Unë kam konkurruar tashmë tre herë kundër kandidatëve të mbështetur nga zoti Erdogan dy herë në zgjedhjet lokale për Stambollin në 2019 dhe një herë vitin e kaluar kur ai personalisht bëri fushatë kundër meje. Kam fituar çdo herë. Tani në pamundësi për të më mposhtur mua në zgjedhje, ai po përdor kontrollin e tij në gjyqësor për të mënjanuar një sfidues i cili, sipas sondazheve të fundit, mund të fitonte nëse zgjedhjet do të mbaheshin sot.
Herët në mëngjes më 19 mars, dhjetëra policë të armatosur dolën në derën time me urdhër ndalimi. Skena i ngjante kapjes së një terroristi, jo të kryetarit të zgjedhur të Stambollit, qytetit më të madh të Turqisë.
Lëvizja katër ditë përpara se partia ime, Partia Popullore Republikane, të zhvillonte një primare për garën e ardhshme presidenciale ishte dramatike, por vështirë se e papritur. Ai pasoi muaj të tërë të ngacmimeve ligjore të përshkallëzuara ndaj meje, që kulmoi me revokimin e papritur të diplomës sime universitare 31 vjet pasi u diplomova. Autoritetet dukej se besonin se kjo do të më skualifikonte nga gara, sepse Kushtetuta kërkon që presidenti të ketë një diplomë në arsimin e lartë.
Duke kuptuar se ai nuk mund të më mposht në kutinë e votimit, presidenti i Turqisë, Rexhep Tajip Erdogan, ka përdorur mjete të tjera: arrestimin e kundërshtarit të tij kryesor politik me akuza për korrupsion, ryshfet, drejtimin e një rrjeti kriminal dhe ndihmë për Partinë e jashtëligjshme të Punëtorëve të Kurdistanit, edhe pse akuzave u mungojnë prova të besueshme. Unë u pezullova nga detyra ime e zgjedhur për shkak të akuzave financiare.
Për vite me radhë, regjimi i zotit Erdogan ka gërvishtur kontrollet dhe balancat demokratike – duke heshtur mediat, duke zëvendësuar kryetarët e zgjedhur të bashkive me burokratë, duke anashkaluar legjislaturën, duke kontrolluar gjyqësorin dhe duke manipuluar zgjedhjet. Arrestimet në shkallë të gjerë të protestuesve dhe gazetarëve në muajt e fundit kanë dërguar një mesazh rrëqethës: Askush nuk është i sigurt. Votat mund të anulohen dhe liritë mund të hiqen në një çast. Nën z. Erdogan, republika është shndërruar në një republikë frike.
Kjo është më shumë se erozioni i ngadalshëm i demokracisë. Është çmontimi i qëllimshëm i themeleve institucionale të Republikës sonë. Paraburgimi im shënoi një fazë të re në rrëshqitjen e Turqisë drejt autoritarizmit dhe përdorimit të pushtetit arbitrar. Një vend me një traditë të gjatë demokratike tani përballet me rrezikun serioz të kalimit të pikës pa kthim.
Goditja shtrihej përtej meje. Në një operacion gjithëpërfshirës të ndërtuar mbi një aktakuzë që nuk është më shumë se një përmbledhje e deklaratave të dëshmitarëve sekretë, policia arrestoi rreth 100 persona, duke përfshirë administratorë të lartë komunalë dhe figura biznesi. Paraburgimeve u paraprinë fushata dezinformuese dhe shpifëse në mediat pro-qeveritare.
Megjithatë, populli i Turqisë u përgjigj me sfidë. Pavarësisht ndalimit të protestave dhe bllokimeve të rrugëve në hyrjet kryesore në qytete, qindra mijëra qytetarë nga Stambolli në qytetin verilindor të Rizes, tradicionalisht një bastion i Erdoganit, dolën në rrugë. Brenda disa orësh dhe në ditët në vijim të ndalimit tim, njerëz nga të gjitha moshat dhe prejardhjet iu bashkuan partisë sime. Jashtë selisë bashkiake të Stambollit, njerëzit mbajtën vigjilje pavarësisht masave dhe arrestimeve gjithnjë e më të ashpra.
Edhe me goditjen, Partia Popullore Republikane mbajti me sukses zgjedhjet e saj presidenciale të dielën e kaluar. Rezultati i partisë tregoi se 15 milionë njerëz, përfshirë 1.7 milionë anëtarë të regjistruar të partisë, hodhën votat e tyre për mua si kandidat presidencial i partisë.
Që nga zgjedhja ime si kryetar bashkie në vitin 2019, jam përballur me afro 100 hetime dhe një duzinë çështjesh gjyqësore. Nga e pabesueshme në absurde, çdo akuzë ka qenë pjesë e një përpjekjeje më të gjerë për të më rraskapitur, për të më penguar t’u shërbej njerëzve që më zgjodhën, për të më larguar nga detyra dhe për të më eliminuar si rival të zotit Erdogan.
Unë kam konkurruar tashmë tre herë kundër kandidatëve të mbështetur nga zoti Erdogan dy herë në zgjedhjet lokale për Stambollin në 2019 dhe një herë vitin e kaluar kur ai personalisht bëri fushatë kundër meje. Kam fituar çdo herë. Tani në pamundësi për të më mposhtur mua në zgjedhje, ai po përdor kontrollin e tij në gjyqësor për të mënjanuar një sfidues i cili, sipas sondazheve të fundit, mund të fitonte nëse zgjedhjet do të mbaheshin sot.
Pra, pse kaq shumë njerëz dolën në rrugë në demonstratat më të mëdha që nga protestat e Parkut Gezi në 2013?
Mes padrejtësisë në rritje dhe një ekonomie të trazuar, zhgënjimi publik në Turqi ka arritur një pikë vlimi. Njerëzit flasin dhe mblidhen rreth meje, një kandidat që premton përfshirje, drejtësi dhe shpresë për një të ardhme më të mirë. Ata nuk do të heshtin. Publiku gjithashtu e njohu arrestimin tim si një përpjekje për ta shtyrë Turqinë më tej në rrugën e autokracisë.
Edhe në represion, shenjat e solidaritetit qëndrojnë. Udhëheqësit socialdemokrat dhe kryetarët e bashkive në të gjithë Turqinë dhe më gjerë, nga Amsterdami në Zagreb, demonstruan mbështetjen e tyre, me guxim dhe parime, pas arrestimit tim. Edhe shoqëria civile nuk është lëkundur. Por qeveritë qendrore në mbarë botën? Heshtja e tyre është shurdhuese. Uashingtoni thjesht shprehu “shqetësime në lidhje me arrestimet dhe protestat e fundit” në Turqi. Me pak përjashtime, liderët evropianë nuk kanë arritur të ofrojnë një përgjigje të fortë.
Ajo që po ndodh në Turqi dhe në shumë pjesë të tjera të botës tregon se demokracia, shteti i së drejtës dhe liritë themelore nuk mund të mbijetojnë në heshtje dhe as të sakrifikohen për lehtësi diplomatike të maskuar si “realpolitika”.
Në mënyrë të pamohueshme, ngjarjet e fundit lufta e Rusisë në Ukrainë, përmbysja e regjimit të al-Asadit në fqinjin tonë Siri dhe shkatërrimi në Gaza kanë rritur rëndësinë strategjike të Turqisë, jo më pak duke pasur parasysh kapacitetin e saj kritik për të ndihmuar në sigurinë evropiane. Megjithatë, gjeopolitika nuk duhet të na verbojë ndaj erozionit të vlerave, veçanërisht shkeljeve të të drejtave të njeriut. Përndryshe, ne legjitimojmë ata që po çmontojnë rendin global të bazuar në rregulla pjesë-pjesë.
Mbijetesa e demokracisë në Turqi është thelbësore jo vetëm për popullin e saj, por edhe për të ardhmen e demokracisë në mbarë botën. Epoka e të fortëve të pakontrolluar kërkon që ata që besojnë në demokraci të jenë po aq të zëshëm, të fortë dhe të paepur sa kundërshtarët e tyre. Fati i demokracisë varet nga guximi i studentëve, punëtorëve, qytetarëve të tjerë, sindikatave dhe zyrtarëve të zgjedhur – atyre që refuzojnë të heshtin kur institucionet shkatërrohen. Unë kam besim te populli i Turqisë dhe më gjerë që lufton për drejtësi dhe demokraci./ Përshtatur nga New York Times / S.M
