“Kanë kaluar 30 vjet nga ai 23 maj i tmerrshëm – kujton Mattarella – kur historia e Republikës sonë dukej se po ndalonte sikur të ishte asgjësuar nga dhimbja dhe frika. Heshtja shurdhuese pas zhurmës së paprecedentë përfaqëson efektivisht çorientimin që ndjeu vendi, përballë asaj prite të paprecedentë, ku humbën jetën Giovanni Falcone, Francesca Morvillo, Antonio Montinaro, Rocco Dicillo dhe Vito Schifani. Qëndrueshmëria e punës së tij buronte nga bindja e rrënjosur thellë se nuk kishte alternativa për respektimin e ligjit, me çdo kusht, qoftë edhe për jetën. Me vetëdijen se dinjiteti i funksioneve të mbajtura dhe dinjiteti i tij ishin në majë. Ai kultivoi guximin. kundër frikacakëve, rezultat i frikës dhe brishtësisë përballë arrogancës së mafies. Falcone nuk e braktisi kurrë veten në dorëheqje apo indiferencë. Vizionet “avangarde, qartësisht” profetike të Falcone nuk kuptoheshin gjithmonë; në të vërtetë në disa raste ato u kundërshtuan edhe nga qëndrimet e përhapura në vetë gjyqësorin, i cili me kalimin e kohës, duke kapërcyer gabimet, mundi t’i bënte ato një trashëgimi të përbashkët dhe Sistemi gjyqësor është modifikuar për t’i dhënë më shumë rëndësi cilësive objektive profesionale të magjistratit në lidhje me kriterin e vjetërsisë së thjeshtë, jo të përshtatshme për t’iu përgjigjur nevojave të gjyqësorit. Edhe një herë, vlerat themelore të bashkëjetesës sonë janë në rrezik. Dhuna e paravaricimit pretendon të zëvendësojë forcën e ligjit. Me vuajtje tragjike për popullatat e përfshira. Me dëmtime serioze në sistemin e marrëdhënieve ndërkombëtare. Rivendosja e ndërkombëtarëve edhe sistemet ligjore, në këtë rast, ajo është duke bërë drejtësi. Marrja e dëshmisë së “vizionit” të Falcone-t do të thotë të përballesh me të njëjtën qartësi gjyqet e sotme, në mënyrë që kauza e drejtësisë të mbizotërojë; në shërbim të lirisë dhe demokracisë”.
Rosaria Costa, e veja e agjentit Vito Schifani, kërkoi bashkëpunim për të zbuluar të vërtetën dhe nis një apel të ri edhe për “burrat e shtetit që kanë tradhtuar”. Në varrim ajo u tha mafiozëve: “Të fal, por duhet të biesh në gjunjë”. Në një intervistë për gazetën radio Rai (Rai Radio1) ajo thotë: “Unë do të thosha të sillemi me dinjitet edhe ndaj policisë që vesh uniformën, të mos e ndosni siç kanë bërë në të kaluarën ata që kanë tradhtuar. Apeli im është: kërkoni të keni një ndërgjegje sepse atëherë do të shkoni dhe do ta shihni me Zotin”.
Saviano, tregon për njeriu ‘normal’ që ishte Falcone
“Historia e Giovanni Falcone është e njohur nga shumë, ndoshta të gjithë, por me këtë libër jam përpjekur ta tregoj në një mënyrë tjetër, duke folur për të si një njeri ‘normal’, që e donte jetën, teatrin, operën, detin, miq. E shkrova këtë libër duke menduar për ata që e lexuan, për të hyrë në zemrën e tyre, në mënyrë që ata të identifikohen me atë uri për jetë, për lumturi, për ndryshim për ta bërë jetën e të gjithëve më të bukur, përmes ligjshmërisë dhe sensit qytetar”.
Kështu tha Roberto Saviano, i mirëpritur nga turma e zakonshme në Panairin e Librit të Torinos. Publiku ra në radhë dy orë më parë pa u trembur nga temperatura shumë e nxehtë e ditës së sotme për një takim që nisi me 50 minuta vonesë për shkak të bonifikimit të sallës.
Saviano prezantoi librin e tij të fundit “Solo è dare” (Bompiani), i botuar më 27 prill dhe përfundoi menjëherë në vendin e parë midis librave të shitur në Itali, sot ra në vendin e dytë pas hyrjes së re, “Gotouge” nga Star Comics.
Saviano shpjegoi se kishte vendosur të përdorte fuqinë e letërsisë, të rrëfimit për të bërë të njohur jetën e Falkones dhe të të gjithë njerëzve që, si ai, humbën jetën për një ideal drejtësie dhe duke e ditur se po rrezikonin jetën e tyre. “E vërteta e thënë me historitë shkon drejt e në zemrën e një të urti – shtoi ai -. Philip Roth, kur u pyet se cili ishte libri më i fuqishëm mbi Shoah, u përgjigj “Nëse ky është një njeri” nga Primo Levi, sepse ai është jo një libër për Aushvicin por brenda Aushvicit. Këto janë historitë që na bëjnë të kapemi pas jetës. Për shembull, kur për arsye sigurie më zhvendosin nga një dhomë në tjetrën, nga një shtëpi në tjetrën dhe më duhet të qëndroj vetëm për orë të tëra. , Mendoj për një histori për të gjetur pak qetësi. Dhe dashuri. Prandaj i tregova Falcone përmes historive. Tregime, episode nga jeta e tij dhe nga jeta e njerëzve përreth tij”. Për të dhënë një shembull, ai më pas lexoi një fragment nga libri ku përshkruhet me detaje vrasja e gjyqtarit Antonio Scopelliti, teksa po ngiste BMW-në e tij, drejt detit, me këmishën e tij ngjyrë luleshtrydhe, me pushime në Kalabri, pa. një eskortë sepse eskorta nuk e donte. “Disa javë më vonë ai duhej të ishte ndjekur penalisht në gjyqin maxi të Cosa Nostra – kujton Saviano – që ishte ekuivalente, si gjykatës, me të luajturit fshehurazi me vdekjen. Cosa Nostra masakroi shumë protagonistë të atij gjyqi në përpjekje për të bindur qeverinë. për të mos e çuar deri në fund”. I ndalur nga duartrokitjet disa herë, Saviano, përpara se t’i përkushtohej një kopjuesi shumë të sigurt, ju ftoi të lexoni librin e tij “jo sepse dua ta shes dhe ta fitoj, por sepse jetët si ato të Falcone janë si gjaku i Sanit”. Gennaro. Unë nuk jam besimtar, por ai gjak që nuk thahet, që përsëritet, është si një himn i jetës që ripërtërihet. Dhe pastaj sepse në letërsi e vërteta ekziston dhe lidhet me dashurinë për jetën”.
Burimi: ansa.it/ Përgatiti për botim: L.Veizi
