Ajo është kumbara e “Guardians of Dreams – Thesaret e Bibliotekës Kombëtare të Filmit”
nga Francesco Gallo
“Është e kotë që Qendra Eksperimentale të vazhdojë të krijojë profesionalizëm nëse më pas kinemaja përfundon në TV.
E ardhmja do t’i detyrojë njerëzit të shikojnë filma edhe më shumë në shtëpi dhe ndaj gjithë kësaj duhet të bëhet një fushatë serioze”. Ky është apeli i Liliana Cavanit nga ish-salla e madhe e Centro Sperimentale di Cinematografia ku u prezantua festivali “Custodi di sogni – I Tesori della Cineteca Nazionale”.
Dhe sërish nga regjisorja e Portierit të Natës, 92 vjeçe, kumbare e këtij festivali të ri: “Kinemaja – thotë ajo – është si një shfaqje, duhet parë me të tjerët dhe pastaj të flitet për të. Shkurtimisht, kinemaja është e rëndësishme, duhet të ndalohet të dalësh në TV çdo natë. Seriali – vazhdon regjisori Luani i Artë për Arritje të Përjetshme – është diçka që regjisori nuk e bën të vërtetë dhe nuk e bën serialin e vërtetë, nuk e bën kinemanë e vërtetë dhe nuk e bën një serial”. Presidentja e re Gabriella Buontempo kujton sesi kjo nismë, dhe jo vetëm, edhe me rastin e nëntëdhjetëvjetorit të qendrës, synon “t’u japë gjithnjë e më shumë nga thesari i kinematografisë italianëve. Ky është djepi i kinemasë sonë ku ka të shkuarën, të tashmen dhe të ardhmen”. Dhe njofton fuqizimin “e kineotekës sonë me hapjen e një dege të re në Cagliari të specializuar në muzikën e filmit”.
Steve della Casa më pas flet për disa nga iniciativat e këtij festivali të ri që përfshin takime, konferenca dhe restaurime. “Do të ketë takime me Vittorio Cecchi Gori, Flavio De Bernardinis, Luca Verdone dhe Celeste Dalla Porta dhe më pas konferenca ‘Dikur ishin klubet e filmit’ që tregon historinë e këtij fenomeni në vitet shtatëdhjetë”. Ndër ngjarje të tjera, një homazh për Mario Verdone, një takim për Marco Ferrerin dhe censurën dhe një tjetër më 2 prill me kumbaren e festivalit Liliana Cavani. Sa i përket nominimeve për presidentin e fondacionit, Buontempo thotë: “Ndoshta fati im ishte që nuk e kërkova këtë presidencë dhe më ra fjalë për fjalë. Kur mora vesh se isha i tronditur, kam pak sindromën mashtruese – nënvizon ajo me shaka. – Më pas kam një kompani produksioni dhe një partner që duhet të kisha folur tashmë në moshë shumë të re gjithçka prej saj dhe unë hyra në qendër pikërisht si asistentja e saj”. Më në fund, mes kujtimeve të Cavanit të lidhura me qendrën ku ai studionte regjisë, “në ato vite ishte edhe Marco Bellocchio që studionte për aktor. Në atë kohë unë mora një tren të vogël që kalonte nëpër muret romake ku kishte shumë kampe, shumë kasolle. Erdha nga Carpi dhe ishte nëna ime ajo që ishte e apasionuar pas kinemasë, por ajo më çonte gjithmonë dashurinë e filmave të dielën. Kam arritur të shoh ata autorë që nuk mbërrijnë në qytetin tim si Bergman, Bresson dhe Dreyer”.
