Më 28 prill 1945, lideri fashist, Benito Musolini dhe e dashura e tij, Klara Petaçi, u pushkatuan nga partizanët italianë. Trupat e pajetë të tyre u varën nga këmbët në një stacion karburanti në Milano. Një ditë më vonë, Shteti i Italisë dhe ushtria gjermane, e cila luftonte në Itali kundër Fuqive Aleate, u dorëzuan pa asnjë kusht dhe kështu u mbyll fronti italian i Luftës II Botërore.
Kush ishte Benito Mussolini
Benito Mussolini, u lind në 29 korrik 1883. Ishte politikan, gazetar e më pas drejtuesi i Partisë Fashiste Kombëtare. Qeverisi Italinë si Kryeministër nga 1922 deri më 1943; ai drejtoi me kushtetutë vendin deri në vitin 1925, kur ai hodhi pretekstin e demokracisë dhe vendosi një diktaturë. Musolini frymëzoi disa sundues totalitar, siç ishte Adolf Hitler.
I njohur si Il Duce (“Drejtuesi”), Musolini ishte themeluesi i Fashizmit Italian. Më 1912, Mussolini kishte qenë një anëtar drejtues i Drejtorisë Kombëtare të Partisë Socialiste Italiane (PSI), por ishte dëbuar nga PSI për mbrojtje ushtarake ndërhyrja në Luftën e Parë Botërore, në kundërshtim me qëndrimin e partisë për neutralitetin. Musolini shërbeu në Ushtrinë Mbretërore Italiane gjatë luftës, derisa u plagos dhe u shkarkua në vitin 1917. Musolini denoncoi PSI, pikëpamjet e tij tani përqendrohen në nacionalizëm në vend të socializmit dhe më vonë themeluan lëvizjen fashiste e cila erdhi për të kundërshtuar egalitarizmin dhe konfliktin e klasës, në vend të tij avokonte “nacionalizëm revolucionar” që tejkalon linjat e klasës. Pas marsit në Romë në tetor 1922, Musolini u bë Kryeministri më i ri italian deri në atë datë. Pasi largoi të gjitha kundërshtimet politike përmes policisë së tij të fshehtë dhe grevave të jashtëligjshme të punës, Musolini dhe pasuesit e tij konsoliduan fuqinë e tyre përmes një sërë ligjesh që shndërruan kombin në një diktaturë njëpalëshe. Brenda pesë viteve, Musolini kishte krijuar autoritetin diktatorial si me mjete legale ashtu edhe të jashtëzakonshme dhe aspironte të krijonte një shtet totalitar. Në vitin 1929, Musolini nënshkroi Traktatin e Lateranit me Vatikanin, duke i dhënë fund dekadave të luftës midis shtetit italian dhe Papatit, dhe njohu pavarësinë e Vatikanit.
Zgjerimi i ndikimit fashist
Politika e jashtme e Musolinit synonte të zgjeronte sferën e ndikimit të fashizmit italian. Në 1923, ai filloi “Pacifikimin e Libisë” dhe urdhëroi bombardimin e Korfuzit si hakmarrje për vrasjen e një gjenerali italian. Më 1936, Musolini formoi Afrikën Lindore Italiane duke bashkuar Eritrea, Somali dhe Etiopinë pas krizës Abyssinian dhe Luftës së Dytë Italo-Etiopiane. Në vitin 1939, forcat italiane pushtuan Shqipërinë. Midis 1936 dhe 1939, Musolini urdhëroi ndërhyrjen e suksesshme ushtarake italiane në Spanjë në favor të Frankos gjatë luftës civile spanjolle. Në të njëjtën kohë, Italia e Musolinit u përpoq të shmangte shpërthimin e një lufte të dytë globale dhe mori pjesë në frontin e Stresa, Raporti i Lytton, Traktati i Lozanës, Pakti me katër Fuqi dhe Marrëveshja e Mynihut. Sidoqoftë, Italia distancoi Britaninë dhe Francën duke formuar fuqitë boshtore me Gjermaninë dhe Japoninë. Gjermania pushtoi Poloninë më 1 Shtator 1939, duke rezultuar në shpallje lufte nga Franca dhe Mbretëria e Bashkuar dhe fillimi i Luftës II Botërore.
Futja në luftë e Italisë
Më 10 qershor 1940 – me rënien e Francës së menjëhershme – Italia hyri zyrtarisht në luftë dhe përfundimisht pushtoi pjesë të Francës jug-lindore, Korsikë dhe Tunizi. Musolini planifikoi të përqendronte forcat italiane në një ofensivë të madhe kundër Perandorisë Britanike në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, e njohur si “lufta paralele”, ndërsa priste prishjen e Britanisë së Madhe në teatrin Evropian. Italianët pushtuan Egjiptin, bombarduan Palestinën e Detyrueshme dhe pushtuan Britaninë e Madhe me sukses fillestar. Sidoqoftë, qeveria britanike refuzoi të pranojë propozime për një paqe që do të nënkuptojë pranimin e fitoreve të Boshtit në Evropën Lindore dhe Perëndimore; planet për një pushtim të Britanisë së Madhe nuk vijuan dhe lufta vazhdoi. Në tetor 1940, Musolini dërgoi forcat italiane në Greqi, duke filluar Luftën Greko-Italiane. Forca Royal Air ndaloi pushtimin italian dhe lejoi Grekët të shtyjnë italianët të ktheheshin në Shqipëri.
Fushata Ballkanike ishte zgjatur ndjeshëm deri në përcaktimin e okupimit të Boshtit të Greqisë dhe Jugosllavisë. Për më tepër, pushtimi gjerman i Bashkimit Sovjetik dhe sulmi japonez mbi Pearl Harbour e detyruan Musolini të dërgojë një ushtri italiane në Rusi dhe t’i shpallte luftë Shteteve të Bashkuara. Musolini ishte në dijeni se Italia, burimet e së cilës u zvogëluan nga fushatat e viteve 1930, nuk ishte e gatshme për një konflikt të gjatë kundër tre superfuqive, por zgjodhi të qëndronte në konflikt për të mos braktisur ambiciet fashiste perandorake. Në vitin 1943, Italia pësoi fatkeqësi të mëdha: deri në shkurt Ushtria e Kuqe kishte shkatërruar plotësisht ushtrinë italiane në Rusi; në maj Aksi u shemb në Afrikën e Veriut pavarësisht rezistencës së mëparshme italiane në betejën e dytë të El Alamein. Më 9 korrik Aleatët pushtuan Siçilinë; dhe deri në 16 u bë e qartë ofensiva gjermane e verës në BRSS kishte dështuar. Si pasojë, në fillim të 25 korrikut, Këshilli i Madh i Fashizmit kaloi një mocion mosbesimi te Musolini; më vonë atë ditë Mbreti e pushoi nga detyra si kreu i qeverisë dhe e vendosi atë në paraburgim, duke emëruar Pietro Badoglio për ta pasuar atë si Kryeministër.
Ditët e fundit të Duçes
Pasi mbreti ra dakord armëpushimin me aleatët, më 12 shtator 1943 Musolini u shpëtua nga robëria në sulmin në Gran Sasso nga parashutistët gjermanë dhe komandot Waffen-SS të udhëhequr nga Majori Otto-Harald Mors. Adolf Hitler, pasi u takua me ish-diktatorin e shpëtuar, më pas vuri Musolini në krye të një regjimi kukullash në veri të Italisë, Republikës Sociale Italiane, i njohur joformalisht si Republika Salò. Në fund të prillit 1945, në vazhdën e humbjes së afërt totale, Musolini dhe Klara Petaçi u përpoqën të iknin në Zvicër, por të dy u kapën nga partizanët komunistë italianë dhe u ekzekutuan në mënyrë të përmbledhur duke shkrepur skuadrën më 28 prill 1945 pranë liqenit të Komos. Trupi i tij më pas u dërgua në Milano, ku ishte varur me kokë poshtë në një stacion shërbimi për të konfirmuar publikisht vdekjen e tij.
Muzeu Historik Kombëtar/ Arma që vrau Musolinin ruhej në arkivën shqiptare
Automatiku që qëlloi mbi diktatorin fashist italian ka qenë i ekspozuar prej shumë kohësh në stendat e Muzeut Historik Kombëtar në Tiranë, mes shumë armëve të tjera dhe trofeve të luftës së dytë botërore. Por të paktë kanë qenë ata që kanë ditur historinë e saj. U desh publikimi në Itali i disa dokumentave të gjetur në arkivin e shtetit shqiptar që t’i rikthente kësaj arme vlerën historike që ajo kishte. Në gazetën më të madhe italiane Corriere della Sera u publikua një artikull i shkruar nga drejtuesi i fondacionit Antonio Gramshi dhe ish-Drejtori i Arkivave shqiptare Shaban Sinani, ku bëhej i njohur zbulimi i një letre që Valter Audisio, komandanti i togës së partizanëve që pushkatuan Benito Musolini dhe të dashurën e tij Kara Petaçi, i kishte dërguar autoriteteve shqiptare. Sipas saj, në shenjë mirënjohjeje për popullin shqiptar ai u dërgonte atyre armën me të cilën u ekzekutua krimineli i luftës Musolini, shkruhej në teskt. Arma është sjellë në Shqipëri nga fundi i nëntorit të vitit 1957 dhe për këtë ka edhe një letër të zëvendësministrit të jashtëm shqiptar të asaj kohe Vasil Nathanaili ku kërkohet që ky fakt të mbahej i fshehtë. Bashkë me armën ishin edhe katër gëzhojat e plumbave që qëlluan mbi Musolinin dhe Petaçin. Bashkë me armën janë edhe katër gëzhojat e plumbave që qëlluan mbi Musolinin dhe Petaccin. Të cilat ruhen në arkivin e shtetit shqiptar.
.
