Nga Esmeralda Birçaj*
Coronavirus është një zbulesë tjetër. Dhe…, nuk dua të them fotografi të pamjeve të shkreta të Lombardisë ose rrugëve boshe të Wuhan, jo. Koronavirusi është zbulimi i vetes sonë, më vulgare, gjysëm i mësuar që nuk duam ta pranojmë, narcizmi ynë i sëmurë, dashuria e neveritshme në egon tonë të mrekullueshme, besimi në ADN-në tonë unike, pamundësia për të ndjekur ndonjë rregull të pashmangshme, të marrëzisë provinciale absurde, që na bën të zbrazim raftet e antiseptikëve, me të cilat më në fund dëshirojmë që të mbytemi.
Koronavirusi na bën të dëshirojmë t’u kërkojmë një falje të madhe fëmijëve tanë, gjithë fëmijëve në përgjithësi. Këta fëmijë që i quajtëm “bomba kohe”, dhe i bëmë viktima dëshmuan paaftësinë tonë për të trajtuar informacionin, katekizmin tonë tragjik që na shndërroi në një detektiv të plakur, me qëllimin e jetës sonë për të zbuluar identitetin e secilit pacient, pemën e tij ose të saj dhe kontaktet e mundshme dhe pastaj ta ngarkojmë atë me instinktin etik të përhapjes së virusit. Këtyre fëmijëve që u kemi prishur pranverën, të cilëve po u privohen pamjet abstrakte nga dritarja e klasës me nxehtësinë e parë, shëtitjet në shesh, do t’u shpjegojmë pse duhet të martohen – për të kuptuar – pse i do gjyshi dhe gjyshja dhe pse ata duhet t’i mbrojmë sepse…, shoqëria hyjnore nuk është e mjaftueshme.
Koronavirusi më bën të dëshiroj të bërtas në veshët e çdo njeriu që të ndalojë të luajë ‘revolucionarin’, të ndalojë të jetë i pakujdesshëm, të mos qarkullojë nëpër banka, kafene, supermarkete, kisha…, nëse ai nuk ka vendosur të vdesë.
Koronavirusi më bën të dëshiroj të kthej shpinën në botën e mediave sociale, të cilën unë e dua – është e vërteta – sepse lodhem duke parë çdo lajm postimi të “mama” që dëgjon lajme ku thjesht i përgjigjen asaj që dëshiron të dëgjojë, në vetë nevojën e saj për të mbyllur ose të hapen shkolla, në maninë e saj për të mbjellë panikun e saj të dashur ose secili prej nesh për të riprodhuar lajme të tilla si ” ishte një kinez, një gjerman dhe një mjek italian, i cili tha se koronavirusi po shërohej vertikalisht”. U lodha nga shikimi i ikonografisë së vitit 2020, dhe dëgjimi i marrëzive metafizike, edhe sikur këto të vinin nga goja e njerëzve të mi më të dashur.
Nuk e di se çfarë do të na marrë koronavirusi dhe çfarë do të na lërë. Askush nuk e di me siguri. E parëndësishme është ajo që do të them: Patjetër që do të na bëjë të vlerësojmë shumë ato që na merr për pak kohë. Sharjet e mësuesve, pesha e çantës së shkollës në shpinë, duke pritur pushimet e Pashkëve, “ne kalojmë pak kohë me fëmijët për të luajtur”. Hyrjet e daljet e fëmijëve të mi dhe miqtë e tyre në shtëpi. Puna jonë. Zyra jonë. Rutina jonë…. Do funksionojë një tjetër rutinë, një tjetër përditshmëri. Ajo e “të gjithë së bashku në shtëpi”. Do të dalim më pak, do të flasim më shumë, do të gatuajmë më shumë, do të grindemi më shumë, por mendoj se do të jemi më shumë të dashur.
Kështu që durim, qetësi, arsye dhe shëndet!
*Eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
