Nga Leonard Veizi
Vite më parë, kur u njoha me librin “Planetin 12”, u habita, u shokova dhe u zhgënjeva po aq. A mund të ishin të vërteta ato që thuheshin aty? A është njeriu prodhim i rastësisë natyrore, i një qenie inteligjente që ne e zuajmë “Zot”dhe që mund të jetë vetëm një frymë, apo i një tjetër qenie inteligjente, por që është një humanoid jashtëtokësor? Kemi njohur njeriun sipas evoluimit garvinian, njeriun që Zoti e bëri nga balta e rëra, por një version i ri na jep një tjetër njeri, atë të prodhuar gjenetikisht në një epruvetë. Dhe të gjitha këto janë të përmbledhurat tek “Planeti 12? Nuk flitet për veprën e një amatori që shpërfillet shpejt, por për një kërkues e shkencëtar që ka lënë jo pak gjurmë te tezën e tij…
Zekaria Siçin – Zecharia Sitchin – ishte një autor dhe studiues që propozoi një teori të diskutueshme mbi origjinën e njerëzimit, të bazuar në interpretimet e tij të pllakave të lashta sumere. Librat e Siçin janë shitur në miliona kopje në mbarë botën dhe janë botuar në më shumë se 25 gjuhë, duke u bërë shumë ndikues. Në librin e tij “The 12th Planet” apo siç vjen në shqip “Planeti 12”, i botuar në vitin 1976, dhe 6-të veprat e tjera të mëpasme, pjesë e serisë “Earth Chronicles” apo “Kronikat e Tokës”, ai argumenton se Anunnakët janë qenie jashtëtokësore. Siçin pretendonte se perënditë sumere të quajtura Anunnaki nuk ishin qenie mitologjike, por jashtëtokësorë të avancuar nga një planet i quajtur Nibiru.
Modifikimi gjenetik
Sipas tij, Nibiru është një planet i paidentifikuar ende nga astronomia moderne, i cili ndjek një orbitë të zgjatur eliptike dhe i afrohet Tokës çdo 3,600 vjet. Ai sugjeroi se Anunnakët erdhën në Tokë rreth 450,000 vjet më parë në kërkim të arit, një element që u duhej për të stabilizuar atmosferën e planetit të tyre. Nibiru përballej me një krizë atmosferike – një humbje të shtresës mbrojtëse, që mund të rregullohej duke shpërndarë grimca ari në atmosferë për të reflektuar rrezatimin diellor dhe për të ruajtur temperaturën. Kjo është një ide spekulative, por ka një bazë të vogël shkencore, pasi grimcat e arit përdoren në teknologjinë moderne për mbrojtje termike, si në satelitë dhe astronautikë.
Siçin argumentonte se shumë mite të lashta, përfshirë ato të Biblës, janë interpretime të gabuara ose të fshehura të kësaj historie të vërtetë. Ai sugjeroi se përmbytja e madhe dhe figura si Noeu – Ziusudra në mitologjinë sumere – ishin pjesë e një historie reale që përfshinte ndërhyrjen e Anunnakëve.
Në “Planeti 12”, Siçin përshkruan sesi Enki, një nga udhëheqësit e Anunnakëve, ishte përgjegjës për krijimin e njeriut përmes manipulimit gjenetik. Anunnakët krijuan njerëzit duke manipuluar gjenetikisht hominidët e hershëm për të krijuar një specie të aftë për të punuar në minierat e arit. Enki dhe një gjenetiste Anunnake, e quajtur Ninhursag, supozohet se kombinuan ADN-në e tyre me atë të hominidëve të hershëm për të krijuar Homo sapiens-in si një forcë punëtore për minierat e arit. Ndërsa Enki shihej si një figurë më e dhembshur, që ndihmoi njerëzimin, Enlili, vëllai i tij dhe një tjetër udhëheqës i Anunnakëve, ishte më autoritar dhe i pakënaqur me ekzistencën e njerëzve. Kjo ndarje midis dy vëllezërve shpesh interpretohet si një konflikt mitologjik që shfaqet edhe në tekste të tjera fetare dhe mitologjike.
Përplasjet
Teoria e Siçin është kundërshtuar ashpër nga historianët, arkeologët dhe shkencëtarët, të cilët argumentojnë se përkthimet dhe interpretimet e tij janë të gabuara dhe se nuk ka prova astronomike apo arkeologjike që mbështesin ekzistencën e Nibiru ose ndërhyrjen jashtëtokësore në evolucionin e njerëzimit.
Një nga pikat më të debatueshme të teorisë së Sitchin është orbita e Planetit 12. Nëse Nibiru ka një orbitë jashtëzakonisht të gjatë, që e çon larg Diellit për mijëra vjet, atëherë lindin disa pyetje të mëdha: Si mund të mbështesë jetën? Planetët që janë kaq larg nga Dielli nuk marrin mjaftueshëm rrezatim për të ruajtur një temperaturë të përshtatshme për jetën. Në zonat e ftohta të sistemit diellor, uji do të ishte i ngrirë, dhe atmosfera e një planeti të tillë do të shpërbëhej me kalimin e kohës.
Disa teoricienë të teorisë së Nibiru kanë spekuluar se ai mund të jetë një planet me një bërthamë shumë aktive, që gjeneron vetë nxehtësi të brendshme, ndoshta nëpërmjet aktivitetit vullkanik ose shpërbërjes radioaktive. Një tjetër teori thotë se mund të jetë një “xhuxh kafe” (një yll i dështuar), që prodhon njëfarë nxehtësie të vetën, por kjo nuk mbështetet nga astronomia moderne. Një planet i tillë do të kishte një ndikim të madh gravitacional mbi planetët e tjerë të sistemit tonë, por deri tani nuk ka prova të tilla astronomike. NASA dhe astronomët nuk kanë gjetur ndonjë objekt që të ketë një orbitë të tillë apo të ndikojë ndjeshëm sistemin tonë diellor.
Në librin e tij, Sitchin nuk ofron një shpjegim shkencor të detajuar për këto pyetje, por mbështetet te përkthimet e tij të teksteve sumere dhe besimi se Anunnakët kishin teknologji shumë të avancuar që u lejonte të mbijetonin. Kjo pjesë mbetet një nga aspektet më skeptike të teorisë së tij.
Hipotezat
Një pyetje e madhe është si mund ta transportonin një material kaq të rëndë përmes hapësirës? Disa mundësi që sugjerohen në teori janë: anije të mëdha transporti. Siçin përmend “qarin e zjarrit” në tekstet sumere, që mund të jetë një përshkrim arkaik i raketave ose mjeteve hapësinore. Nëse Nefilimët kishin një teknologji të avancuar, ata mund të kishin përdorur anije gjigante kozmike, të afta për të transportuar tonelata materialesh.
Një hipotezë tjetër është se ata mund të kenë pasur një bazë orbitale mes Tokës dhe Nibiru, ku grumbullohej ari përpara se të nisej në udhëtimin e gjatë. Spekulimet flasin për teknologji të bazuara në teleportim ose hapësirë-kohë, që mund të kenë mundësuar transportin e materialeve pa përdorur metoda tradicionale mekanike. Nëse e shohim nga një perspektivë racionale, dërgimi i mijëra ton ar në një planet tjetër do të ishte një sfidë e jashtëzakonshme, edhe për një civilizim shumë të avancuar.
Pllakat sumere
Zekaria Siçin pretendonte se analizoi dhe përktheu mijëra pllaka argjile sumere, shumica e të cilave janë të ruajtura në muze të ndryshëm si “British Museum” dhe “Louvre”. Mund të thuhet se ai kaloi të paktën 20-25 vjet duke hulumtuar dhe zhvilluar teoritë e tij para se t’i publikonte. Metoda e tij e interpretimit nuk është pranuar nga bota akademike.
Pllakat sumere janë një nga burimet më të vjetra të historisë së shkruar, por shumë prej tyre përmbajnë mitologji, poezi dhe përshkrime hyjnore. Për shembull, Epika e Gilgameshit flet për përmbytjen e madhe, që ngjan me historinë e Noes, por nuk mund të dimë nëse është fakt apo legjendë e bazuar në një ngjarje reale. E njëjta gjë vlen edhe për përshkrimet e Anunnakëve. Ndoshta sumero-akadianët i përshkruan ata si zota, por nëse ata ishin qenie të vërteta, siç sugjeron Sitchin, atëherë ndoshta kemi të bëjmë me një miks mes historisë dhe mitit.
Ajo që bie në sy është se shumë studiues të gjuhëve sumere dhe akadike nuk pajtohen me përkthimet e tij, duke argumentuar se ai ka bërë interpretime të lira dhe shpesh të pasakta të teksteve të lashta. Por nga ana tjetër, teoritë e tij kanë frymëzuar një numër të madh njerëzish dhe kanë hapur debat mbi origjinën e njerëzimit dhe vizitat e mundshme të qenieve të jashtëtokësore. Por sa të vërteta janë në përmbajtjen e saj këto ide? Ndoshta kjo është një nga pyetjet që mund të mbeten të hapura.
