Mijëra vetë morën pjesë në funeral. Një poezi e shkruar nga një nga mësueset me mendimet e shokëve dhe shoqeve të klasës dhe shumë tullumbace të bardha e të verdha që shkonin drejt qiellit.
Të gjithë prisnin që Emanuela Brahja të kishte një jetë të gjatë përpara, por fatkeqësisht gjithçka u shua nga një aksident rrugor. Ditën e martë, vogëlushes 11-vjeçare iu dha lamtumira dhe u përcoll për në banesën e fundit. Funerali ishte i mbushur me vuajtje të thella jo vetëm për babanë Agronin dhe nënën Esmeralda, për motrat dhe villain, por edhe për komunitetin shqiptar në Campodarsego.
Prifti e krahasoi historinë e Emanuelës me historinë e Ungjillit ku Jezusi sjell në jetë një vajzë 12-vjeçare, vajza e kreut të sinagogës, të cilës nuk u dha merita mrekullive. Gjatë meshës edhe prifti u përfshi shumë nga emocionet saqë në një moment iu desh që të ndalonte një prej predikimeve. Trishtimi u shtua kur në mes të njerëzve, një prej mësueseve të saj lexoi një poezi në nderim të Emanuelës.
“Do të të kujtojmë si një flutur që hap krahët dhe fluturon lehtë. Në sytë e tu lexohej habia e një vajze që i afrohej realitetit që e rrethon me vetëdije të plotë. Na ke dhënë ndjeshmëri, thjeshtësi dhe mirësi. Me këtë që ka ndodhur na ke thyer zemrat,”- tha një prej mësueseve të saj e cila lexoi një poezi.
Dëshmia e një shoku ishte ajo që u theu sërish zemrat të gjithëve.
“Nuk ka asgjë më të dhimbshme. Ne duhet të bëjmë paqe me faktin që nuk do kthehesh më. Jeta është si piano, çelësat përfaqësojnë lumturinë, çelësat e zinj trishtim. Ema shkroi në një temë se cilado qoftë rruga e jetës, kujtoni se edhe çelësat e zinj përdoren për të bërë muzikë.”
Lutje në këtë funeral pati edhe për personin që përplasi Emanuelën në mënyrë që të gjejë qetësi dhe forcë për të vazhduar jetën e tij në familje dhe komunitet. E mitura, Emanuela Bahja u aksidentua më 11 Tetor pasi u përplas nga një furgon teksa po bënte xhiro me biçikletë. Edhe pse u shtrua në spital, por nuk mundi që t’u mbijetonte plagëve të rënda që kishte pësuar.
