Sot është 1 maji, dita ndërkombëtare e punëtorëve, por që gjatë regjimit komunist të Enver Hoxhës në Shqipëri cilësohej si një ditë feste zyrtare dhe propaganda e cilësonte si manifestim i arritjeve.
Në kalendar 1 maji ishte shënuar me të kuqe dhe për të gjithë ishte një ditë pushimi. Për këtë festë, organizohej manifestim i punëtorëve në bulevardin “Dëshmorët e Kombit” në Tiranë ku grupe punëtorësh, por edhe nxënës shkollash parakalonin “plot gëzim” përpara udhëheqjes që vendosej në një podium ose te hotel “Dajti” ose te godina e kryeministrisë.
Në qendër ishte përherë diktatori Enver Hoxha dhe rreth tij bashkëpunëtorët e afërt. Gazeta “Fjala” publikon sot 10 fotografi të rralla që tregojnë pamje të shtrira në kohë që nga viti 1946 deri në vitin 1989 që ishte edhe hera e fundit që u zhvilluan manifestime.
Fotografia e parë tregon festimin e parë të kësaj feste më 1 maj 1946. Duket qartë që modeli është marrë nga festimet në Bashkimin Sovjetik dhe vendet e tjera të Lindjes Komuniste.
Fotoja e dytë është një kolazh nga festimet e vitit 1947, 1950, 1974 dhe 1984.
Fotoja e tretë tregon pamje nga festimet e vitit 1950.
Fotoja e katërt tregon pamje nga festimet e vitit 1960.
Fotoja e pestë tregon pamje nga festimet e vitit 1972.
Fotoja e gjashtë tregon pamje nga festimet e vitit 1978.
Fotoja e shtatë tregon pamje nga festimet e vitit 1984 që është edhe hera e fundit që diktatori Enver Hoxha merret pjesë. Ai vdiq më 11 prill 1985, madje më 1 maj 1985 nuk pati festime pikërisht për shkak të vdekjes së tij.
Fotoja e tetë është nga festimet e vitit 1987, që paraqet vitrinën e një xhami në rrugën e Durrësit po në Tiranë.
Fotoja e nëntë është pamje nga festimet e vitit 1988 ku në qendër tashmë në vend të Hoxhës është pasardhësi i tij, Ramiz Alia.
Në foton e fundit është pamje nga vitit 1989 që është edhe hera e fundit që u zhvilluan manifestim në bulevard.
Duket qartë që varfëria është e dukshme edhe në manifestim. Më pas nuk u zhvilluan më të tilla dhe Ramiz Alia nxori një vendim sipas të cilët populli i Tiranës ta gëzonte këtë festë duke dalë nga liqeni.
Sapo kishte rënë Caushesku në Rumani dhe Shqipëria ishte dominoja e fundit. Por më shumë se një vendim, ajo ishte një frikë e nomenklaturës së kohës dhe një sinjal që Shqipëria jo vetëm po zhytej në një varfëri ekstreme por po niste edhe një erë e re, ajo e lëvizjes për të rrëzuar komunizmin. /Fjala.al
