Nga Lorenc Vangjeli
E hëna e Shën Valentinit shqiptar kishte për kryefjalë Sigurinë. Për të u fol në selinë e OKB-së, në ceremoninë për mandatin e Shqipërisë në Këshillin e Sigurimit dhe në presidencë në Tiranë, në mbledhjen e Këshillit të Sigurisë Kombëtare për situatën në Ukrainë. Meta si president, ishte në dijeni prej kohësh për atë që ndodhte në Kiev, nja dy mijë kilometra me makinë nga Tirana, por e thirri mbledhjen e Këshillit të Sigurimit fiks ditën kur Rama ishte larg nja pesë mijë milje me avion, në New York. Mjafton ky detaj protokollar për të dëshmuar një fakt të vetëm, që është në sy të të gjithëve, për të cilin flasin të gjithë, por që është bërë kaq i zakontë sa tashmë duket normal anormaliteti ekstrem: shmangia me çdo kusht e kontakteve dhe çdo lloj bashkëpunimi mes institucionit të presidentit dhe atij të kryeministrit. Por edhe kjo është dukja që gënjen sepse thelbi është krejtësisht tjetër kund. Ajo që pritet të ndodhë shumë shpejt dhe ajo që Rama e Meta presin të ndodhë me Gjykatën Kushtetuese, është e keqkuptuar thellë nga mbështetësit e të dy palëve. Ata mendojnë krejt ndryshe nga tifozët respective dhe kanë interesa krejt të ndryshme nga ato që tifozët e tyre brohorasin pa kuptuar thelbin: Rama dhe Meta janë dy personazhet më të painteresuar për vendimin e shkarkimit të presidentit. I pari, Rama nuk ka asnjë interes që ta largojë Metën nga presidenca. Nuk i vlen për asgjë që ta viktimizojë atë, ta vrasë për një copë herë si president që t’i ringjallet si opozitar që të nesërmen në rrugë. Më shumë se shkarkimi, politikisht Ramës i intereson agonia institucionale e Metës brenda oborrit të presidencës. I dyti, Meta i cili duket se po bën gjithçka që të mbrohet duke hyrë në labirinte juridike për të justifikuar një akt politik të hershëm, nuk ka pikën e interesit që të rrijë më gjatë në atë zyrë. Meta është prej kohësh boksieri profesionist që e kanë ulur të luajë muzikë klasike e kushtetuese në tastierë pianoje, pa e lënë të heqë as dorezat e boksit dhe duke i kërkuar të mbajë një papijon ceremonial në qafë. Meta nuk e do presidencën. Ramës nuk i duhet tani presidenca. Meta synon opozitën, Ramës i mjafton sinori i maxhorancës së tij tani për tani. Gjithë të tjerët që i bien daulleve të luftës dhe të paqes, ata që luftojnë nën flamurin e njërit apo të tjetrit, duhet të kuptojnë se komandantët e tyre, e quajnë humbjen fitore. Ndeshja mes Ramës dhe Metës, mes maxhorancës dhe institucionit të presidencës është një ndeshje politike. Si e tillë ajo ka vetëm zgjidhje politike. Ta çosh atë tek Gjykata Kushtetuese, siç bëri i detyruar formalisht Rama dhe siç po mbrohet Meta, është shmangie nga thelbi i problemit. Ndreqet shkaku dhe nuk luftohet me pasoja. Gjithë sa duket është thjesht teatri njerëzor, të cilin, “me inshallah” nuk e kanë kuptuar të paktën gjyqtarët kushtetues. Ata do të duhet të bëjnë sikur mendojnë seriozisht dhe të bëjnë sikur debatojnë kushtetueshmërisht për një vendim që ata nuk kishin kurajo ta shkruanin pa kopje nga Venecia. Gjykatësit në Tiranë thjesht do të përkthejnë thelbin e asaj që ka ardhur nga ana tjetër e Adriatikut dhe që me pak fjalë thotë: çdekretimi presidencial i zgjedhjeve lokale është pak me barrë, por nuk lindi asnjë fëmijë i paligjshëm në qershor 2019. Ata do të firmosin se u vërtetua marrëdhënia e panatyrshme seksuale me ligjin, por jo shtatzania, se u verifikuan shkelje kushtetute, por jo pasoja nga shkelja. Pjesa tjetër është formalitet. Eshtë vetëm prova e përkohshme bashkëjetesës së pamundur mes Ramës dhe Metës, që edhe në ditën e Shën Valentinit, dëshmuan sesa e thellë është urrejtja njerëzore në Tiranë, sa kohë që interesi politik nuk dikton që të jetë ndryshe. Siç u ka ndodhur dikur të dyve po me njëri-tjetrin.
