Dokumentet sekrete / Korrespodenca e ministrisë së Punëve të Jashtme me ambasadën shqiptare në Algjer, për librin “Shqipëria nën hijen e një tirani”, që u dërgua asaj dhe disa ambasadave të tjera në Algjer, më 7 korrik 1984
Relacioni sekret: “Nga agjent i Policisë Sekrete të Monarkisë së Zogut, në krye të Partisë Komuniste Shqiptare” ! / Libri i UDB-së, për Enver Hoxhën, që u shpërnda në Algjer
Telegram shifër / “Materiali, përmban një sërë shpifjesh kundër udhëheqësit tonë të dashur, për shtrembërim të realitetit, kundër marrëdhënieve shqiptaro jugosllave, madje në një vënd, preket për keq, edhe shoku Ramiz Alia”!
Nga DASHNOR KALOÇI
Ka qenë data 7 korrik e vitit 1984, ku pranë Ministrisë së Punëve të Jashtëme në Tiranë, mbërriti një telegram-shifër tepër sekret, që alarmoi dhe vuri në lëvizje titullarëve kryesor të atij dikasteri, të cilët lajmëruan menjëherë, eprorët e tyre të udhëheqjes më të lartë në Komitetin Qendrorse të PPSh-së. Në relacionin e përpiluar urgjent, ata njoftonin sekretarët përkatës të Komitetit Qendror, se ambasadori ynë, Nesip Kaçi, pranë përfaqësisë diplomatike të akreditur në kryeqytetin e Algjerisë, Algjer, u bënte me dije, lidhur me një libër (broshurë) në frëngjisht, me titull: “Shqipëria nën hijen e një tirani”, që i është dërguar asaj ambasade, me anë të postës. Sipas ambasadorit Kaçi, broshura në fjalë, që u kishte shkuar me postë edhe disa ambasadave të tjera të huaja, të akredituara në Algjer, bënte fjalë mbi jetën dhe veprimtarinë politike të udhëheqësit komunist shqiptar, Enver Hoxha, që nga origjina e familjes, e deri në atë kohë (viti 1983), që është botuar ai libër. Po, kush ishte autori i atij libri, si ishte dërguar ai pranë ambasadës shqiptare në Algjer, çfarë thuhej në faqet e tij, lidhur me jetën dhe veprimtarinë e udhëheqësit të Shqipërisë komuniste, Enver Hoxha dhe regjimit që kryesonte ai?!
Lidhur me këtë dhe të tjera, bëhet fjalë në këto dokumente arkivore, të nxjerra nga Arkivi i Ministrisë së Punëve të Jashtme në Tiranë, të cilat mbajnë siglën “Tepër sekret”, (tashmë të deklasifikuara), ku ndodhet korrespodenca, ndërmjet përfaqësisë sonë diplomatike në Algjer dhe Ministrisë së Jashtëme në Tiranë. Përveç asaj korespodence, në dosjen në fjalë, ndodhet edhe një kopje e atij libri (origjinali), ku nga përmbajta e tij, me shumë gjasa, duket që ai është botuar dhe shpërndarë nga shërbimet sekrete të Jugosllavisë së asaj kohe, (UDB-ja), gjë të cilën e “konfirmojnë” edhe titullarët e ambasadës shqiptare në Algjer, pasi ai, përmban një ekspoze kronologjike të jetës dhe veprimtarisë politike të udhëheqësit komunist shqiptar, Enver Hoxha, me një sërë akuzash, duke filluar që: nga vajta e tij në Francë në periudhën e Monarkisë së Zogut, (ku aludohet apo më saktë akuzohet se ai ka qenë i dërguar nga policia sekrete e Monarkisë), veprimtaria e tij në Francë, shkrimet publicistike nën pseudonimin, “Lulo Malësori”, kthimi në Shqipëri dhe puna si profesor në Liceun Francez të Korçës, ardhja në krye të Partisë Komuniste Shqiptare me ndihmën e jugosllavëve, Pleniumi i Beratit, ku ai i shpëtoi shkarkimit, miqësia dhe prishja me Jugosllavinë e Josif Broz Titos, e më pas Bashkimin Sovjetik të Stalinit dhe Kinën e Mao Ce Dunit, eliminimi me dorë të hekurt i bashkëpunëtorëve të tij të ngushtë dhe kundërshtarëve të tij politik, veset dhe paranojën e tij, e deri tek gjëndje e mjeruar ku e kishte katandisur ai vëndin e tij, të cilin e kishte qeverisur me dorë të hekurt që nga viti 1944. Për më shumë rreth kësaj, na njeh libri në fjalë, të cilën po e publikojmë të plotë dhe me faksimilet përkatëse, (ashtu siç ndodhet në Arkivin e Ministrisë së Punëve të Jashtëme në Tiranë), ekskluzivisht për gazetën FJALA.
DOKUMENTET SEKRETE ME KORESPODENCËN NDËRMJET AMBASADËS SHQIPTARE NË ALEGJER, ME MINISTRINË E PUNËVE TË JASHTME NË TIRANË, LIDHUR ME BROSHURËN; “SHQIPËRIA NËN HIJEN E NJË TIRANI”, TE HEDHUR PRANË ASAJ PËRFAQËSIE DIPLOMATIKE
DESHIFRIM Tepër Sekret
Nr 904 Nga Algjeri
Data: 8.7.1984
MINISTRISË SË JASHTME
Sot me datën 7 korrik 1984, ambasadës i vine katër zarfa, pa adresën e dërguesit, me vulën e postës algjeriane, që mban datën 3 korrik 1984, ora 15 dhe që u dërgohen personave që përmban libri diplomatik, shokut Nesip Kaçi, Kudret Kraja, Dilaver Shkurti, dhe Jonuz Çiraku. (vijon)
DESHIFRIM Tepër Sekret
Nr. 905 Nga Algjeri
Data: e dyta
Zarfat përmbajnë një broshurë titulluar: “Shqipëria nën hijen e tiranit”, prej 17 faqesh, në kopertinë një bunker, botim ‘Gevisobuchvertieb, post’ Fach 100168200, Hamburg, 10.3.1983. (vijon)
DESHIFRIM Tepër Sekret
Nr 906 Nga Algjeri
Data: treta
Materiali, përmban një sërë shpifjesh kundër udhëheqësit tonë të dashur, për shtrëmbërim të realitetit kundër marrdhënieve shqiptaro jugosllave, që nga formimi i Partisë, deri në ditët tona. Dalin në mbrojtje të tradhëtarëve e armiqve të betuar, të Partisë. (vijon)
DESHIFRIM Tepër Sekret
Nr. 907 Nga Algjeri
Data: mbaroi
E të popullit tonë, në një vend, preket për keq edhe shoku Ramiz Alia. Librat i kemi në ruajtje. Njoftoni si të veprojmë me to.
Jermani
Tepër Sekret SHIFRIM
Nr. 2821
Data: 18.7.1984.
Adresa: Ambasadës në Algjer
Koncepti: Na njoftoni në ç’gjuhë është botuar në broshurën “Shqipëria nën hijen e tiranit”, dhe me postën e parë, (me njerëz që do të vijnë nga ambasada) na e dërgoni. E presim.
19.7.1984
Muhameti
DËSHIFRIM Tepër Sekret
Nr.953
Data: 20.7.1984
MINISTRISË SË JASHTME
Tuajit Nr. 2821. Broshura është anonime, botuar në frëngjisht. Në faqen pas kopertinës shkruan: Geviso Buchvertrieb, Post Fach 500568, 2000 Hamburg, 5 – 1983. Me postën e pare, do t’ju dërgojmë një kopje, të tjerat do t’i djegim.
Nesipi
SHIFRIM Tepër Sekret
Nr. 2820
Data: 18.7.1984
Adresa. Gjithë përfaqësive përveç Algjerisë
Koncepti: Këto ditë ambasadës sonë, në Algjer, dhe disa ambasadve të tjera, të huaja aty, u është dërguar me postë, një broshurë me përmbajtje armiqësore, kundër vëndit tone, me titull “Shqipëria, nën hijen e tiranit”. Na njoftoni po t’ju ketë ardhur dhe juve, ose në qoftëse ju sinjalizon ndonjë përfaqësues.
Ambasada e Republikës Popullore
Socialiste e Shqipërisë
Algjer Tepër Sekret
Nr.73
MINISTRISË SË PUNËVE TË JASHTME
Sipas udhëzimit tuaj po ju dërgojmë broshurën me titull “Shqipëria, nën hijen e tiranit”, që po u shpërndahet në mënyrë anonime, trupit diplomatik të Algjerit. Kopjet e tjera i dogjëm.
AMBASADORI
Nesip Kaçi
BROSHURA ME TITULL: “SHQIPËRIA NËN HIJEN E NJË TIRANI”, E CILA U DËRGUA ME POSTË, PRANË AMBASADËS SHQIPTARE NË ALGJER DHE NË DISA PËRFAQËSI TË TJERA DIPLOMATIKE, TË AKREDITUARA ATJE
Në Evropë, në fund të shekullit XX-të, ka akoma “tiranë” që qeverisin në emër të klasës punëtore. Adresa e tyre është e njohur – Shqipëria, e quajtur “socialiste”. Emri i tiranit nuk është i panjohur, jo: Enver Hoxha. Aspiratë maniake për madhështi, mosbesim ndaj një fryme të trazuar dhe të personalitetit, që kufizohet me paranojën – këto janë tiparet karakteristike të karakterit “më të madh” të teorisë së Marksizmit-Leninizmit, të kohës sonë. Imazhi i imagjinatës së tij të mbrapshtë, është gjendja shumë serioze ekonomike e Shqipërisë sot. Dhe ne duam ta kalojmë këtë mjerim shqetësues, në një socializëm të vërtetë, që pretendon të shërbejë si një ideal dhe një model, për vendet dhe popujt e tjerë. Enver Hoxha, ka pasur shumë më tepër bunkerë, se ndërtesat në Shqipëri sot. I fiksuar nga mania e bunkerëve, kreu i Shqipërisë, nuk kursen tokën e punueshme, nga njerëzit e tij.
Kush është saktësisht Enver Hoxha?
Ai lindi në 16 tetor 1908, në familjen e një tregtari të vogël tekstili, në Gjirokastër. Në këtë rajon të Shqipërisë së Jugut, popullsia është ortodokse, por prindërit e tij, janë muslimanë, gjë që e bën atë të ndihet i huaj, për ata që e rrethojnë, si fëmijë. Në 75 vjet, ky tjetërsim, ka qenë në gjendje të marrë format e një morbiditeti monstruoz, të veçantë për Hitlerin dhe Francën. Gjyshërit e Enver Hoxhës, anëtarët e sektit “Bektashi”, të lidhur me të ashtuquajturën shoqatë “Freemason” të Evropës Perëndimore, të organizuar si Masonët. Ne nuk e dimë trashëgiminë që nipi mori nga gjyshërit e tij, por ne e dimë se, më vonë ai shkatërroi 2.000 kisha dhe xhami në Shqipëri, ndër të cilat, kryeveprat e artit, për të demonstruar se në botë, ekziston vetëm një Zot dhe ky Zot është ai.
Enver Hoxha, “fëmija plangprishës i shtëpizës masonike”!
“Udhëheqësi” Enver Hoxha, nuk do ta pranojë kurrë që ai është “fëmija i prishur i shtëpizës masonike” dhe megjithëse është gjimnazist në Korçë, ai merr një bursë shtetërore dhe si një bursë mbretërore, studion botaninë në Monpellìer në Francë. Si student, ai detyrohet të heqë dorë nga bursa e tij, për shkak të suksesit të tij të dobët, por nga ana tjetër, ai nuk i prish lidhjet e tij me agjentët e Zogut dhe së shpejti, emërohet Konsull në misionin diplomatik Mbretëror në Bruksel të Belgjikës. Kjo është ajo ku Enver Hoxha, u regjistrua në shkollën e Drejtësisë, por përsëri, ai nuk ka forcë të përfundojë studimet. Nën urdhërat e autoriteteve Mbretërore shqiptare, ai u nis për në Paris, ku nën pseudonimin “Lulo Malesori”, agjentët e Zogut, e akuzuan atë për botimin të artikujve në shtypin francez, kundër regjimit Mbretëror, për të depërtuar më lehtë në mesin e forcave përparimtare. Deri në vitin 1936, Enver Hoxha “bashkëpunoi”, me botimet përparimtare shqiptare. Qëllimi i Policisë Mbretërore, është ta bëjë atë me një reputacion si një revolucionar, “një marksist dhe një komunist”. Pasi u kthye në Shqipëri, ai u urdhërua të bashkohet me grupin Marksist të Korçës; në të njëjtën kohë, ai u emërua profesor i frëngjishtes në shkollën e mesme. Në Korçë, pionieri i Lëvizjes Komuniste Shqiptare, Ali Kelmendi, krijon grupet më të forta komuniste. Gjatë periudhës, nga 1936-1939, lufta revolucionare, ishte shumë aktive, por historia nuk ka regjistruar asnjë aktivitet, nga “udhëheqësi” i ardhshëm, Enver Hoxha. Në prill të vitit 1939, kur italianët pushtuan Shqipërinë, “revolucionari” – provokues, Enver Hoxha, duke përdorur mjete të dyshimta, u bë pronari i një dyqani të duhanit dhe aty tregtoi deri në nëntor 1941. Këtu tregtari i duhanit, pati sukses, për të përmbushur detyrën e parashtruar nga mbrojtësit e tij të policisë dhe u vu në krye të një grupi partie. Dhe më 12 nëntor 1941, ai tashmë ishte udhëheqës i partisë. Organizatori simpatik i Partisë Komuniste, Nako Spiro, i çuar në vetëvrasje nga Enver Hoxha, e karakterizon me këto terma: “Fryma mediokre, sektar në parti, pëlqen të adhurohet, pa e njohur njeri, krijuesi i një klike rreth tij dhe gjithmonë dëshiron të sundojë mbi të gjitha, detyrë për të ulur në zero, të gjithë ata që janë rreth tij, kërkon që partia, ta bëjë atë një klithmë të mire, për ta bërë veten të famshëm”.
Nga agjent i policisë së Zogut, në krye të PKSH-së
Kështu që, nga nëntori i vitit 1941, në krye të Partisë Komuniste Shqiptare, është vendosur Enver Hoxha, agjent provokues i policies, që fillon të ndjekë qëllimet e inspiruesve të tij të fshehtë, për të krijuar “Shqipërinë e Madhe”. Në vitin 1941, para anëtarëve të Partisë Komuniste Shqiptare, u ngrit detyra e organizimit të luftës çlirimtare të popullit të tyre, por Enver Hoxha, u ndje i mbingarkuar nga ky imperativ i ditës. Në nëntor 1944, Komiteti Qendror i Partisë, e kritikoi shumë ashpër në Berat, për shpërfillje të udhëheqjes kolektive, për oportunizëm dhe hezitim në luftë, për veprimtari ideologjike të lënë pas dore dhe për eliminimin e anëtarëve kryesorë të partisë. Për të shpëtuar veten, Enver Hoxha, shtyhet dhe bën autokritikën e tij: “Unë mendoj se nuk jam në gjendje të punoj siç duhet dhe nuk mund të jap kurrë, atë që është e nevojshme, për një detyrim të tillë” – deklaron ai. Por, pasi arriti të mbajë pozicionin e tij politik në parti, ai vepron në të njëjtën mënyrë dhe më vonë, në vitin 1948, në seancën e X-të plenare të Komitetit Qendror, ku ai bëri “autokritikën e tij” për shkak të linjave të tij me “elemente të revizionizmit” jugosllav dhe në 1956, kur ai deklaroi se kishte bërë një faj, ndërsa ishte informuar në pozitën e Inform-Byrosë, në lidhje me Jugosllavinë e Titos. Fati i kthimit të atyre që guxuan të dyshojnë në përsosmërinë e tij, ishte vetëm vdekja. Më 1956, partizania e famshme militante, Liri Gega, gjashtë muajshe shtatzënë, u dënua me vdekje. Para se të pushkatohej, ajo lyp që të lejohet të lindë fëmijën, por krimineli i rëndë, është një i huaj për dhembshuri. Ai as nuk mund të heqë dorë nga vetë-kritika e tij. Morali dhe mendjemadhësia e tij kronike e ulët, e bëri atë të shkatërrojë e asgjesojë dokumente nga disa plenume dhe takime të Komitetit Qendror të Partisë, me qëllimin e vetëm, për ta bërë historinë, sikur ai ishte një “udhëheqës”, të pa të metë. Eshtë e vërtetë që historia do ta kujtojë atë, si një nga ekzekutuesit mizor të popullit shqiptar dhe si një të pafytyrë të shekullit.
Dikur “udhëheqësi” shqiptar, u betua para varreve të heronjve që vdiqën gjatë luftës ballkanike në Gjirokastër, për t’i shërbyer idesë së krijimit të “Shqipërisë së Madhe”. Kjo është arsyeja pse Jugosllavia, lufta çlirimtare e së cilës shërbeu për të mbështetur atdhetarët shqiptarë, në luftën e tyre kundër okupatorëve fashistë italianë, është “noire note” për të.
Në 1948-ën, shpif ndaj Titos dhe kalon me Stalinin
11 maj 1948, Enver Hoxha, flet për konsolidimin dhe forcimin e vëllazërimit dhe unitetit midis Shqipërisë e Jugosllavisë dhe një muaj më vonë – 1 qershor i po këtij viti, ai mediton dhe shpif kundër Josip Broz Tito, udhëheqësi i dashur i kombit jugosllav. Për të kënaqur zotërinë e tij të ri – Joseph Stalin, udhëheqësi shqiptar, prish të gjitha kontratat dhe të gjitha konventat me Jugosllavinë. Sidoqoftë, pas vdekjes së Stalinit, “oficeri i dobët i policisë” dhe ish tregtari i duhanit, morën frymëzim nga ideja, për të udhëhequr revolucionin botëror.
Në vitin 1956, kur kohët ndryshuan, ai kritikoi kultin e personalitetit të Stalinit dhe ai gjithashtu. ishte një objekt i kësaj kritike. Sidoqoftë, shumë shpejt pas kësaj, Enver Hoxha nuk harroi kollaj. për të eleminuar ose likuiduar të gjithë ata që kishin deklaruar veten kundër tij. Fakti i të qenit i prishur me Hrushovin. nuk është fatale për “udhëheqësin”, sepse është Kina e Maos, që i vjen në ndihmë. Por shumë shpejt, në prill të vitit 1978, prishja e marrëdhënieve midis dy vendeve, e çoi Shqipërinë në izolim të plotë. Rezultati i këtij “socializmi”, të mbyllur të Enver Hoxhës, është i njohur mirë. Në vend të sovranitetit të popullit, është një diktaturë e përgjakshme, që mbretëron atje, ai sheh kudo bunkerë – në qytete dhe fshatra, në rrugë dhe kodra, përballë kasolleve dhe administratave publike. Në strehën e tij të blinduar, “udhëheqësi”, po planifikon planet e tij për pushtimin e Kosovës dhe mbetet me këtë shpresë, para se të largohet nga kjo botë tokësore. Enver Hoxha, sulmon padrejtësisht ndihmat e sjella nga Jugosllavia, por kombi shqiptar e kupton mirë, që kjo ndihmë ishte me të vërtetë e interesuar, vëllazërore dhe bujare. Pavarësisht nga të gjitha këto sulme dhe shpifje, popujt jugosllavë janë gjithmonë të gatshëm, të ofrojnë ndihmën e nevojshme për fqinjët e tyre shqiptarë, në një mënyrë të pakënaqur.
Me udhëzimet e Titos për Popoviçin, formohet PKSH-ja
Në vitin 1939, ende nën udhëheqjen e Titos, Miladin Popoviç, sekretar i Komitetit të Partisë Komuniste Jugosllave të rajonit të Kosovës dhe Metohisë, u lidh me komunistët shqiptarë, për t’i ndihmuar ata në themelimin e partisë së tyre. Përmes Fadil Hoxhës, ai vendosi kontakte me grupin komunist të “Shkodrës”, por shpejt e kuptoi, që nuk kishte kushte, Tito i dha udhëzime të reja Popoviç-it, dhe më 8 nëntor 1941, Konferenca përbërëse e Partisë u mbajt në Tiranë, me 20 pjesëmarrës përfaqësues të delegatëve. Zgjidhet një komitet qendror i përkohshëm, ku përfshihen: Enver Hoxha, Qemal Stafa, Ramadan Çitaku, Nako Spiro, Kristo Themelko dhe Tuk Jakova. Askush nuk zgjedh sekretarin e përgjithshëm, në këtë konferencë. Përgjegjës për problemet politike, është Tuk Jakova, problemet organizative – Koçi Xoxe, rinia – Qemal Stafa, problemet financiare dhe materiale – Enver Hoxha. Më vonë, duke përdorur shumë dinakëri, duke pasur frikë dhe duke bërë intriga, Enver Hoxha, e ndryshoi këtë funksion, duke u hequr si një udhëheqës kryesorë, duke vrarë komunistët më të shquar dhe më të aftë shqiptarë. Pasi zuri pozicionin më të lartë në udhëheqjen e partisë, Enver Hoxha, në mënyrë më aktive, parandaloi zhvillimin dhe konsolidimin e partisë, si dhe pjesëmarrjen e partisë së tij, në luftën kundër okupatorëve fashistë italianë. Si tjetër mund të shpjegohet fakti që; në pranverën e vitit 1943, partia garoi vetëm me 700 anëtarë?
