Lavdia e futbollit të Italisë është zbehur! Që nga fitimi i Kupës së Botës në vitin 2006, kombi dikur krenar i futbollit ka përjetuar një sërë zhgënjimesh. Blick analizon arsyet e rënies dhe shpresën për ringjallje.
Cila finale e Kampionatit Europian apo e Kupës së Botës është e para që ju kujtohet plotësisht? Për të gjithë ata që kanë lindur në 1998 ose më vonë dhe nuk mendojnë shumë për histori nga e kaluara, Italia nuk është një komb i madh futbolli.
Sado e ashpër që mund të tingëllojë, kjo nuk është diçka që doli nga ajri.
Performanca e Italisë që nga titulli i fundit i Kupës së Botës tetëmbëdhjetë vjet më parë në Kupën e Botës 2006 flet shumë. Shtatë nga nëntë turnetë e fundit përfunduan me zhgënjim. Prandaj, titulli i Kampionatit Evropian tre vjet më parë mund të konsiderohet lehtësisht një rastësi.
Një gjë është e sigurt: Zvicra nuk duhet të ketë frikë nga një kombëtare me një histori të tillë. Ajo nuk është më një humbje, siç ishte në këto duele në mijëvjeçarin e fundit. Megjithatë, për këtë nuk është vetëm faji i Zvicrës, por edhe vetë Italia është kryesisht përgjegjëse për të.
Trajneri legjendar Arrigo Sacchi dikur tha: “Ne ishim një restorant luksoz, tani jemi një piceri”. Sipas traditës së mirë italiane, nuk ka vetëm një arsye për krizën. Përkundrazi, është një seri gabimesh dhe ngjarjesh që përshtaten në mënyrë të përkryer me sportin e dytë kombëtar të Italisë: zhvendosjen e përgjegjësisë.
Italia di të qëndrojë e bashkuar
E keqja filloi vërtet pak para Kupës së Botës 2006. Skandali i basteve “Calciopoli” tronditi Italinë. Disa klube të mëdha si dhe menaxherë si Luciano Moggi janë të përfshirë. Vendi është i zemëruar dhe i zhgënjyer. Besimi te Squadra Azzurra? Është e barabartë me zero.
Por siç ndodh shpesh në situata krize, italianët dinë të formojnë një njësi. Siç kërkon himni i tyre: “Të mbyllim radhët. Ne jemi gati të vdesim. Italia ka thirrur! Po!” Por edhe për shkak se skuadra ka shumë talent, papritur ata arritën të bëjnë bujë të madhe.
Buffon; Zambrotta, Cannavaro, Materazzi, Grosso; Camoranesi, Pirlo, Gattuso, Perrotta; Totti, Toni. Ky është formacioni italian kur ata fituan finalen e Kupës së Botës 2006. “Siamo sul tetto del mondo” (“Ne jemi në çatinë e botës”) është titulli në gazetat e 10 korrikut 2006. Një gjendje shpirtërore që nuk zgjat shumë.
Pa investime, nuk ka sukses
Skandali i basteve e kthen shpejt në realitet gjithë Italinë. Juventusi duhet të zbresë në Seria B. Milani, Interi, Fiorentina dhe Lazio e nisin Serinë A me pikë negative. Të gjithë mendojnë për mbijetesën afatshkurtër.
Pasojat janë shkatërruese. Seria A po humbet shuma masive të të ardhurave nga reklamat. Shumë investitorë po kërcejnë. Shikuesit qëndrojnë larg stadiumeve të rrënuara. Borxhet po grumbullohen. Dhe kur dikush përpiqet të provojë diçka të re, politikanët e ndalojnë atë me burokracinë e tyre. Prandaj nuk ka asnjë investim në infrastrukturë, marketing dhe talente të rinjsh. Asgjë nuk do të reformohet për një kohë të gjatë. Por gjithnjë e më shumë dhe aq më shumë ankohej me mall.
Pasardhësit e zhdukur
Ndryshe nga ligat e tjera, klubet e Serisë A ende gjenerojnë vetëm një pjesë të të ardhurave të tyre totale nga biletat. Arsyeja: Vetëm tre prej tyre kanë arenën e tyre: Juventus, Atalanta dhe Udinese.
Kombëtarja ka vuajtur gjithnjë e më shumë vitet e fundit nga ekonomia e dobët e klubeve dhe zhvillimi i dobët i të rinjve. Ka vite që mungojnë emrat e mëdhenj. Por nuk është vetëm sepse nuk lindin futbollistë të mirë. Jo, sepse të rinjtë nuk mbështeten shumë. Kështu ndodhi me Sandro Tonalin (24) dhe Nicolò Fagioli (23), të cilët u shpërqëndruan me baste të paligjshme dhe u ndëshkuan me ndalime disamujore për këtë. S.B
