Spartak Ngjela
Njeriu që vuan në këtë jetë është ai individ që ka hyrë në shërbim të një shteti armik, dhe punon kundër vendit të tij. Si rregull këta individë në jetë i drejton gjithmonë ligësia e tyre e brendshme.
Njeriu që vuan në këtë jetë është ai individ që ka hyrë në shërbim të një shteti armik, dhe punon kundër vendit të tij. Si rregull këta individë në jetë i drejton gjithmonë ligësia e tyre e brendshme.
Sepse, ajo kurrë nuk iu ndahet.
Dhe deviza e tyre kuptohet se ka qenë dhe është kjo:
Ligësia e ligësisë së ligësisë sime, ma dërmon kaq shumë arsyen, sa me ligësi mendoj për shkatërrimin tënd.
I.
E pra, ja, sot…
Ka mbetur në Shqipëri një individ i fiksuar në motivin e tij të fshehtë anti-Shqipëri e antishqiptar, por tani ai është nën presionin e dështimit të tij – Sali Berisha.
Po ata që ia kanë kërkuar që nga viti 1974 – 1975, a do ta tolerojnë Saliun që nuk ua përmbushi detyrën që ky u kishte marrë përsipër?
Duket se si mbrojtje, Saliu do të ketë faktin që me urdhrin e tyre, nga viti 1992 e deri në vitin 1996, ai shkatërroi pesëqind uzina e fabrika në Shqipëri.
Por, shqiptarëve dhe Shqipërisë, Saliu u mori të keqen. Kurse tani, ai është nën një proces penal në SPAK. Dhe vjen vërdallë me shpresën e kërcënimit të pushtetit gjyqësor.
E ç’rëndësi ka! Saliu nuk vjen dot më në pushtet, sepse është nongrata për korrupsion në Amerikë dhe në Britani, por edhe me një akuzë penale në Shqipëri, po për korrupsion.
Një komedi kjo për qytetarët shqiptarë që po e ndjekin nga media, por për Saliun kjo ndihet si tragjedi, sepse është i akuzuar me gjithë familjen.
Po pushteti gjyqësor, a do të ketë forcën t’i qëndrojë presionit prej banditësh të Saliut?
Kjo pritet për t’u parë, por për spektatorët kjo nuk ka rëndësi, sepse ata po ndjekin komedinë dhe, fjalimet e Saliut, e llomotitjet e tij mediatike. Shqiptarët tani kuptohet se po ndjekin komedinë e njeriut që është në hall.
Dhe, me sa po kuptohet, kjo gjendje komike duket se do të vijojë dhe për disa kohë.
Po pronat e korrupsionit të lartë shtetëror, a do të konfiskohen nga SPAK?
Të shohim!
Kurse spektakli vijon, dhe spektatorët po e ndjekin me kërshëri komedinë tre ose katër herë në ditë, sa herë që Saliu del në televizion.
II.
Por, na duhet të themi se, kjo gjendje e kësaj politike qesharake që po luhet në Shqipëri, është origjinale, ngaqë një e tillë histori ka ndodhur vetëm në Shqipëri.
Në fakt, kuptohet ndërkaq se kjo lloj gjendje psikologjike, lësho e mos-këput, është psikologjia osmane, e cila ka mbetur ende në psikologjinë tonë popullore.
Sepse, po ta shohim me vëmendje historinë tonë, këtu në Shqipëri, që nga Enver Hoxha e deri më sot, në politikë ka drejtuar absurditeti.
Pse, a nuk gëzoheshin shqiptarët duke ndjekur në dyzet vite rresht absurditetin politiko-historiko-histerik – Hoxha Enver?
Dhe ja, nuk e shihni sërish që tek absurditeti politik i qeverive Hoxha, jemi ende dhe sot ne shqiptarët?
III.
Prandaj, pyetja thelbësore e historisë është kjo: a nuk do të heqin dorë ndonjëherë pushtetarët shqiptarë nga absurditeti qeverisës në Shqipëri?
Në fakt, kjo nuk po besohet ende se mund të ndodhë. Sepse Osmani ende nuk nuk ka vdekur në Tiranë.
Pse, a nuk ishte një jetë absurde e shoqërisë shqiptare edhe pushtimi osman i shqiptarëve në 500 vite rresht?
Po tani çfarë po pritet?
Asgjë e saktë, sepse absurditeti në drejtimin politik në Shqipëri ka rrjedhur nga sulltanët e Perandorisë Osmane, tek absurditeti kriminal Hoxha, dhe, në vitin 1992, gjendja kaloi nga absurditeti Hoxha në absurditetin politik Sali.
Po pse, tani që po duket se absurditeti Sali ka humbur në paqenie politike: a nuk po ndihet ende absurditeti Hoxha Enver në qeverisjen e Shqipërisë?
Sigurisht që po ndihet ende absurditeti Hoxha Enver.
Prandaj duhet pranuar se absurditeti Hoxha po vijon; sepse, a nuk e keni parë që ne, në qeverisjen e Shqipërisë, po ecim ende, edhe tani në shekullin XXI, po me raportin pesëqind-vjeçar: Sulltan Enver, Sulltan Sali?
Domethënë kuptohet se paskemi qenë të destinuar të mbetemi te zvarritja e Stambollit: te sundimi i sulltanëve histerikë, dhe asgjë më shumë se kaq.
Po, pikërisht aty jemi ende, sepse nuk e vrasim dot Sulltanin, prandaj siç duket, mendja ka mbetur e ngrirë tek Stambolli mesjetar me fjalinë frymëmarrëse pesëqind-vjeçare:
Këtu kam qenë, jam e do të jem, vetëm unë: Sulltani juaj historik.
Deri kur?
