Presidenti Saied po shkatërron popullsinë e vogël emigrante me ngjyrë të vendit të tij për të shkëputur vëmendjen nga dështimet politike. A tingëllon e njohur kjo?
Nga Nesrine Malik
Pak më shumë se 10 vjet më parë, thirrjet për liri dhe të drejta të njeriut në Tunizi shkaktuan pranverën arabe. Sot, emigrantët me ngjyrë në vend po sulmohen, pështyhen dhe dëbohen nga shtëpitë e tyre. Kriza e racizmit në vend është aq e rëndë sa qindra emigrantë me ngjyrë janë riatdhesuar.
Gjithçka ndodhi shpejt, e shkaktuar nga një fjalim i presidentit tunizian, Kais Saied, në fund të shkurtit. Ai u kërkoi forcave të sigurisë të marrin masa urgjente kundër migrantëve nga Afrika Sub-Sahariane, të cilët ai pretendoi se po lëviznin në vend dhe po krijonin një situatë “të panatyrshme” si pjesë e një plani kriminal të krijuar për të “ndryshuar përbërjen demografike” dhe për ta kthyer Tunizinë në ” vetëm një vend tjetër afrikan që nuk i përket më kombeve arabe dhe islamike”. “Hordhi emigrantësh të parregullt nga Afrika Sub-Sahariane” kishin ardhur në Tunizi, shtoi ai, “me gjithë dhunën, krimin dhe praktikat e papranueshme që sjellin”.
Për shkallë, popullsia e emigrantëve me ngjyrë në Tunizi është rreth 21,000 nga një popullsi prej 12 milionë banorësh, dhe megjithatë një fiksim i papritur me praninë e tyre ka marrë përsipër. Një histeri e përgjithshme ka shkaktuar një pogrom mbi një popullsi të vogël migrante, anëtarët e së cilës kanë pak ndikim në ekonominë apo politikën e vendit – raportet nga organizatat e të drejtave të njeriut flasin për bastisjet gjatë natës dhe goditjet me thikë gjatë ditës. Qindra emigrantë, tani të pastrehë, janë fushuar, duke u strukur, jashtë zyrave të Organizatës Ndërkombëtare për Migracionin në Tunis, ndërsa provokimi kundër tyre vazhdon të vërtitet.
Josephus Thomas, një refugjat politik nga Sierra Leone, më foli nga kampi, ku ai po strehohet me gruan dhe fëmijën e tij pasi ata u dëbuan nga shtëpia e tyre dhe iu vodhën kursimet e jetës. Ata flenë në shiun e ftohtë, lahen në tualetin publik të një parku aty pranë dhe flenë rreth një zjarri me një sy hapur në pritje të pritës së natës nga të rinjtë tunizianë. Deri më tani ata janë sulmuar dy herë. “Këtu janë tre gra shtatzëna dhe një që dështoi teksa po vraponte për të shpëtuar”. Për shkak të kushteve të këqija higjienike, “të gjitha zonjat janë me infeksione”, thotë ai. “Edhe ata që kanë një kartë të UNHCR-së”, të cilët njihen zyrtarisht si refugjatë legjitimë, nuk po marrin ndihmën që u takon. “Sistemi nuk po funksionon.”
Pas kësaj krize të prodhuar qëndron dështimi ekonomik dhe shpërdorimi politik. “Presidenti i vendit në thelb po harton politikën shtetërore të bazuar në teoritë e konspiracionit që rrotullohen nëpër qoshet e errëta të bodrumit të internetit,” më thotë Monica Marks, , profesoreshë e studimeve të Lindjes së Mesme dhe eksperte për Tunizinë. Thelbi i fjalimit të tij ishte në thelb teoria e “zëvendësimit të madh”, por me një kthesë lokale. Në këtë version të mitit, evropianët po përdorin zezakët nga Afrika Sub-Sahariane për ta bërë Tunizinë një koloni të banuar nga zezakët.
Konfektimi i një krize emigracioni është i dobishëm, jo vetëm si një shpërqendrim nga dështimet e Saied, por si një strategji politike për të rrëmbyer institucionet shtetërore dhe mediatike, dhe për t’i larguar ato nga opozita apo shqyrtimi politik kuptimplotë.
Shpejtësia me të cilën u përhap histeria tregon se këto qëndrime kishin qenë afër sipërfaqes gjatë gjithë kohës. Racizmi ndaj arabëve të zinj dhe afrikanëve të zinj sub-Saharianë është rrënjosur në botën arabe – një trashëgimi skllavëria dhe një supremaci etnike arabe e fetishizuar. Në Afrikën Veriore Arabe, racizmi ndaj zezakëve ndërlikohet edhe më tej nga një paranojë e afërsisë – të qenit i vendosur në kontinentin afrikan do të thotë se ka një ndjeshmëri ekstreme për t’u konsideruar fare afrikan, ose Zoti na ruajt, i zi. Në kulturën popullore, trojet raciste kundër arabëve të tjerë të zinj ose afrikanë janë të përhapura, duke i portretizuar ata si të trashë, vulgarë dhe të paaftë për të folur arabisht pa një theks të rëndë.
Lëvizja e refugjatëve nga dhe përmes jugut global ka ndezur më tej fanatizmin dhe ka shtyrë qeveritë, demokratike apo jo, drejt shuarjes së të drejtave të njeriut të këtyre njerëzve. Historitë lokale dhe politikat ndërkombëtare krijojnë një stuhi të përsosur në të cilën bëhet e pranueshme të sulmosh një emigrant në shtëpinë e tyre për shkak të “shqetësimeve legjitime” për pasigurinë ekonomike dhe dobësimin kulturor.
Në nivel global, ekziston një procesion i zymtë vendesh që i kanë bërë të huajt e pafuqishëm kok turku një dërrasë qendrore të politikës së qeverisë. Por ka një egërsi të re dhe të pamëshirshme ndaj saj në MB dhe Evropë. Bashkimi Evropian i thotë kryeministrit britanik, Rishi Sunak, se planet e tij të anijeve të vogla shkelin ligjin ndërkombëtar, por BE-ja ka ndjekur për vite me radhë një politikë çnjerëzore të sigurimit të emigrantëve që kap dhe ndalon emigrantët që shkojnë në brigjet e tij në burgje brutale të drejtuara nga milicitë për përfitime. . Midis tyre janë një “ferr” në Libi dhe ndërmarrjet e përbashkëta të financuara shumë me diktaturën që abuzon të drejtat e njeriut në Sudan.
Vetëm javën e kaluar, në mes të kësaj stuhie, kryeministrja italiane, Giorgia Meloni, pati një telefonatë të ngrohtë me homologen e saj tuniziane, Najla Bouden Romdhane, ndër të tjera, mbi “urgjencën e migracionit dhe zgjidhjet e mundshme, duke ndjekur një qasje të integruar. “. Ky lloj bisede pa gjak për zbatimin me çdo kusht, thotë Marks, “flet për lehtësinë me të cilën elitat politike, zyrtarët shtetërorë, mund ta bëjnë fashizmin pjesë të së tashmes së përditshme politike”.
Pra, ku të drejtoheni nëse po ikin nga lufta, gjenocidi dhe dhuna seksuale? Nëse dëshironi të ushtroni një të drejtë njerëzore, për të cilën është rënë dakord në parim më shumë se 70 vjet më parë, “të kërkoni dhe gëzoni azil në vende të tjera nga persekutimi”? Përgjigja është kudo, sepse asnjë pengesë hipotetike nuk është më e frikshme se një dhuratë e pasigurt.
Ju do të filloni një odise çnjerëzore që mund të përfundojë me një bastisje mesnate në shtëpinë tuaj në Tunis, një mbytje në Kanal, ose, nëse jeni me fat, një qëndrim në qendrat e super-paraburgimit të Sunak dhe Macron, për të cilat është rënë dakord rishtazi. Njerëzit në rrezik do të lëvizin. Kjo është e sigurt. Gjithçka që garantojmë përmes politikave cinike parandaluese është se ne do ta bëjmë udhëtimin e tyre tashmë të ngarkuar edhe më të rrezikshëm.
Burimi: theguardian.com/ Përgatiti për botim: L.Veizi
