Nga Leonard Veizi
Në fundjavë, njeriu kërkon të gjejë ca orë prehje. Ndaj niset për të kapur, o ndonjë majë mali, ose ndonjë buzë përroi. Them përrua, se lumenj s’po ka më. Ka dhe nga ata më fatlumët, që edhe në periudhën e kursimeve shkojnë buzë detit, për të paguar me çmim startosfere një çadër, e cila ngjason me ato të spahijve kur fushonin gjatë ekspeditave ushtarake.
Gjithsesi pushimet në Shqipëri, – si ato të “lejës së zakonshme” adhe të fundjavave, – kanë një kosto tmerrësisht të lartë. Ndaj kur kthehesh në shtëpi, nuk ndjen se je qetësuar por je lodhur dhe më shumë se kur punoje në kompjuter duke luajtur “solitare”.
E shtunë. Dalim jashtë Tiranë. Duke menduar se rrugët që të çojnë në plazhe kanë trafik të rënduar, marrim “rrugën e Elbasanit”. Te gryka e Bradasheshit, aty ku lë autostradën – dhe rruga ngushtohet për të hyrë në ish-autostradën e kohës së komunizmit që lidhte Bradasheshin me Kombinatin Metalurgjik dhe qytetin e Elbasanit – o të dalin tëmthat nga marazi, ose, nëse e ke hapur kondicionerin në maksimum, vendos të dëgjosh ndonjë këngë melodramatike nga USB-ja e makinës. Dy orë stërvitje gaz-freksion. Kështu mund ta shtysh disi. Por me shumë gjasa, kur të ngrihesh nga dremitja që të zë nga pezullimi total i lëvizjes, zëri do të jetë ngjyrur, grykët do të dhembin e do jesh bërë për spital. Ndërsa nervat e këmbëve të janë tendosur.
-Kësaj i thonë t’ja heqësh vetes, bam…
Epo ndryshe nuk ka si të jetë.
Në Shqipëri, prej 80 vitesh ndërtohen rrugë – e rrugë nuk ka. Prej 35 vitesh ndërtohen autostrada – dhe ato janë për ibret: një e shtrembër, një me gunga, një tjetër që të lë në mes të rrugës. Asnjëra nuk nis nga kryeqyteti për të përfunduar në destinacion. Dhe mes gjithë kësaj kakofonie, qeveria merr guximin të vendosë edhe një tra. Jo tra ekuilibri – mos e ngatërroni me atë të gjimnastikës – por një tra për të mbledhur para. Dhe për më tepër, trau ka funksion të dyfishtë. Mos paguaj po deshe.
Autostrada e Elbasanit, që mezi u bë, pasi u rinegociuan fonde sa për të ringritur edhe një herë Metalurgjikun, prapë nuk po arrin të kryejë funksionin. Ishim më mirë me rrugën e Kërrabës. Aty, te kilometri 29, pinim edhe një kafe turke me një gastare ujë qelibar. Madje i hidhnim dhe nja dy kova ujë makinës. Se sot, s’të le njëri. Është lavazhdi dhe lavazhjerët në dispozicion.
Tanimë, për të shkuar në Elbasan, të duhen dy orë e kacafiu. Po të nisesh në 6 të mëngjesit, rruga zgjat mes 25 – 35 minutave – nëse përfshijmë edhe ndonjë ndalesë për nevojë personale. Se jemi njerëz, në fund të fundit. Por po u nise pak më vonë, bëhu gati: do shullohesh në diellin përvëlues të verës, ose do kalbesh nga shiu i dimrit. Zgjidh e merr.
Të nisesh për në Durrës është edhe më keq. Autostrada nuk ia vlen, as tani që bëhen punime – dhe qeveria e ka projektuar këtë superstradë fshati për ta kthyer njëlloj me atë të Los Anxhelosit, thonë, – por as më parë nuk ia ka vlejtur të përballosh segmentin e shëmtuar Tiranë – Vorë – Durrës. Më mirë të marrësh rrugën e vjetër të Ndroqit: gjarpëruese, me gjelbërim, dhe që të nxjerr drejt e te Plepat. Veç duhet të kesh një palë amortizatorë rezervë në bagazh. Rrugë është – dhe rruga ka të papriturat e veta. Dhe në këtë rrugë nuk është vënë dorë ndonjëherë, ndaj gropat janë thelluar aq shumë sa mund të thyhen në dysh dhe kamionët e tonazhit të rëndë jo më veturat me kapacitet deri në 5 persona.
Po segmenti Kavajë–Rrogozhinë–Lushnjë? As mos e zëmë në gojë. As për autostradën e Milotit. Dhe nuk ia vlen në mburresh me 20 kilometrat e autostradës Levan–Vlorë? Ndaj më mirë të mos flasim fare.
Prandaj, në këto kushte, këshilla më e vlefshme për drejtuesit e automjeteve është: mbusheni plot serbatorin me karburant, dhe shkarkoni sa më shumë hite në USB – që të shtyni kohën. Përndryshe, do pëllcisni nga mërzia, po ashtu si shpërthen uthulla e fortë enën e vet.
