pranojnë emërtimet e gjenocidit dhe spastrimit etnik, e lëre më të veprojnë sipas tyre, aleatët e Izraelit detyrojnë një përshtatje me botën pas së cilës thjesht pranohet se të drejtat nuk jepen nga njerëzimi, por nga palët që vendosin se kush është njerëzore.
Kjo është arsyeja pse zemërimi duhet të vazhdojë, edhe nëse reduktohet në marrjen e shënimeve dhe shkrimin e raporteve. Çfarëdo akrobacie semantike që kryhen në podiume nëpër Evropë dhe SHBA, këto raporte dokumentojnë faktin se një krim po ndodh. Të drejtat e atyre në Gaza mund të jenë avulluar në terren, por ato mund të ruhen në të dhënat publike. Sa herë që lufta përfundon, ato llogari do të parandalojnë, ose të paktën komprometojnë, përpjekjet për të rishkruar historinë dhe për të mohuar mizoritë.
Ndërsa vrasja vazhdon, ajo që e ndalon atë të jetë një krim i përsosur është se njerëzit qëndrojnë në vendngjarje, e quajnë me zë të lartë vrasje, tregojnë fajtorin, thonë emrat e të vdekurve, vajtojnë ata, mbajnë vigjilje dhe mbrojnë ashpër të drejtat e tyre për kthimit. Kur të vijë koha, palestinezëve u detyrohen një borxh i madh reparacionesh. Duhet të mbahet një regjistër i asaj që i janë nënshtruar.
“Nëse duhet të vdes,” shkroi poeti palestinez Refaat Alareer, i cili u vra në fillim të luftës në Gaza, “le të sjellë shpresë, le të jetë një përrallë”. Kjo shpresë është gjithashtu në mos lejimin e vdekjes të kalojë thjesht si një fakt. Nëse ata duhet të vdesin, le të jetë një krim.
