Një paradigmë e re dhe e paidentifikuar e pushtetit fillonte t’i paraqiste këta “mbretër” si “njerëz të vetëbërë” që duhej të ngriheshin si modele dhe, përse jo, madje edhe të zgjidheshin presidentë.
Po sikur një miliarder të zgjidhej një ditë në Shtëpinë e Bardhë?
Askush nuk e besonte këtë në vitin 1992, kur manjati nga Texasi, Ross Perot, njoftoi kandidimin e tij për zgjedhjet presidenciale, kundër të gjithëve, me qëllimin e vetëm për të “bërë Amerikën sërish të madhe”.
Nga të shumtët që qeshën me të, nuk ishte Donald Trump, i cili përkundrazi e mori shumë seriozisht dhe mbështeti ngritjen e tij të çuditshme, por të bujshme politike.
Perot arriti të marrë përqindje dyshifrore dhe në shumë shtete arriti të kapë vendin e dytë, duke mposhtur Bush ose Clinton.
Ky ishte një sinjal i papritur dhe tepër interesant: A po shndërrohej pasuria në një licencë për legjitimitet politik?
Tani, ndoshta gjërat po ndryshonin rrënjësisht.
Një paradigmë e re dhe e paidentifikuar e pushtetit fillonte t’i paraqiste këta “mbretër” si “njerëz të vetëbërë” që duhej të ngriheshin si modele dhe, përse jo, madje edhe të zgjidheshin presidentë.
Diku brenda vetes së tij, Donaldi shënoi leksionin e Ross Perotit, ashtu si në një mënyrë tjetër bëri Silvio Berlusconi.
Ndërkohë, mijëvjeçari i ri solli me vete një revolucion të paparë: interneti i sapolindur na dorëzoi në duart e imazheve të fuqishme.
Sulmi ndaj Kullave Binjake ishte ngjarja e parë planetare që arriti çdo person përmes mediave, në mënyrë të përhapur dhe të pashlyeshme.
Historia u tkurr për t’u ngjeshur në duart dhe sytë e gjithsecilit, duke bërë që njerëzit të mos ishin vetëm dëshmitarë, por edhe protagonistë të saj.
Kjo ishte apoteoza e ndërveprimit, e një shoqërie horizontale që pretendonte të fshinte vertikalitetin, elitën dhe oligarkitë, duke i zëvendësuar ato me një valë të re “nga poshtë”.
Kjo valë gjeti ritualin e saj në suksesin e “Big Brother,” një format i frymëzuar nga Orwell, që tani u imponua botës si një arenë e re gladiatorësh, ku populli nga divani i shtëpisë zgjedh një të vetmin fitues.
Dhe është e qartë: trofeu mund të jetë një kontratë muzikore, një grumbull monedhash ari, ose pse jo, drejtimi i një vendi.
Donald Trump, në prag të të gjashtëdhjetave, duket se kuptoi se kufiri i ri i suksesit ndodhej pikërisht aty.
Ai vendosi ta transformonte veten në një miniatyrë të fuqishme televizive që do të mishërohej te çdo amerikan si personifikim i vetë pushtetit.
Dhe kështu, më 8 janar 2004, NBC transmetoi episodin e parë të ‘The Apprentice’, një program i hapur me një prolog që tingëllonte si një mesazh elektoral.
Trump, i ulur në limuzinë e tij, rendiste sukseset e tij të jashtëzakonshme – ndërtesat, avionët, kazinotë dhe resortet.
Gjithçka, sipas tij, e bënte atë përkufizimin e “fituesit absolut”.Por, në fakt, ishte një mashtrim i madh, duke qenë se ai sapo kishte kaluar një sërë dështimesh të mëdha dhe financat e tij në atë kohë ishin thellësisht blozë.
Por kjo nuk kishte rëndësi.
Ishte thelbësore të krijohej një narrativë alternative, që nga e rreme, përmes besimit të njerëzve, të shndërrohej në reale.
Dhe kështu ndodhi. Brenda një viti (ose më mirë të thuhet “episod pas episodi”), Trump arriti të kthente atë mauzole televizive në një minierë të artë, me të ardhura që sot llogariten në qindra milionë dollarë.
Kështu, një burrë në moshë, me flokët e lyera dhe rrudha në fytyrë, i dha vetes një lindje të dytë, e cila u shenjtërua nga kulti i vetë Donald Trumpit.
Programi përfundonte me fjalët “po kërkoj nxënësin tim”, por nuk do të ishte e çuditshme nëse, duke parë kamerën, Trump do të kishte kërkuar tashmë votën tuaj.
Çdo detaj i projektit ishte ndërtuar për të ngritur një monument për veten: Programi transmetohej nga Trump Tower, dhe çmimi final ishte një vend pune menaxherial në një nga kompanitë e tij, me një pagë prej 250 mijë dollarësh.
Ai thoshte: “Unë ju jap gjithçka nga lart, dhe në këmbim kërkoj vetëm mirënjohjen tuaj”.
Suksesi i ‘The Apprentice’ ishte i jashtëzakonshëm, me audienca marramendëse në finale.
Por më shumë se një reality show, ‘The Apprentice’ ishte një fushatë e gjatë dhe gjeniale për t’i hapur rrugën Trumpit drejt Shtëpisë së Bardhë.
Për këtë arsye, nga viti 2004 deri në vitin 2016, ai e mbajti programin nën kontroll, derisa vendosi të sfidonte Hillary Clinton, një betejë që për pak muaj do ta çonte në presidencë.
Për Trumpin, politika nuk është gjë tjetër veçse një zgjerim i formatit të tij televiziv, ku ai vendos gjithçka – kush mund të qëndrojë dhe kush duhet të largohet.
Mendoj se nuk mund të kuptohet natyra e thellë e fenomenit Trump pa vëzhguar këtë emision, i cili është një manifest në kuptimin e plotë të fjalës, shumë më serioz nga sa duket në sipërfaqe përmes liturgjisë së pretenduar të spektaklit.
Donald shfaqet si një qenie ekstra-njerëzore, në kuptimin që pretendon për vete një rol suprem dhe të pakundërshtueshëm, të legjitimuar nga fama e vazhdueshme e karrierës, rezultateve dhe rekordeve të tij – në thelb, nga vetë fakti i të qenit DONALD TRUMP, për të cilin duket se është ndjekësi i tij më i devotshëm.
Përballë këtij idhulli dehës, mbështetja e masave i duket atij thjesht një kult i domosdoshëm dhe i detyrueshëm.
Për këtë arsye, është krejtësisht e papranueshme që elektorati të mos i sigurojë një triumf absolut.
Dhe nëse kjo nuk ndodh, atëherë, sipas tij, ka ndodhur një mashtrim ose një komplot.
Jemi përballë një Mbreti Diell, i vendosur në fron jo nga gjaku i tij fisnik, por nga një jetëshkrim që ka kthyer gjakun e tij nga i kuq në blu.
Dhe për këtë arsye, cili tjetër destinacion mund të ishte i mundur për të, përveç ngritjes në fron?
Ishte 4 tetor 2010, dhe ata që ndiqnin në CNN emisionin e mëngjesit, dëgjuan Donald Trumpin të pohonte për herë të parë se nuk përjashtonte mundësinë e hyrjes në politikë.
Por ai nënkuptonte diçka tjetër: Të fitonte, edhe në politikë./ La Repubblica/ S,M
