Lufta në Ukrainë është lufta e parë në tokën evropiane në epokën dixhitale. Dhe në pak ditë tashmë ka treguar se sa shumë gjëra ndryshojnë. Si fillim, fjala e urtë e vjetër, aq shumë për pëlqimin e mjeshtërve të gazetarisë sa që “viktima e parë në një luftë është e vërteta” duhet të vendoset në karantinë.
Si të gjitha vendet e zakonshme, edhe kjo frazë ka një pamje kaq të padiskutueshme saqë meriton të rishikohet. Është e pamohueshme që ka tentativa të dukshme manipulimi, disa nga më të vrazhdat, por edhe se, për këdo pak me përvojë në trajtimin e rrjeteve, nuk është shumë e vështirë të ndajë kokrrën nga byku. Në asnjë zjarr të mëparshëm nuk ka pasur kaq shumë burime në kohë reale, të interesuara apo jo, dhe kaq shumë kontrolle kundër propagandës.
Por është edhe një hapësirë për forma të reja komunikimi të natyrës pak a shumë zyrtare apo proqeveritare. Llogaria në Twitter e ambasadës ruse në Spanjë transmetoi të dielën një video të llogarisë së Spiunëve Rus të drejtuar nga gazetaret Jelena Milincic (Serbi) dhe Victoria Aramburu (Argjentinë) dhe në të cilën Milincic, në një sfond të zi, mbrojti “durimin” e Rusisë me mospërputhja e Ukrainës dhe NATO-s në lidhje me marrëveshjet e Minskut dhe sigurinë e kufijve të saj dhe ai parashikoi, pas luftës, një rend të ri ndërkombëtar.
Pavarësisht mesazhit paralajmërues të gazetares serbe, të cilën disa përdorues të Twitter-it e krahasuan me një horr të filmit të James Bond-it, kombinimi i zymtë i një sfondi të zi dhe rrobave të zeza, me theksin e lehtë sllav të gazetares, sytë e saj blu depërtues si dhe tonin sfidues të saj. Shprehja kompozon një efekt dramatik të një filmi heronjsh dhe zuzaresh—, ata nuk duhet t’i jenë dukur mjaftueshëm për pjesën diplomatike ruse, e cila hoqi pjesën e parë të videos, në të cilën gazetarja kujtonte përvojat e saj dramatike në luftën në Jugosllavi, dhe shtoi:
“Lufta është gjithçka që është e gabuar në botë. Çdo person i arsyeshëm do ta dënonte një akt të tillë dhune”.
Me siguri një pjesë e mirë e tonit të errët në dukje të videos ka të bëjë me theksin dhe forcën e dukshme të personazhit të gazetarit, por edhe me brendësinë e kodeve vizuale dramatike që, për shembull, “Anonymous” i ka kuptuar gjithmonë dhe ka ditur t’i luajë, në dobi të tyre.
